Περί έρωτος και περί περουβιανών σκούφων

Πώς γίνεται να έχουμε πάντα τα χάλια μας όταν το αντικείμενο του πόθου μας είναι τόσο κοντά; Μήπως είναι μία προαιώνια κατάρα εναντίον των ερωτευμένων γυναικών;;

«Να περάσω;» ρώτησε, «ή θα με κεραυνοβολήσεις πάλι με την ετοιμολογία σου;»

Δεν μετακινήθηκα από την πόρτα.

«Μου είσαι ακόμα θυμωμένη;»

«Νομίζεις πώς κάνω πείσματα. Περί αυτού νομίζεις ότι πρόκειται; Για ένα παιχνίδι;»

«Δάφνη, είμαι πολύ μεγάλος για να παίζω».

«Κι όμως δείχνεις να το διασκεδάζεις πολύ».

Χαμογέλασε. Εγώ κοίταξα αλλού.

«Δεν το διασκεδάζω. Είμαι ευτυχισμένος όταν βρίσκομαι κοντά σου».

« Όχι ακριβώς… μια χαρά σε είδα και με την κυρία που συνοδεύεις αυτές τις μέρες!»

«Σου εξήγησα νομίζω ότι είναι συγγενής μου… δεν υπάρχει τίποτα άλλο μεταξύ μας»

Δεν πίστευα κι εγώ αυτό που ξεστόμισα στη συνέχεια:

«Θέλω να φύγεις, σε παρακαλώ», είπα μόνο.

Με κοίταξε στα μάτια.

«Δεν το εννοείς».

«Το εννοώ», είπα όσο μπορούσα πιο σταθερά.

«Κι όμως, αισθάνθηκα να με καλείς, με τον τρόπο σου».

«Έκανες λάθος».

Άπλωσε το χέρι και μού χάιδεψε τα μαλλιά.

«Εντάξει ψυχή μου. Σκέψου όμως… Σκέψου καλά τι θέλεις πραγματικά. Δες τον εαυτό σου σαν εικόνα και σκέψου, σκέψου καλά αν θέλεις να αποτελώ μέρος αυτής της εικόνας ή όχι. Σου ορκίζομαι ότι όποια απόφαση και να πάρεις θα την εφαρμόσω πιστά».

Και λέγοντας αυτά στράφηκε προς τις σκάλες. Είχα αρκετή αξιοπρέπεια ώστε να μη τρέξω πίσω του, ούτε να τον φωνάξω.

Αλλά λίγη ώρα αργότερα, εγώ και... η αξιοπρέπειά μου είχαμε σπαράξει στο κλάμα καθισμένες στο πάτωμα, δίπλα σε ένα σωρό από χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα που σε κάθε νέα κρίση λυγμών μεγάλωνε συνεχώς σε ύψος.

Ήταν πια απόγευμα όταν απάντησα στο τηλεφώνημα της Τίνας. Αν και προσπάθησα να το παίξω άνετη, προφανώς δεν την έπεισα γιατί σε ένα τέταρτο κατέφτασε ανήσυχη. Βλέποντας τα χάλια μου, είπε μόνο μια φράση:

«Ντύσου, θα βγούμε».

Ντύθηκα - ή περίπου, με μια φόρμα, ένα περουβιανό σκουφί που ξέθαψα στη ντουλάπα μου και με έκανε να μοιάζω με τη χαμένη αδερφή του Manu Chao κι ένα ζευγάρι τεράστια, μαύρα γυαλιά ηλίου τύπου ''κόσμο ακούω και κόσμο δεν βλέπω'', ώστε να κρύψω τα πρησμένα από το κλάμα μάτια μου.

Με αυτή την περιβολή- επιτομή της κομψότητας, περιφερόμασταν ασκόπως με την Τίνα στο εμπορικό κέντρο: εκείνη υποκρινόταν ότι χάζευε τα ρούχα στις βιτρίνες κι εγώ υποκρινόμουν ότι συμμετείχα στο window shopping . Όταν τελικά καθίσαμε για έναν καφέ, ένιωσα την ανάγκη να της πω αυτό που τόση ώρα είχα στο μυαλό μου καθώς την έβλεπα αγωνιωδώς να προσπαθεί να μου φτιάξει το κέφι

«Ευχαριστώ...»

Μου χάιδεψε απαλά το μπράτσο

«Ε, δεν είχε και μεγάλη επιτυχία η προσπάθειά μου!» μου απάντησε.

Χαμογελάσαμε η μία στην άλλη και συνεχίσαμε να πίνουμε τον καφέ μας χωρίς να μιλάμε πολύ. Ώσπου από το πουθενά προσγειώθηκε δίπλα μας η Άσλευ, η κουτσομπόλα της σχολής: αν έπεφτες στο στόμα της - και αργά ή γρήγορα όλοι έπεφταν, δεν είχες γλιτωμό!

Χωρίς καλά-καλά να μας χαιρετίσει, άρχισε να μας βομβαρδίζει με το τελευταίο καυτό νέο: ο θεός Φοίβος Κρίστιαν εθεάθη να κυκλοφορεί με επίσης θεά, μελαχρινή. Άλλοι λένε ότι είναι πάμπλουτη κληρονόμος, άλλοι ορκίζονται ότι πρόκειται για γνωστό μοντέλο ή ανερχόμενη σταρ του Χόλυγουντ αλλά όλοι συμφωνούν ότι μοιάζουν τρελά ερωτευμένοι. Τους βλέπουν παντού μαζί ακόμα και στο πανεπιστήμιο! Ανήκουστο! Και για να με αποτελειώσει, έσκυψε συνωμοτικά και μας εμπιστεύτηκε ότι γνωρίζει από έγκυρη πηγή ότι είναι ήδη αρραβωνιασμένοι!

Έπειτα, μας παράτησε σύξυλες κι έφυγε τρέχοντας για να μεταφέρει τα νέα σε μια άλλη παρέα συμφοιτητών μας που είδε να περνάει.

Ένιωθα λες και με είχαν χτυπήσει ξαφνικά στο κεφάλι με ένα βαρύ αντικείμενο: ζαλιζόμουν, η όραση σου είχε θολώσει, τ' αφτιά μου βούιζαν. Σηκώθηκα, και παραπατώντας στην αρχή, τρέχοντας στη συνέχεια, διένυσα σε χρόνο που σίγουρα θα μου χάριζε μετάλλιο στους Ολυμπιακούς τη σεβαστή απόσταση από το εμπορικό κέντρο στο πανεπιστήμιο. Ήταν η ημέρα που τον έβρισκε κανείς στο γραφείο του, να εργάζεται ως αργά το βράδυ πρόθυμος να απαντήσει σε κάθε ερώτηση και να λύσει κάθε απορία.

Όρμησα στον διάδρομο που οδηγούσε στα γραφεία των καθηγητών προσευχόμενη να τον βρω εκεί να εργάζεται. Δεν είχα πάει ποτέ στο γραφείο του. Περνούσα τη σειρά τον γραφείων με τις χρυσαφένιες πλάκες με τα ονόματα των καθηγητών χωρίς να εστιάζω πουθενά αλλού. Έξω από την πόρτα του δεν δίστασα στιγμή. Χτύπησα δυνατά - στο παρά πέντε κρατήθηκα και δεν την άρχισα στις κλωτσιές, και πριν ακόμα ακούσω «περάστε», εισέβαλα χωρίς κουβέντα στο γραφείου του.