Μύθος - της Βίβιαν Φόρτη
Ομολογώ εξαρχής ένα πράγμα: ΔΕΝ διαβάζω και δεν σκοπεύω να διαβάσω ποτέ βιβλία τύπου Twilight και Vampire Diaries. Διάβασα το Twilight κυριολεκτικά στα πεταχτά και δεν με κράτησε ούτε για μια στιγμή. Υποκειμενική άποψη μιας και έχω αποχαιρετήσει εδώ και χρόνια την εφηβεία και επιπλέον οι έφηβοι του σήμερα διαφέρουν από τους εφήβους της δικής μου, πλειστοκαίνου, εποχής όσο ο φάντης από το ρετσινόλαδο. Της ιδίας συνομοταξίας και του ιδίου σκεπτικού είναι και αυτό το βιβλίο ΑΛΛΑ θα το υποστηρίξω και θα σας συστήσω να το διαβάσετε γιατί: είναι ελληνικό, δεν είναι τόσο σοβαροφανές (χωρίς να καταντά γελοίο ή χαζοχαρούμενο) και έχει μια αξιόλογη κεντρική ιδέα την οποία προσαρμόζει έξυπνα στο σήμερα.
Η ιστορία μπορεί να ακουστεί παρατραβηγμένη αλλά πόσο παρατραβηγμένη μπορεί να ακουστεί μια ιστορία όταν έχει γραφτεί ήδη μια σειρά βιβλίων για τον έρωτα θνητής και βρικόλακα (σα να λέμε Ο Λυλύκος και η Μαίρη) και στο κάτω κάτω μυθιστόρημα διαβάζουμε κι όχι δοκίμιο. Λοιπόν η Δάφνη, γόνος άνετης σχετικά οικονομικώς οικογένειας, πάει στην Αμερική να σπουδάσει. Εκεί γνωρίζει κι ερωτεύεται τον καθηγητή της και το αίσθημα είναι αμοιβαίο. Έλα όμως που ο καθηγητής είναι ο θεός Απόλλωνας και η σχέση αυτή οργίζει το δωδεκάθεο! Είναι έτοιμη η Δάφνη να παλέψει γι\' αυτήν την αγάπη; Τι θα χρειαστεί να θυσιάσει για να ζήσει για πάντα (;) με τον αγαπημένο της Απόλλωνα; Ποιος εποφθαλμιά τη θέση των θεών και τους ζηλεύει οπότε εκμεταλλεύεται αυτήν την αναστάτωση για να επιτεθεί στους θεούς;
Αυτό που μου άρεσε στο κείμενο είναι το γεγονός ότι η ηρωίδα έχει χιούμορ και γενικά υπάρχει κάτι πιο χαλαρό στην ατμόσφαιρα κι όχι τόσο σοβαροφανές. Ειλικρινά αν διάβαζα ότι η Δάφνη ερωτεύτηκε τον Απόλλωνα και είχαμε ένα κάρο κομπορρημοσύνες και ψυχολογίες και \"ωχ, Θε μου, πάλι σκέφτεται\" θα το παρατούσα. Χωρίς να καταντά γελοίο ή χαζό, όπως έγραψα πιο πάνω, η ηρωίδα γεμίζει την ιστορία με υποδόρια ειρωνία, με στιγμές χιούμορ, παρουσιάζει μερικές φορές την κατάσταση στις πραγματικές της διαστάσεις (κι όντως αυτή η κατάσταση δεν συμβαίνει και κάθε μέρα). Έξυπνες παρατηρήσεις, έξυπνοι συνειρμοί, με όπλο τη γνώση της και το τσαγανό της καταφέρνει να κερδίσει και τον Δία και την Ήρα.
Αυτές οι παρατηρήσεις, οι αραιά σταχυολογημένες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για την ελληνική μυθολογία, η πολύ ωραία προσαρμογή των θεών στο σήμερα (η Δήμητρα έχει αμπελώνα, ο Άρης εκπαιδεύει στρατιώτες στην Αίγυπτο, η Άρτεμη είναι ακτιβίστρια κλπ.), η επανεμφάνιση των Τιτάνων και η πολύ ωραία γραμμένη Τιτανομαχία που ακολουθεί, τα ανθρώπινα αισθήματα των θεών που είχαν συγχωρέσει τους Τιτάνες αλλά τώρα που ξανασήκωσαν κεφάλι τους έσβησαν διά παντός από το χάρτη, η περιγραφή των ορφικών μυστηρίων, το υπέροχο δέσιμο της Δάφνης με την οικογένειά της, γενικώς αισθήματα και χαρακτήρες αρκετά αληθοφανή κι επιπλέον η συγγραφέας δεν πιέζει με το ζόρι την αρχαία Ελλάδα να προσαρμοστεί και να ενσωματωθεί στο σήμερα, το αφήνει χαλαρό το θέμα, δεν δίνει απάντηση σε όλες τις απορίες μας για τους αρχαίους θεούς, τονίζει ό,τι εκείνη κρίνει ενδιαφέρον και ουσιαστικό για την πληροφόρηση μιας θνητής.
Καλοδοσμένο, καλογραμμένο και καλοσερβιρισμένο. Ειλικρινά δεν νομίζω ότι θα ήταν άστοχη και μια συνέχεια της ιστορίας της Δάφνης.
Πάνος Τουρλής
Ομολογώ εξαρχής ένα πράγμα: ΔΕΝ διαβάζω και δεν σκοπεύω να διαβάσω ποτέ βιβλία τύπου Twilight και Vampire Diaries. Διάβασα το Twilight κυριολεκτικά στα πεταχτά και δεν με κράτησε ούτε για μια στιγμή. Υποκειμενική άποψη μιας και έχω αποχαιρετήσει εδώ και χρόνια την εφηβεία και επιπλέον οι έφηβοι του σήμερα διαφέρουν από τους εφήβους της δικής μου, πλειστοκαίνου, εποχής όσο ο φάντης από το ρετσινόλαδο. Της ιδίας συνομοταξίας και του ιδίου σκεπτικού είναι και αυτό το βιβλίο ΑΛΛΑ θα το υποστηρίξω και θα σας συστήσω να το διαβάσετε γιατί: είναι ελληνικό, δεν είναι τόσο σοβαροφανές (χωρίς να καταντά γελοίο ή χαζοχαρούμενο) και έχει μια αξιόλογη κεντρική ιδέα την οποία προσαρμόζει έξυπνα στο σήμερα.
Η ιστορία μπορεί να ακουστεί παρατραβηγμένη αλλά πόσο παρατραβηγμένη μπορεί να ακουστεί μια ιστορία όταν έχει γραφτεί ήδη μια σειρά βιβλίων για τον έρωτα θνητής και βρικόλακα (σα να λέμε Ο Λυλύκος και η Μαίρη) και στο κάτω κάτω μυθιστόρημα διαβάζουμε κι όχι δοκίμιο. Λοιπόν η Δάφνη, γόνος άνετης σχετικά οικονομικώς οικογένειας, πάει στην Αμερική να σπουδάσει. Εκεί γνωρίζει κι ερωτεύεται τον καθηγητή της και το αίσθημα είναι αμοιβαίο. Έλα όμως που ο καθηγητής είναι ο θεός Απόλλωνας και η σχέση αυτή οργίζει το δωδεκάθεο! Είναι έτοιμη η Δάφνη να παλέψει γι\' αυτήν την αγάπη; Τι θα χρειαστεί να θυσιάσει για να ζήσει για πάντα (;) με τον αγαπημένο της Απόλλωνα; Ποιος εποφθαλμιά τη θέση των θεών και τους ζηλεύει οπότε εκμεταλλεύεται αυτήν την αναστάτωση για να επιτεθεί στους θεούς;
Αυτό που μου άρεσε στο κείμενο είναι το γεγονός ότι η ηρωίδα έχει χιούμορ και γενικά υπάρχει κάτι πιο χαλαρό στην ατμόσφαιρα κι όχι τόσο σοβαροφανές. Ειλικρινά αν διάβαζα ότι η Δάφνη ερωτεύτηκε τον Απόλλωνα και είχαμε ένα κάρο κομπορρημοσύνες και ψυχολογίες και \"ωχ, Θε μου, πάλι σκέφτεται\" θα το παρατούσα. Χωρίς να καταντά γελοίο ή χαζό, όπως έγραψα πιο πάνω, η ηρωίδα γεμίζει την ιστορία με υποδόρια ειρωνία, με στιγμές χιούμορ, παρουσιάζει μερικές φορές την κατάσταση στις πραγματικές της διαστάσεις (κι όντως αυτή η κατάσταση δεν συμβαίνει και κάθε μέρα). Έξυπνες παρατηρήσεις, έξυπνοι συνειρμοί, με όπλο τη γνώση της και το τσαγανό της καταφέρνει να κερδίσει και τον Δία και την Ήρα.
Αυτές οι παρατηρήσεις, οι αραιά σταχυολογημένες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για την ελληνική μυθολογία, η πολύ ωραία προσαρμογή των θεών στο σήμερα (η Δήμητρα έχει αμπελώνα, ο Άρης εκπαιδεύει στρατιώτες στην Αίγυπτο, η Άρτεμη είναι ακτιβίστρια κλπ.), η επανεμφάνιση των Τιτάνων και η πολύ ωραία γραμμένη Τιτανομαχία που ακολουθεί, τα ανθρώπινα αισθήματα των θεών που είχαν συγχωρέσει τους Τιτάνες αλλά τώρα που ξανασήκωσαν κεφάλι τους έσβησαν διά παντός από το χάρτη, η περιγραφή των ορφικών μυστηρίων, το υπέροχο δέσιμο της Δάφνης με την οικογένειά της, γενικώς αισθήματα και χαρακτήρες αρκετά αληθοφανή κι επιπλέον η συγγραφέας δεν πιέζει με το ζόρι την αρχαία Ελλάδα να προσαρμοστεί και να ενσωματωθεί στο σήμερα, το αφήνει χαλαρό το θέμα, δεν δίνει απάντηση σε όλες τις απορίες μας για τους αρχαίους θεούς, τονίζει ό,τι εκείνη κρίνει ενδιαφέρον και ουσιαστικό για την πληροφόρηση μιας θνητής.
Καλοδοσμένο, καλογραμμένο και καλοσερβιρισμένο. Ειλικρινά δεν νομίζω ότι θα ήταν άστοχη και μια συνέχεια της ιστορίας της Δάφνης.
Πάνος Τουρλής
7 σχόλια:
Καλά ούτε κι εγώ τρελάθηκα με τα Twilight αλλά δεν είμαι και κορίτσι που κρίνω από το εξώφυλλο… Μία νοικοκυρά με σύζυγο μορμόνο τον οποίο γνώρισε στο λύκειο και όλα αυτά στην Αμερικανική επαρχεία, προφανώς θα γράψει το Twilight όπως το έγραψε και σίγουρα δεν είναι κατανοητό (και πόσο μάλλον αρεστό) αν δεν έχεις τις ίδιες εμπειρίες-γνώσεις. Είναι γεγονός ότι σε όλα τα βιβλία μπορείς να διαβάσεις κάτι για τη ζωή του συγγραφέα. Που είναι απόλυτα λογικό γιατί ο καθένας γράφει γι’ αυτά που ξέρει και τον/την εμπνέουν (αλλιώς να μην γραφεί καθόλου κατά τη ταπεινή μου άποψη…) Όσο για τα Vampire Diaries ας μην ξεχνάμε ότι είναι ένα βιβλίο του ’80. Και απ’ ότι έχω διαβάσει γράφτηκε από την L.J.Smith «κατά παραγγελία». Δεν της ανήκουν ούτε οι χαρακτήρες, ούτε η ιστορία και για αυτό το λόγο όταν ο εκδοτικός οίκος είχε άλλη άποψη για την εξέλιξη, ανάθεσε την συγγραφή σε ένα συγγραφέα-φάντασμα (ghost-writer).
Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι μιλάμε για ξενόγλωσσα βιβλία που η απόδοση τους στα ελληνικά σίγουρα αλλοιώνει τη μορφή και ίσως και το νόημα. Πάντα μου άρεσε να διαβάζω ξενόγλωσσα και στην αρχική γλώσσα και στην απόδοση για να δω διαφορές. Συχνά μπορώ να πω, ήταν σαν να διάβαζα άλλο βιβλίο. Ίσως έχει να κάνει και με την κατανόηση. Άλλη επαφή έχω με την ελληνική και άλλη με τα γαλλικά, ισπανικά και τα αγγλικά. Το Twilight κατά τη γνώμη μου ήταν κακό και στις δυο.
Αντίστροφα σκεφτείτε στην περίπτωση του «Μύθου» πως θα μπορούσε να μεταφραστεί η στιχομυθία του Απόλλωνα και της Δάφνης που αποκαλεί ο ένας τον άλλο Βελλεροφόντη και Ιππολύτη αντίστοιχα, και να είναι εξίσου πνευματώδες χωρίς να χρειαστεί να παραθέσεις σε παράρτημα όλη την ιστορία των πολέμων των Αμαζόνων. Όπως επίσης σε εμάς φαίνεται αστείο που όταν η ξένη συμφοιτήτρια της Δάφνης της λέει: “It’s all Greek to me…” όταν την ακούει να συνομιλεί με τον καθηγητή στα ελληνικά.
Εν κατακλείδι προτιμώ τον «Μύθο» από οποιοδήποτε Twilight για χίλιους-δυο λόγους τους οποίους δεν μπορώ να παραθέσω εδώ. Κάποιοι αναφέρονται ήδη. Με το σχόλιο μου προσπαθώ απλά να δικαιολογήσω κάπως αυτούς που διάβασαν το Twilight και τους άρεσε χωρίς να μπω στη διαδικασία να τους επικρίνω. Όπως λέει και η μητέρα μου, ο,τι διαβάζει κανείς καλό είναι…
Λοιπόν, όταν οι αναγνώστες μπαίνουν στον κόπο να αφήσουν ένα σχόλιο πάνω στο πόνημα μου εδώ ή στο FB γίνομαι τρελά χαρούμενη! Και νιώθω, ειλικρινά ευγνωμονούσα που με τιμούν με την διάθεσή τους να μοιραστούν μαζί μου κάποιες σκέψεις για το βιβλίο μου. Ειδικά όταν, με το ένστικτο της καθηγήτριας, νιώθω ότι ειναι "υποψιασμένοι" αναγνώστες... ε εκεί η χαρά μου δεν περιγράφεται!! Ο.Κ. Συγχωρήστε μου την φλυαρία. Ευχαριστώ θερμά Ανώνυμε φίλε- φίλη και παραθέτω για εσένα ειδικά την μετάφραση του αποσπάσματος στο όποίο αναφέρθηκες. Πες μου πώς σου ακούγεται:
"“Do you know how long did the Siege of Troy last?”, he whispered to me.
“Less than it will take me to fall”, I replied in Greek.
“Wanna bet?”, he asked me in Greek too, staring indifferently straight ahead.
“No!”
“Right.”
He didn’t speak to me again.
The presentation was over and I hadn’t heard a thing, as usual.
“Congratulations, very good essay”, Christian said.
He got up with nonchalant movements.
“See you later… Hippolyte”, he said in a whisper.
Hippolyte… The queen of the Amazons!
“Later… Bellerophon”, I replied.
Bellerophon… The exterminator of the Amazons.
He burst into loud laughter and all the students turned to see from where it was coming from.
“I’m sorry, guys, Daphne told me a Greek joke”, our professor said.
“What joke?”, someone asked.
“I’m afraid it cannot be translated”, he replied.
He gave me a look.
“Can it, Daphne?”
“No, it can’t, sir.”
He smiled. I couldn’t keep myself from smiling back.
Is it possible that Troy may have started falling already?
Α!! και η μητέρα σου έχει δίκιο. Ό,τι διαβάζει κανείς καλό είναι γιατί έτσι γίνεται το διάβασμα έξις!!!
Φίλη, φίλη... Είχα γράψει ξανά τον Οκτώβρη κάτω από το "Περί έρωτος και περουβιανών σκουφιών". Η μετάφραση είναι όπως ακριβώς την είχα φανταστεί! Βεβαία ακόμα δεν ξέρω με σιγουριά πως θα την διαβάσει κάποιος Αμερικανός που δεν έχει ιδέα από ελληνική μυθολογία, ή ακόμα και ένας κριτικός από γλωσσική άποψη. Για μένα μιας και ο νοηματικός πλούτος της ελληνικής δύσκολα μεταγράφεται ακριβώς καλύτερα να γίνει κατευθείαν ταινία! Θα είναι σίγουρα πιο ουσιώδης και πιο ευρηματική από τις ταινίες της τελευταίας δεκαετίας που μας πλασάρει το Hollywood (για να μην αναφερθώ στις ανεκδιήγητες αρχαιοελληνικές/μυθολογικές μεταφορές...).
Όσο για την μητέρα μου, με έχει κάψει με αυτή της την συνήθεια γιατί δεν μπορώ να συνεννοηθώ με άτομα της ηλικίας μου! Αν δεν είχε πιάσει ποτέ στα χέρια της το "Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Brooklyn" μπορεί τώρα να ήμουν φυσιολογικό άτομο...
Τι διαβάζω;;;; "Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν";; Το δεύτερο πιο αγαπημένο μου βιβλίο όλων των εποχών!! Είδα τα πράγματα αλλιώς μετά από αυτό το βιβλίο. Λοιπόν... είσαι ΤΥΧΕΡΟ κορίτσι με τέτοια μαμά!! Πολλά φιλιά και σε σένα και στη μαμά!! Ε μα!! Έτσι αναγνωριζόμαστε εμείς οι βιβλιοφάγοι!!
Μια βεβιασμένη και κακόβουλη ματιά ,μια ματια χωρίς να εχει υπόβαθρο θα σχολιαζε.
"Εντάξει οκ! η συγγραφέας τροποποίησε ελαφρως και εβαλε στα Ελληνικά καλούπια μια ιστορία αγάπης και φαντασίας".
Αυτη ομως ειναι η εντελώς λαμθασμένη, κακόβουλη και βεβιασμένη ματιά.
Ο αναγνώστης ομως που θα διαβάσει το βιβλιο της Συγγραφέως και τονιζω που θα διαβάσει!!! θα θαμπωθει απο πάρα πολλλά πράγματα.
Από την ροή της ιστορίας,απο το πολύ καλά δουλεμένο κειμενο, από τα συναισθήματα που δημιουγουνται κατα την ανάγνωση κυρως ομως θα διαβάσει μια ιστορία αγάπης ,μια ιστορία αγάπης προσαρμοσμένη ετσι οπως πρέπει στο σήμερα.
Η Συγγραφέας θα επρεπε να θεωρεί και το τονίζω, επειδη από όλη την παρουσίαση του εργου της αλλα και του εαυτού της δείχνει άνθρωπο ήρεμων τόνων ,φιλοσοφημένο και καθόλου αρπακτικό, θα έπρεπε λοιπόν να θεωρεί τον εαυτό της ως "την αρχή" της σύχρονης Ελληνικης μυθιστορίας.
Εμένα προσωπικά μου δημιούργησε την έντονη διάθεση Ελληνες συγγραφείς και Συγγραφεις να αναζητω ,άλλα βιβλία γραμμένα από με περίπου το ίδιο θέμα και να μην βρίσκω!!!
Διότι ενα βιβλίο κατα κανόνα χαρακτηρίζεται απο το θέμα του και απο την γραφή του.
Δύσκολα ενα βιβλίο με ιστορία αγάπης δεν παρασύρεταιαπό τα βραζιλιάνικα ,τούρκια κλπ σήριαλ και απο μια τρυφερή ιστορία αγάπης να μεταμορφωθεί σε μια ερωτική αήτη χαζοχαρούενη η και χυδαία ερωτική ιστορία.!
Δύσκολα μια ιστορία αγάπης ΔΕΝ επαναλαμβάνεται!!
η ΔΕΝ αντιγράφεται από άλλους κάνοντας βήματα πάνω στην σιγουρη και απεπατημένη οδό της συγγραφής!!
Από αυτά που κυκλοφορούνν σπάνια μπορεις να κρατήσεις στο χέρι σου ενα ,χωρίς να εχεις πέσει στην παγίδα να αναγκαστεις να ξεφυλίσεις μια χαζοχαρούμενη "παθιασμένη!!!" ιστορία αγάπης,!
Δύσκολα σχεδόν αδύνατον να βρεις ενα βιβλίο φανταστικής λογοτεχνίας που δεν ειναι κουραστικό, ανόητο ,απαιδευτο!!
Η Συγγραφέας είναι πιστευω η μοναδική που μπόρεσε να παρουσιασει μια ιστορία αγάπης καθόλου ηλιθία και ρόζ, τρυφερή και έξυπνη μεσα σε ενα περιβάλον φαναστικό και καθαρα Ελληνικό.
Το τι περιμένω στην συνέχεια?
Μα η δημιουργική της φαντασία να συνεχίζει να "ΑΡΧΕΙ" στην Ελληνικη φανταστική Λογοτεχνία.!
ΥΓ. Συγχωρέστε με που γράφω την λέξη Συγγραφέας με Σ κεφαλαίο.
Είναι μια εσκεμμένη μου κίνησι που κάνω οταν η λέξη και το περιεχόμενο ταυτίζονται!
Λουκία Κεραμάρη
Λουκία...Δεν μπορείς να φανταστεις πόση δύναμη μού δίνεις. Νιώθω βαθια ευγνωμωσύνη για τον τρόπο που στέκεσαι δίπλα μου χωρίς ποτέ να έχουμε γνωριστεί ή έστω να έχουμε ανταλλάξει μία κουβέντα ακούγοντας η μία τη φωνή της άλλης. Μόνο ευγνωμωσύνη, τίποτα άλλο.
Δημοσίευση σχολίου