Ο Αντώνης μίλησε για την «Μυθιστορία» στην παρουσίαση του βιβλίου μου στον Πολιτιστικό Σύλλογο Λουτρακίου:
"Όταν ήμασταν παιδιά διδαχθήκαμε από γονείς και δασκάλους με ιδιαίτερο ενθουσιασμό την Ελληνική Μυθολογία. Ταυτόχρονα μας έλεγαν όμως ότι πρόκειται για φανταστικές ιστορίες με διδακτικό κυρίως περιεχόμενο.
Μεγαλώνοντας μάθαμε να είμαστε περήφανοι για την σοφία των αρχαίων προγόνων, δεν μπορούσαμε να δεχθούμε όμως τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
Ανέκαθεν σε όλους τους λαούς και σε όλες τις εποχές υπήρχαν δύο θρησκείες ταυτόχρονα. Η θρησκεία των Μυστών και η λαϊκή θρησκεία.
Στην αρχαία Ελληνική Θρησκεία οι Μύστες, πίστευαν πάντα σε ένα τριαδικό Θεό δημιουργό, τον οποίο ονόμαζαν «ο Ωόν». Η ύπαρξη του εδιδάσκετο από τους Ορφικούς στα Ελευσίνια και στα Καβείρια Μυστήρια, μύστες των οποίων ήταν οι περισσότεροι από τους γνωστούς αρχαίους Έλληνες.
Ο λαός παραδοσιακά συνέχιζε να εκφράζει το θρησκευτικό του συναίσθημα με τον ίδιο τρόπο ακόμα και όταν άλλαξαν τα λατρευτικά πρόσωπα. Η αλλαγή των λατρευτικών προσώπων άφηνε πάντοτε κατάλοιπα των παλαιών Θεών και των δοξασιών. Η χρήση φυλακτών ανάγεται στην 7η χιλιετία π.Χ. Κάποια από αυτά κρέμονταν με ιμάντα από τον λαιμό και λέγονταν «περίαπτα». Η χρήση του πέτρινου σταυρού σε τελετουργίες αλλά και ως φυλακτό «περίαπτον» ανάγεται στην 4η χιλιετία π.Χ. τουλάχιστον.
Σήμερα χαρακτηρίζεται χαρακτηρίζουμε ένα ιδιαίτερα σπουδαίο έργο ως «Τιτάνιο έργο». Κάποιος που κατέβαλε υπεράνθρωπη προσπάθεια λέμε ότι είχε «Τιτάνιες δυνάμεις». Χαρακτηρίζουμε κάποιον ως «Ολύμπιο» αποδίδοντας του συγκεκριμένη ανωτέρα στάση ζωής. Ομιλούμε για «Κρόνια» ή «Απολλώνια αισθητική» για να περιγράψουμε τις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες αξιολογήσεις του ωραίου. Χρησιμοποιούμε επίσης την έκφραση «έγινε θυσία στον Μολόχ της ασφάλτου» για αδικοχαμένους σε τροχαία ατυχήματα.
Φαίνεται, κάποτε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Γκαίτε να ερωτάται από τους μαθητές του τι να μελετήσουν. Τους απάντησε «Τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς». «Και όταν τους διαβάσουμε, δάσκαλε, τι να μελετήσουμε στη συνέχεια;» ξαναρώτησαν οι μαθητές. Ο Γκαίτε τους απάντησε «Ξανά τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς».
Σήμερα όλοι μιλούμε για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Πλάτωνα χωρίς πραγματικά να έχουμε μελετήσει, ορισμένοι δε, χωρίς να έχουμε καν διαβάσει το έργο τους. Η γνώση δεν ήταν ποτέ δεδομένη!
Η Μυθολογία διαφοροποιείται από τόπο σε τόπο, από εποχή σε εποχή και από συγγραφέα σε συγγραφέα. Παρατηρούνται αντιφάσεις ελλείψεις ιστορικής συνέχειας, και μεγάλα κενά. Σημειώνεται επίσης η σκόπιμη απόκρυψη γνώσεων από του Μύστες.
Η προσπάθεια τοποθετήσεως των μυθολογικών γεγονότων σε ιστορική βάση μοιάζει με την προσπάθεια συναρμολογήσεως ενός τεράστιου παζλ με αρκετές χιλιάδες τεμάχια. Είναι μία ιδιαιτέρως επίπονη προσπάθεια, ιδίως όταν λείπουν αρκετά τεμάχια, μα συνάμα υπέροχη.
Το μεγάλο ερώτημα όμως παραμένει. Υπήρξαν οι Θεοί; Και αν ναι, τι πραγματικά ήταν;
Η άποψη που προσωπικά πιστεύω σήμερα είναι:
α. Κάποια στιγμή στο απώτατο παρελθόν, οντότητες με υπεράνθρωπες δυνάμεις ήρθαν στη Γη. Αυτούς και τα παιδιά τους ονομάσαμε «Τιτάνες».
β. Από τις προσμίξεις τους εκτός από ανθρωπόμορφες υπάρξεις γεννήθηκαν και τερατόμορφες οντότητες που τις ονομάσαμε «Γίγαντες» και «Δεινά Πέλωρα». Οι οντότητες αυτές ήταν ιδιαιτέρως καταστρεπτικές για τους ανθρώπους.
γ. Η «Τιτανομαχία» έγινε για την διεκδίκηση της εξουσίας στο απώτατο παρελθόν. Κάποιοι την προσδιορίζουν χωρίς σοβαρή τεκμηρίωση στο 40.000 π.Χ. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι μάλλον παλαιότερη. Αποτελεί ιστορικό γεγονός.
δ. Η «Γιγαντομαχία» έγινε από τους Ολύμπιους Θεούς, υποστηριζομένων από Τιτάνες εναντίον των Γιγάντων που αμφισβήτησαν την εξουσία τους. Αποτελεί επίσης ιστορικό γεγονός και τοποθετείται χρονικά πιθανότατα στο τέλος της 10ης χιλιετίας π.Χ.
ε. Από την ένωση των παιδιών των Τιτάνων με ανθρώπους προέκυψε το γένος των «Ημιθέων» και των «Ηρώων». Αυτοί διαθέτοντας υπεράνθρωπες δυνάμεις και μεγάλη μακροζωία απήλλαξαν το ανθρώπινο γένος από πολλές τερατόμορφες οντότητες. Είναι ιστορικά πρόσωπα που έζησαν στην 5η και 4η χιλιετία π.Χ.
στ. Έως και την εποχή του Τρωικού Πολέμου η παρουσία των Ολυμπίων Θεών ήταν μία καθημερινή πραγματικότητα. Κάπου μεταξύ του 10ου και του 7ου αιώνα π.Χ. οι Ολύμπιοι Θεοί εγκαταλείπουν τους ανθρώπους και χάνονται. Ίσως η τελευταία πιθανή εμφάνισή τους γίνεται το 395 μ. Χ – ναι μ.Χ.- όταν οι Βησιγότθοι με τον Αλάριχο φθάνουν προ των Αθηνών. Βλέπουν πάνω στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως την Αθηνά πρόμαχο και μία ανδρική φιγούρα που την αναγνωρίζουν ως τον Αχιλλέα να τους περιμένουν απειλητικά. Από τον φόβο τους εγκατέλειψαν την προσπάθεια.
Πώς και γιατί οι Θεοί χάθηκαν δεν είναι γνωστό. Διάφορες, διατυπωθείσες θεωρίες αποτελούν απλές εικασίες.
Η Παρασκευή Φόρτη - Στεφάνου γράφοντας τον «Μύθο» δεν προσπάθησε να γράψει ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Παρ’ όλα αυτά διάβασε πολύ και πιστεύω ότι ανέτρεξε για πληροφορίες σε κάθε πηγή που μπορεί να έχει υπ’ όψιν της.
Η άποψη που εκφράζει ότι οι Θεοί ήρθαν από άλλο πλανήτη δεν αντιτίθεται απόλυτα στην Ελληνική Μυθολογία, μια που οι Τιτάνες προέρχονται εκτός Γης. Η θέση αυτή λαμβάνεται χάριν της δημιουργίας της πλοκής του μυθιστορήματος, προκειμένου να εξηγήσει την σημαντική υπαρξιακή διαφορά του Φοίβου με την Δάφνη.
Η χρήση υπερτεχνολογίας από τους Ολύμπιους στην αντιμετώπιση του κινδύνου στον Όλυμπο δεν είναι καθόλου υπερβολική αν διαβάσει κάποιος τα περιγαρφόμενα στα Ομηρικά Έπη.
Η ενασχόληση του Φοίβου με την διδασκαλία της Ελληνικής Μυθολογίας, της Αρτέμιδος με τις Οικολογικές Οργανώσεις και του Άρη με την στρατιωτική σχολή του West Point είναι τουλάχιστον ευρηματική.
Το επιλεχθέν επίθετο «Κρίστιαν του Φοίβου, προερχόμενο από τον Σιβηλικό Χρησμό όπου ο Απόλλων φαίνεται να λέει «Χριστός εμού Θεός εστί», καθώς και το επίθετο «Φόρεστερ» (= προστάτιδα των δασών), που επέλεξε η Άρτεμις είναι αριστουργηματικά. Είναι πραγματικά θλιβερή μα συνάμα τόσο αληθινή ηδιαπίστωση της Αρτέμιδος για το «πόσο λίγο παρατηρητικοί είναι οι άνθρωποι»
Την αγαπητή μας Βίβιαν …….
Θέλω να την διαβεβαιώσω ότι δεν «είπε απλά μία ιστορία», αλλά μας πρόσφερε μία αληθινά μαγευτικά υπέροχη ιστορία."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου