Run Forest, RUN!!!

Μία τέτοια στιγμή περιέγραψε η φίλη μου η Κατερίνα στην παρουσίαση του βιβλίου μου στον «Πολιτιστικό Σύλλογο Λουτρακίου»:

Την απόφαση της Βίβιαν να πραγματοποιήσει αυτό τα πρώτο και τόσο ελπιδοφόρο, συγγραφικό της βήμα, είχα το προνόμιο να τη μάθω από την αφετηρία της.

Από εκείνο δηλαδή το χρονικό σημείο που η ιδέα και το ένστικτο γίνονται ένα σύνολο ως θέληση του συγγραφέα να δώσει συντεταγμένες, στην έμπνευση του.

Εκδρομή με φίλους στα Τρίκαλα Κορινθίας το 2009. Ανάμεσα σε παρεϊστικα γέλια ένα βλέμμα. Ένα πολύ συγκεκριμένο βλέμμα, ένας οπτικός κώδικας που είχαμε αναπτύξει για τις περιπτώσεις που έπρεπε να είμαστε μόνες για να μοιραστούμε πολύ προσωπικές μας σκέψεις και ιδέες.

Απομακρυνθήκαμε και βγήκαμε στο μπαλκόνι. Σταθήκαμε κάτω από την τρυφερή σκιά ενός άγριου έλατου που μάταια προσπαθούσε να μας προστατεύσει από τις αχτίδες ενός Σεπτεμβριανού ήλιου. Από τα γεμάτα σπίθες μάτια της Βίβιαν ήξερα ότι θα γινόμουν αποδέκτης ενός νέου, ενός μυστικού.

«Γράφω» μού εκμυστηρεύτηκε.

Δίνοντας μου παράλληλα την εντύπωση, που αργότερα έγινε και πεποίθηση, ότι- μέσα σ’ ένα μικρό δισύλλαβο ρήμα είχε συγκεράσει τη διάθεση της να αναπνεύσουν συναισθήματα, σκέψεις, βιώματα και τη χαρά του ότι υπάρχει πέρασμα σε μία νέα ήπειρο όπου όλα αυτά αποτυπωμένα σε λέξεις μπορούν να μοιραστούν δημιουργικά ανάμεσα στον κόσμο.

Η σταθερή και σίγουρη χροιά της φωνής της, δεν μου άφησε περιθώρια, στο άκουσμα αυτού του μυστικού να νιώσω κάτι άλλο εκτός από ενθουσιασμό που, υπό την επίδραση μιας αλλόκοτης ίσως γεφυροποιού δύναμης μεταδόθηκε απ’ ευθείας από τους συναισθηματικούς της παλμούς στον δικό μου ψυχισμό.

Τιμή, γιατί σε μέρες εσωστρέφειας και κυρίως διαρκούς και ακατάληπτου φόβου, η φίλη μου με επέλεξε , μετά τον Χάρη, ως πρώτο κοινωνό της προσπάθειάς της να μιλήσει σε αόριστο αριθμό ανθρώπων για πράγματα ορισμένα και πολύτιμα όπως είναι η ματιά του καθενός μας για τη ζωή, την αγάπη, την αλήθεια, τα κρυφά μας όνειρα και για όσα μας καταδιώκουν ευχάριστα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, από ένα μικρό ταξίδι συντροφιά με φίλους, το βιβλίο της Βίβιαν Φόρτη άρχισε να χαράζει τη δική του αυτόνομη πορεία. Αυτό που από τη δική μου πλευρά θέλω να εκφράσω, είναι η ευχή και η προσδοκία μου, μέσα από τον «Μύθο» να συναντήσετε ή έστω να αναζητήσετε όσο το δυνατόν περισσότεροι την προσωπική σας κιβωτό και για ε΄σενα Βίβιαν- παραφράζοντας το στίχο του Λειβαδίτη- να συνεχίσεις να ανεβαίνεις τη φανταστική σκάλα που οδηγεί σε ένα ρόδο ΑΛΗΘΙΝΟ!!