Συνέντευξη στη University Press Νοεμβρίου

Για να μεγαλώσετε το άρθρο, απλά κλικάρετε τη φωτογραφία.

Ευχαριστώ τον Αλέξανδρο Κωνσταντάκη γι' αυτή την όμορφη συνέντευξη.

A review of a book by Theodor Stefanou

Σήμερα η φίλη μου η Κατερίνα είχε βάλει στο γιο μου να κάνει μία εργασία στα αγγλικά. Να γράψει το review ενός βιβλίου που διάβασε και τον ενθουσίασε. Ο Θοδωρής είναι ένας πραγματικός βιβλιοφάγος. Μέχρι πριν λίγο καιρό έλεγα «εκκολαπτόμενος βιβλιοφάγος», αλλά τώρα πια, έχει περάσει στην ενήλικη λογοτεχνία για τα καλά, οπότε το έχει ξεπεράσει αυτό το στάδιο!!

Προς μεγάλη μου έκπληξη, καθώς είναι στην εφηβεία και αμφισβητεί τον πατέρα του και εμένα ΔΙΑΡΚΩΣ, έγραψε Review για τον «Μύθο»! Τρελάθηκα!!! Συγχωρήστε με που φέρομαι ως περήφανη μαμά!! Σας το παραθέτω!!!

Review of a book:

If you like reading books this is definitely a book you have to read. It appeals to a twelve-years- old teenager as well as to an 80 years- old pensioner. It is fascinating for all ages!

Let’s get to the point, shall we?

Daphne who is the main character of the book is a student in an American university, There, she meets her Mythology teacher, professor Phoebus Christian. Some months later she gets deeper and deeper to the world of Phoebus Until she understands that he is Apollo, an ancient Greek god.

A girl will fight with Gods and Titans for love. Will she make it? Or will she sink into darkness?

The emotions and the scenes they present are so strong that you think you are part of the book. Vivian Fortis- Stefanou made a book that is so hard to put down. A masterpiece of it’s kind! I would definitely recommend it and if you don’t have a copy, make sure you get one!!
The opening chapters are appealing that you want to keep on reading. The plot is action-packed and full of suspense. It has also clever dialogues. Moreover it contains vivid description of the character and the scenes it portray their feelings successfully.

Run Forest, RUN!!!

Μία τέτοια στιγμή περιέγραψε η φίλη μου η Κατερίνα στην παρουσίαση του βιβλίου μου στον «Πολιτιστικό Σύλλογο Λουτρακίου»:

Την απόφαση της Βίβιαν να πραγματοποιήσει αυτό τα πρώτο και τόσο ελπιδοφόρο, συγγραφικό της βήμα, είχα το προνόμιο να τη μάθω από την αφετηρία της.

Από εκείνο δηλαδή το χρονικό σημείο που η ιδέα και το ένστικτο γίνονται ένα σύνολο ως θέληση του συγγραφέα να δώσει συντεταγμένες, στην έμπνευση του.

Εκδρομή με φίλους στα Τρίκαλα Κορινθίας το 2009. Ανάμεσα σε παρεϊστικα γέλια ένα βλέμμα. Ένα πολύ συγκεκριμένο βλέμμα, ένας οπτικός κώδικας που είχαμε αναπτύξει για τις περιπτώσεις που έπρεπε να είμαστε μόνες για να μοιραστούμε πολύ προσωπικές μας σκέψεις και ιδέες.

Απομακρυνθήκαμε και βγήκαμε στο μπαλκόνι. Σταθήκαμε κάτω από την τρυφερή σκιά ενός άγριου έλατου που μάταια προσπαθούσε να μας προστατεύσει από τις αχτίδες ενός Σεπτεμβριανού ήλιου. Από τα γεμάτα σπίθες μάτια της Βίβιαν ήξερα ότι θα γινόμουν αποδέκτης ενός νέου, ενός μυστικού.

«Γράφω» μού εκμυστηρεύτηκε.

Δίνοντας μου παράλληλα την εντύπωση, που αργότερα έγινε και πεποίθηση, ότι- μέσα σ’ ένα μικρό δισύλλαβο ρήμα είχε συγκεράσει τη διάθεση της να αναπνεύσουν συναισθήματα, σκέψεις, βιώματα και τη χαρά του ότι υπάρχει πέρασμα σε μία νέα ήπειρο όπου όλα αυτά αποτυπωμένα σε λέξεις μπορούν να μοιραστούν δημιουργικά ανάμεσα στον κόσμο.

Η σταθερή και σίγουρη χροιά της φωνής της, δεν μου άφησε περιθώρια, στο άκουσμα αυτού του μυστικού να νιώσω κάτι άλλο εκτός από ενθουσιασμό που, υπό την επίδραση μιας αλλόκοτης ίσως γεφυροποιού δύναμης μεταδόθηκε απ’ ευθείας από τους συναισθηματικούς της παλμούς στον δικό μου ψυχισμό.

Τιμή, γιατί σε μέρες εσωστρέφειας και κυρίως διαρκούς και ακατάληπτου φόβου, η φίλη μου με επέλεξε , μετά τον Χάρη, ως πρώτο κοινωνό της προσπάθειάς της να μιλήσει σε αόριστο αριθμό ανθρώπων για πράγματα ορισμένα και πολύτιμα όπως είναι η ματιά του καθενός μας για τη ζωή, την αγάπη, την αλήθεια, τα κρυφά μας όνειρα και για όσα μας καταδιώκουν ευχάριστα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, από ένα μικρό ταξίδι συντροφιά με φίλους, το βιβλίο της Βίβιαν Φόρτη άρχισε να χαράζει τη δική του αυτόνομη πορεία. Αυτό που από τη δική μου πλευρά θέλω να εκφράσω, είναι η ευχή και η προσδοκία μου, μέσα από τον «Μύθο» να συναντήσετε ή έστω να αναζητήσετε όσο το δυνατόν περισσότεροι την προσωπική σας κιβωτό και για ε΄σενα Βίβιαν- παραφράζοντας το στίχο του Λειβαδίτη- να συνεχίσεις να ανεβαίνεις τη φανταστική σκάλα που οδηγεί σε ένα ρόδο ΑΛΗΘΙΝΟ!!

Αντώνης Καραθανάσης: Μία κινητή βιβλιοθήκη!!!

Ο Αντώνης μίλησε για την «Μυθιστορία» στην παρουσίαση του βιβλίου μου στον Πολιτιστικό Σύλλογο Λουτρακίου:

"Όταν ήμασταν παιδιά διδαχθήκαμε από γονείς και δασκάλους με ιδιαίτερο ενθουσιασμό την Ελληνική Μυθολογία. Ταυτόχρονα μας έλεγαν όμως ότι πρόκειται για φανταστικές ιστορίες με διδακτικό κυρίως περιεχόμενο.

Μεγαλώνοντας μάθαμε να είμαστε περήφανοι για την σοφία των αρχαίων προγόνων, δεν μπορούσαμε να δεχθούμε όμως τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

Ανέκαθεν σε όλους τους λαούς και σε όλες τις εποχές υπήρχαν δύο θρησκείες ταυτόχρονα. Η θρησκεία των Μυστών και η λαϊκή θρησκεία.

Στην αρχαία Ελληνική Θρησκεία οι Μύστες, πίστευαν πάντα σε ένα τριαδικό Θεό δημιουργό, τον οποίο ονόμαζαν «ο Ωόν». Η ύπαρξη του εδιδάσκετο από τους Ορφικούς στα Ελευσίνια και στα Καβείρια Μυστήρια, μύστες των οποίων ήταν οι περισσότεροι από τους γνωστούς αρχαίους Έλληνες.

Ο λαός παραδοσιακά συνέχιζε να εκφράζει το θρησκευτικό του συναίσθημα με τον ίδιο τρόπο ακόμα και όταν άλλαξαν τα λατρευτικά πρόσωπα. Η αλλαγή των λατρευτικών προσώπων άφηνε πάντοτε κατάλοιπα των παλαιών Θεών και των δοξασιών. Η χρήση φυλακτών ανάγεται στην 7η χιλιετία π.Χ. Κάποια από αυτά κρέμονταν με ιμάντα από τον λαιμό και λέγονταν «περίαπτα». Η χρήση του πέτρινου σταυρού σε τελετουργίες αλλά και ως φυλακτό «περίαπτον» ανάγεται στην 4η χιλιετία π.Χ. τουλάχιστον.

Σήμερα χαρακτηρίζεται χαρακτηρίζουμε ένα ιδιαίτερα σπουδαίο έργο ως «Τιτάνιο έργο». Κάποιος που κατέβαλε υπεράνθρωπη προσπάθεια λέμε ότι είχε «Τιτάνιες δυνάμεις». Χαρακτηρίζουμε κάποιον ως «Ολύμπιο» αποδίδοντας του συγκεκριμένη ανωτέρα στάση ζωής. Ομιλούμε για «Κρόνια» ή «Απολλώνια αισθητική» για να περιγράψουμε τις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες αξιολογήσεις του ωραίου. Χρησιμοποιούμε επίσης την έκφραση «έγινε θυσία στον Μολόχ της ασφάλτου» για αδικοχαμένους σε τροχαία ατυχήματα.

Φαίνεται, κάποτε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Γκαίτε να ερωτάται από τους μαθητές του τι να μελετήσουν. Τους απάντησε «Τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς». «Και όταν τους διαβάσουμε, δάσκαλε, τι να μελετήσουμε στη συνέχεια;» ξαναρώτησαν οι μαθητές. Ο Γκαίτε τους απάντησε «Ξανά τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς».

Σήμερα όλοι μιλούμε για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Πλάτωνα χωρίς πραγματικά να έχουμε μελετήσει, ορισμένοι δε, χωρίς να έχουμε καν διαβάσει το έργο τους. Η γνώση δεν ήταν ποτέ δεδομένη!

Η Μυθολογία διαφοροποιείται από τόπο σε τόπο, από εποχή σε εποχή και από συγγραφέα σε συγγραφέα. Παρατηρούνται αντιφάσεις ελλείψεις ιστορικής συνέχειας, και μεγάλα κενά. Σημειώνεται επίσης η σκόπιμη απόκρυψη γνώσεων από του Μύστες.

Η προσπάθεια τοποθετήσεως των μυθολογικών γεγονότων σε ιστορική βάση μοιάζει με την προσπάθεια συναρμολογήσεως ενός τεράστιου παζλ με αρκετές χιλιάδες τεμάχια. Είναι μία ιδιαιτέρως επίπονη προσπάθεια, ιδίως όταν λείπουν αρκετά τεμάχια, μα συνάμα υπέροχη.

Το μεγάλο ερώτημα όμως παραμένει. Υπήρξαν οι Θεοί; Και αν ναι, τι πραγματικά ήταν;

Η άποψη που προσωπικά πιστεύω σήμερα είναι:

α. Κάποια στιγμή στο απώτατο παρελθόν, οντότητες με υπεράνθρωπες δυνάμεις ήρθαν στη Γη. Αυτούς και τα παιδιά τους ονομάσαμε «Τιτάνες».

β. Από τις προσμίξεις τους εκτός από ανθρωπόμορφες υπάρξεις γεννήθηκαν και τερατόμορφες οντότητες που τις ονομάσαμε «Γίγαντες» και «Δεινά Πέλωρα». Οι οντότητες αυτές ήταν ιδιαιτέρως καταστρεπτικές για τους ανθρώπους.

γ. Η «Τιτανομαχία» έγινε για την διεκδίκηση της εξουσίας στο απώτατο παρελθόν. Κάποιοι την προσδιορίζουν χωρίς σοβαρή τεκμηρίωση στο 40.000 π.Χ. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι μάλλον παλαιότερη. Αποτελεί ιστορικό γεγονός.

δ. Η «Γιγαντομαχία» έγινε από τους Ολύμπιους Θεούς, υποστηριζομένων από Τιτάνες εναντίον των Γιγάντων που αμφισβήτησαν την εξουσία τους. Αποτελεί επίσης ιστορικό γεγονός και τοποθετείται χρονικά πιθανότατα στο τέλος της 10ης χιλιετίας π.Χ.

ε. Από την ένωση των παιδιών των Τιτάνων με ανθρώπους προέκυψε το γένος των «Ημιθέων» και των «Ηρώων». Αυτοί διαθέτοντας υπεράνθρωπες δυνάμεις και μεγάλη μακροζωία απήλλαξαν το ανθρώπινο γένος από πολλές τερατόμορφες οντότητες. Είναι ιστορικά πρόσωπα που έζησαν στην 5η και 4η χιλιετία π.Χ.

στ. Έως και την εποχή του Τρωικού Πολέμου η παρουσία των Ολυμπίων Θεών ήταν μία καθημερινή πραγματικότητα. Κάπου μεταξύ του 10ου και του 7ου αιώνα π.Χ. οι Ολύμπιοι Θεοί εγκαταλείπουν τους ανθρώπους και χάνονται. Ίσως η τελευταία πιθανή εμφάνισή τους γίνεται το 395 μ. Χ – ναι μ.Χ.- όταν οι Βησιγότθοι με τον Αλάριχο φθάνουν προ των Αθηνών. Βλέπουν πάνω στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως την Αθηνά πρόμαχο και μία ανδρική φιγούρα που την αναγνωρίζουν ως τον Αχιλλέα να τους περιμένουν απειλητικά. Από τον φόβο τους εγκατέλειψαν την προσπάθεια.

Πώς και γιατί οι Θεοί χάθηκαν δεν είναι γνωστό. Διάφορες, διατυπωθείσες θεωρίες αποτελούν απλές εικασίες.

Η Παρασκευή Φόρτη - Στεφάνου γράφοντας τον «Μύθο» δεν προσπάθησε να γράψει ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Παρ’ όλα αυτά διάβασε πολύ και πιστεύω ότι ανέτρεξε για πληροφορίες σε κάθε πηγή που μπορεί να έχει υπ’ όψιν της.

Η άποψη που εκφράζει ότι οι Θεοί ήρθαν από άλλο πλανήτη δεν αντιτίθεται απόλυτα στην Ελληνική Μυθολογία, μια που οι Τιτάνες προέρχονται εκτός Γης. Η θέση αυτή λαμβάνεται χάριν της δημιουργίας της πλοκής του μυθιστορήματος, προκειμένου να εξηγήσει την σημαντική υπαρξιακή διαφορά του Φοίβου με την Δάφνη.

Η χρήση υπερτεχνολογίας από τους Ολύμπιους στην αντιμετώπιση του κινδύνου στον Όλυμπο δεν είναι καθόλου υπερβολική αν διαβάσει κάποιος τα περιγαρφόμενα στα Ομηρικά Έπη.

Η ενασχόληση του Φοίβου με την διδασκαλία της Ελληνικής Μυθολογίας, της Αρτέμιδος με τις Οικολογικές Οργανώσεις και του Άρη με την στρατιωτική σχολή του West Point είναι τουλάχιστον ευρηματική.

Το επιλεχθέν επίθετο «Κρίστιαν του Φοίβου, προερχόμενο από τον Σιβηλικό Χρησμό όπου ο Απόλλων φαίνεται να λέει «Χριστός εμού Θεός εστί», καθώς και το επίθετο «Φόρεστερ» (= προστάτιδα των δασών), που επέλεξε η Άρτεμις είναι αριστουργηματικά. Είναι πραγματικά θλιβερή μα συνάμα τόσο αληθινή ηδιαπίστωση της Αρτέμιδος για το «πόσο λίγο παρατηρητικοί είναι οι άνθρωποι»

Την αγαπητή μας Βίβιαν …….

Θέλω να την διαβεβαιώσω ότι δεν «είπε απλά μία ιστορία», αλλά μας πρόσφερε μία αληθινά μαγευτικά υπέροχη ιστορία."

Παρουσίαση "Μύθου" στο βιβλιοπωλείο Μπατσιούλας

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012 και ώρα 18.00μ.μ. σας περιμένουμε στο βιβλιοπωλείο Ν. & Σ. Μπατσιούλας. Θα είναι χαρά μας να σας έχουμε κοντά μας!

Giota: My parabatai

Την Γιώτα δεν την ήξερα. Δεν είχα ακούσει ποτέ ούτε για την ίδια, ούτε για το blog της, αν και πρόκειται για το blog που ανακηρύχθηκε με την ψηφοφορία του κοινού Νο 1 blog για 2012. Το βράδυ που και εκείνη και η δουλειά της μπήκαν στη ζωή μου το θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν 21 Ιουνίου το βιβλίο μου είχε μόλις 10 ημέρες κυκλοφορίας. Έγραφα και όπως πάντα όταν γράφω είχα πατημένη την ελαχιστοποίηση στο FB. Ήρθε ειδοποίηση για μήνυμα και για κάποιο περίεργο λόγο – ένστικτο;;- το άνοιξα αμέσως. Ήταν ένα ταραγμένο μήνυμα. Εννοείται πως το έχω κρατήσει. Σας το παραθέτω:

"Αγαπητή κυρία Φόρτη καλησπέρα!

Ονομάζομαι Γιώτα Παπαδημακοπούλου και μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του ΜΥΘΟΥ και με μια λέξη μπορώ να πω πως έχω συγκλονιστεί.

Τελικά η Αλεξάνδρα είχε δίκιο... είναι ένα υπέροχο βιβλίο και το λάτρεψα.

Αυτή τη στιγμή, ετοιμάζω την παρουσίασή του στο blog μου και θα σας ενημερώσω με σχετικό link όταν με το καλό ανέβει στην σελίδα μου στην επόμενη ώρα.

Ελπίζω κι εύχομαι να υπάρξει και συνέχεια.

Με εκτίμηση και ένα μεγάλο ευχαριστώ για το χαμόγελο που δεν έσβησε από τα χείλη μου καθ' όλη την διάρκεια της ανάγνωσης."

Τα έχασα. Αλήθεια δεν το περίμενα. Την ευχαρίστησα ευγενικά και μού ζήτησε να μιλάμε στον ενικό. Οι άνθρωποι που με ξέρουν γνωρίζουν ότι ο ενικός δεν μού είναι πολύ εύκολος… Λίγη ώρα αργότερα διάβασα την παρουσίαση της στο blog της. Ήρθε η ώρα να απαντήσω εγώ ταραγμένα…στον ενικό. Ούτε προσφώνηση ούτε αποφώνηση. Μόνο λέξεις στη σειρά:

"Με έχεις αφήσει άφωνη! Δεν πίστευα ποτέ ότι κάποιος θα έγραφε τόσο όμορφα λόγια για το βιβλίο μου! Και τι ωραία εκφορά λόγου! Πόσο όμορφα γράφεις και πόσα καταλαβαίνεις. Κανείς δεν μού έχει μιλήσει έτσι για το Φοίβο και τη Δάφνη, ούτε ο άντρας μου που με γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλο άνθρωπο στον κόσμο, ούτε οι παιδικοί μου φίλοι. Νομίζω πως είσαι το ίδιο σπάνια με εκείνη. Αυτή τη στιγμή, ειλικρινά, δεν μπορώ να συνεχίσω. Σ’ ευχαριστώ!"

Κι αυτή ήταν η αρχή μιας υπέροχης φιλίας. 

Η Γιώτα ήρθε στο Λουτράκι και μίλησε για τον «Μύθο»:

Τη Βίβιαν Φόρτη τη γνώρισα αρχικά ως συγγραφέα μέσα από τον "Μύθο" και μπορώ να πω μετά βεβαιότητας πως, από τις πρώτες κι όλας σελίδες, κατάφερε να αιχμαλωτίσει την καρδιά μου και να με κάνει να πιστέψω πως πρόκειται για έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο, γεμάτο αρετές και όμορφα συναισθήματα. Λίγες μέρες αργότερα, συναντηθήκαμε στην έκθεση βιβλίου της Ηλιούπολης και είχα την χαρά και την τιμή να διαπιστώσω και από κοντά πως όλα όσα πίστεψα αρχικά για εκείνην, όχι μόνο ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα αλλά, την ξεπερνούσαν. Και αν μπορώ να νιώσω περήφανη για μια νέα φιλία, σίγουρα η Βίβιαν ανήκει στους ανθρώπους εκείνους που το αξίζουν γιατί πέραν του ότι είναι ένας υπέροχος και γλυκός άνθρωπος, μου θύμισε πόσο όμορφο είναι να διαβάζεις ιστορίες για οικογένειες και ανθρώπους με αξίες και αρχές, με την έννοια της αγάπης βαθιά ριζωμένη μέσα τους και με το θάρρος που χρειάζεται κανείς για να παλέψει για όλα αυτά.

Η λογοτεχνία φανταστικού, αν και τα τελευταία χρόνια κάνει δυναμική την παρουσία της και στην χώρα μας, θεωρείται από ορισμένους εύπεπτη και ανυπόστατη, μια άποψη που προσωπικά δεν με βρίσκει σύμφωνη αλλά αντίθετα, πολέμια. Με το να απορρίπτει κανείς πράγματα απλά και μόνο επειδή δεν μπορεί να τα δει, θεωρώ ότι περιορίζει τον ίδιο του τον νου και κατά συνέπεια, θα έπρεπε να απορρίψει και έννοιες με τις οποίες γαλουχούμαστε από την στιγμή της γέννησής μας, όπως είναι για παράδειγμα η ίδια μας η θρησκεία. Από την στιγμή που έχουμε πίστη σε έναν θεό που δεν συναντήσαμε ποτέ, πως μπορούμε να μην πιστεύουμε σε άλλες δυνάμεις που όχι μόνο μπορεί να υπάρχουν αλλά, να μας ξεπερνούν; Μήπως τελικά αυτό που μας τρομάζει, είναι η ίδια μας η άγνοια και η αδυναμία μας να την κατανοήσουμε, πόσο μάλλον, να την καταπολεμήσουμε ψάχνοντας και διεκδικώντας απαντήσεις; Και η αλήθεια είναι πως δεν είναι λίγοι οι Έλληνες συγγραφείς που έχουν επιχειρήσει τα τελευταία χρόνια να προσεγγίσουν το είδος του φανταστικού όμως, κανένας δεν το έχει πετύχει όσο η Βίβιαν και αυτό γιατί ο "Μύθος" δεν προσπαθεί να ενστερνιστεί δοξασίες και θρύλους που δεν μας είναι οικείοι, που δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας αλλά αντίθετα, βασίζεται σε κάτι ολότελα δικό μας.

Η 19χρονη Δάφνη, με καταγωγή από το πανέμορφο και πλούσιο σε ιστορία Ναύπλιο, σπουδάζει Κοινωνικές Επιστήμες στην Αμερική. Έχει ανατραφεί με τις παραδοσιακές αρχές των οικογενειών της χώρας μας, έχοντας παράλληλα γαλουχηθεί με τους μύθους της αρχαίας μας ιστορίας που συντροφεύουν την εξέλιξή μας μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέγει το μάθημα της Μυθολογίας, όχι μόνο γιατί έχει πλεονέκτημα λόγω της καταγωγής της αλλά, γιατί βαθιά μέσα της υπάρχει ριζωμένη η αγάπη για όλα αυτά που η ίδια αντιπροσωπεύει καθώς και για τα μυστικά που κρύβει τα οποία στην πραγματικότητα, είναι περισσότερα απ' όσα μπορεί να φανταστεί και ακόμα πιο πολλά, απ' όσα μπορεί να χωρέσει ο κοινός νους. Τα μυστικά όμως αυτά δεν πρόκειται να μείνουν για πολύ ακόμα κρυφά, όχι από την ίδια τουλάχιστον και όχι από την στιγμή που θα ερωτευτεί κεραυνοβόλα τον Φοίβο, τον καθηγητή της στο προαναφερόμενο μάθημα για τον οποίο, από την πρώτη στιγμή που τον αντικρίζει δεν αισθάνεται απλά μια ακαταμάχητη έλξη αλλά, μια μυστηριακή δύναμη που τους ενώνει και που όσο κι αν θέλει να παλέψει, δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά του.

Εκεί ακριβώς είναι που ξεκινάνε τα προβλήματα για τους δύο πρωταγωνιστές του "Μύθου". Ο Φοίβος, κάθε άλλο παρά ένας κοινός θνητός είναι, κάτι που η Δάφνη δεν αργεί να αισθανθεί και πολύ σύντομα, να διαπιστώσει με πάσα βεβαιότητα. Ο Φοίβος, είναι ένας από εκείνους που εμείς αποκαλούμε, 12 Θεούς του Ολύμπου όμως τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά απ' όσο μάθαμε πίσω από τα σχολικά θρανία ή από τις αφηγήσεις των γονιών μας. Η καταγωγή της οικογένειάς του και η πορεία τους πάνω στη γη είναι πολύ πιο περίπλοκη απ' όσο αναλογιστήκαμε ποτέ όμως η Δάφνη δεν ανήκει στον μέσο όρο. Χαρακτηρίζεται από μια ευφυΐα και μια οξυδέρκεια, στοιχεία που της επιτρέπουν όχι μόνο να κατανοήσει τις πληροφορίες που λαμβάνει από τον ίδιο τον Φοίβο αλλά, να τις επεξεργαστεί συνδυαστικά και με τέτοιον τρόπο που την βοηθούν να καταλήγει στα σωστά συμπεράσματα, ακόμα και όταν εκείνος προσπαθεί να της κρύψει την αλήθεια, όχι γιατί δεν την εμπιστεύεται αλλά, γιατί η συγκεκριμένη γνώση κρύβει κινδύνους για την ίδια τους τη ζωή και την ύπαρξη, κινδύνους που ξεπερνάνε τους όρους της αξιοπρέπειας και της τιμής της οικογένειας.

Αν διάβασα το τελευταίο διάστημα κάποιο βιβλίο που δεν μπορούσα να αφήσω από τα χέρια μου και που έφερε ένα μόνιμα κολλημένο στα χείλη μου χαμόγελο, τότε αυτό είναι δίχως άλλο ο "Μύθος". Η μεγαλύτερη επιτυχία για έναν συγγραφέα είναι να μιλάει άμεσα στην καρδιά κάθε αναγνώστη, κάτι που η Βίβιαν πετυχαίνει μέσα από το έργο της αβίαστα. Παντρεύοντας τους μύθους που γαλούχησαν τον λαό μας και τις αρχέγονες δοξασίες μας με την δικιά της πραγματικότητα, δημιουργεί ένα δικό της φανταστικό, παροντικό σύμπαν που όμως μοιάζει τόσο ρεαλιστικό, τόσο σωστό και ισορροπημένο. Όχι μόνο σου συστήνει γοητευτικούς μύθους που ίσως να μην είχες ακούσει ποτέ, προκαλώντας σε να ψάξεις να μάθεις ακόμα περισσότερα γύρω από αυτούς αλλά, ψάχνει να βρει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την αρχική τους πλάση. Για κάθε έναν σαν εμένα που πιστεύει ότι κάθε μύθος, κάθε παραμύθι, κάθε μη αποδεδειγμένη ιστορικά αφήγηση έγινε ποτέ στα χρονικά, κρύβει μέσα της έστω και μικρά ψήγματα μιας συγκαλυμμένης αλήθειας που περιμένει όσους έχουν εκλεκτό, ανοιχτό και αγνό πνεύμα να τους ανακαλύψει, ο "Μύθος" δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο παρά ένα γοητευτικό μυστήριο.

Θα ήθελα στο σημείο αυτό να σταθώ στους δύο βασικούς πρωταγωνιστές της οι οποίοι είναι γοητευτικοί από κάθε άποψη. Ακόμα και η απολλώνια ομορφιά του Φοίβου, ωχριά μπροστά στην ομορφιά και το μεγαλείο της βασανισμένης του ψυχής, που είναι γεμάτη όμορφα συναισθήματα και παθιασμένη αγάπη που περίμενε το κατάλληλο πρόσωπο ώστε να μπορέσει να βγει προς τα έξω και να εκφραστεί. Ακόμα και ο θυμός του κατευθύνεται από τα καλοκάγαθα αυτά συναισθήματα με αποτέλεσμα, να μην μπορούμε να νιώσουμε στιγμή θυμό απέναντί του παρά ένα αίσθημα προστατευτικότητας και απέραντης αγάπης. Η Δάφνη από την άλλη, ευαίσθητη και εύθραυστη αλλά παράλληλα, με έναν ιδιαίτερο δυναμισμό και ένα πάθος που την καθοδηγεί τυφλά να υπερασπιστεί όσα αγαπά, ακόμα και όταν η μάχη μοιάζει μάταιη και είναι άνιση, δεν μπορεί να μην αποτελεί πηγή έμπνευσης και παράδειγμα προς μίμηση. Μα πάνω απ' όλα, είναι ένα πλάσμα αγνό και γεμάτο αγάπη, ένα πλάσμα ανιδιοτελές, με ήθος, που είναι έτοιμο να προσφέρει τα πάντα και το μόνο που η ίδια επιζητεί διακαώς, είναι η γνώση και η αξιοποίησή της, όχι για κάποιο υλικό όφελος αλλά, για την εξύψωση της ψυχής και του πνεύματός της, για όλα εκείνα που μπορούν να της δώσουν μια ευκαιρία να ζήσει έναν άπιαστο έρωτα.

Η ελληνική μυθολογία συναντά μια εκδοχή της πραγματικής ιστορίας πίσω από τον μύθο, σε ένα παρόν σύγχρονο και ωστόσο, διαποτισμένο από τον σκοτεινό μυστικισμό και την καλά κρυμμένη, αρχαία γνώση ενός παρελθόντος που δεν μπορούμε καν να αγγίξουμε. Ναι, ο "Μύθος" μπορεί είναι μια δυνατή ιστορία αγάπης όμως, δεν είναι μόνο αυτό και αυτός είναι ο λόγος που το εν λόγω βιβλίο είναι τόσο σημαντικό, τόσο ξεχωριστό. Δεν χρειάζεται ούτε να προσποιηθεί πως είναι κάτι άλλο, ούτε να αποδείξει κάτι. Με καυστικό και έξυπνο χιούμορ, με μια τρυφερότητα που σπανίζει και αισθήματα που μοιάζουν στις μέρες μας πιο θολά από ποτέ, ο "Μύθος" είναι ένα μυθιστόρημα που οι ήρωές του δεν ψάχνουν απλώς την αγάπη αλλά, μια πιο βαθιά κι επικίνδυνη γνώση που μπορεί να τους επιτρέψει να είναι μαζί. Δεν υπάρχει εγωισμός, μόνο ανιδιοτέλεια και ειλικρίνεια. Δεν υπάρχουν ανούσια πάθη αλλά, μια ακαταμάχητη ανάγκη που μπορεί να παλέψει ενάντια σε Θεούς και Τιτάνες, ενάντια σε νόμους που οδηγούν στο θάνατο και τελικά, ενάντια σε μια ολόκληρη ιστορία αιώνων που θέλει να καταδικάσει το μέλλον το ίδιο αδυσώπητα όπως το παρελθόν. Κι εμείς καρδιοχτυπάμε και αγωνιούμε κάθε λεπτό, συγκινούμαστε και φοβόμαστε γι' αυτά που θα έρθουν ωστόσο, φτάνουμε σε ένα ανατρεπτικό τέλος που το μόνο που καταφέρνει είναι να μας κάνει να διψάμε για λίγο ακόμα.

Το μόνο που μπορώ να πω κλείνοντας είναι πως, είναι χαρά μου να έχω την τιμή και την υποχρέωση να ανήκω στον κύκλο των "Δώδεκα".

Συνέντευξη στον "Αστρολόγο" Νοεμβρίου

Για να μεγαλώσετε το άρθρο, απλά κλικάρετε τη φωτογραφία.

Συγγραφέας του μήνα των εκδόσεων Διόπτρα

Βίβιαν Φόρτη Συγγραφέας του μήνα

Ποια ήταν η πηγή της έμπνευσης;

Μία εικόνα ενός κοριτσιού που σπούδαζε στην Αμερική και προσπαθούσε να επιβιώσει αντλώντας δύναμη από τους μύθους της πατρίδας της, και μία βόλτα με ένα ποταμόπλοιο στον Πηνειό, στο μέρος που διαδραματίστηκε η ιστορία του Απόλλωνα και της Δάφνης. Tο κορίτσι αυτό είναι σήμερα ομότιμη καθηγήτρια παιδαγωγικής και ο καπετάνιος του ποταμόπλοιου συνεχίζει να αφηγείται όμορφα αυτή την ιστορία.

Πόσο εύκολη είναι η συγγραφή;

Πιστεύω στη θεωρία του Στίβεν Πρέσσφιλντ. Η Μούσα θα σε επισκεφτεί φτάνει να σε βρει να δουλεύεις. Η Μούσα σε βοηθάει να βγάλεις στην επιφάνεια ικανότητες που αγνοείς, να ανασύρεις μνήμες που θεωρούσες χαμένες, εικόνες μαγικές βγαλμένες από όνειρα. Και τότε, με τρόπο μαγικό σχεδόν οι λέξεις απλά κυλούν από τα δάχτυλα.

Συνεχίζουν οι ήρωες του βιβλίου να υπάρχουν; Σκέφτεσαι άραγε κάποια φορά για το ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια της πορείας τους;

Ως γνωστόν οι ήρωες μου είναι Αθάνατοι και ως εκ τούτου συνεχίζουν να ζουν για πάντα!!

Θα άλλαζες κάτι στην ιστορία του βιβλίου αν μπορούσες;

Όσες φορές κι αν το διάβασα, μετά τις τελικές διορθώσεις, ποτέ δεν μού δημιουργήθηκε η ανάγκη να αλλάξω κάτι, ίσως επειδή εκφράζει απόλυτα τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.

Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που έδωσες να το διαβάσει, χειρόγραφο κιόλας;

Ο θείος του άντρα μου, ο υπέρτατος κριτής μου (Ραδάμανθυ τον φωνάζω, από το όνομα ενός από τους τρεις κριτές του Πλούτωνα) κατά κόσμον Χρίστος Φλουδόπουλος. Ένας άνθρωπος απαιτητικός, με απύθμενη γνώση και καυστικό χιούμορ, ο οποίος μού το επέστρεψε χαρίζοντας μου, αντί σχολίου, ένα πλατύ χαμόγελο. Πρέπει να ήταν μία από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής μου!

Τι αισθάνθηκες όταν κράτησες για πρώτη φορά στα χέρια σου τυπωμένο το έργο σου;

Το εξώφυλλο μού έκοψε την ανάσα. Νομίζω πώς το βράδυ ονειρεύτηκα πως βρισκόμουν μέσα σε αυτό το ομιχλώδες, ονειρικό δάσος.

Σχεδιάζεις ήδη το επόμενό σου βιβλίο;

Έχω ήδη γράψει το επόμενο βιβλίο μου, αυτή τη στιγμή γράφω το τρίτο και έχω σχηματισμένα στο μυαλό μου δύο ακόμα. Ελπίζω η Μούσα να εξακολουθήσει να με επισκέπτεται.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;

Τα βιβλία ήταν πάντα μέσα στη ζωή μου. Έμαθα να διαβάζω πολύ νωρίς και από τότε δεν σταμάτησα ποτέ. Από όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει όμως υπάρχει ένα που το ξεχωρίζω και το διάβασα όταν ήμουν μόλις 12 ετών. Είναι το «Όσα παίρνει ο άνεμος» της Μάργκαρετ Μίτσελ και ήταν ένα από τα πρώτα δώρα του μπαμπά μου στην μαμά μου.

Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασες;

Η τριλογία της Camilla Lackberg (Η Παγωμένη Πριγκίπισσα, Ο Ιεροκύρηκας, Οικογενειακά Μυστικά). Μού άρεσαν πολύ. Αλλά το τελευταίο ανάγνωσμα που με ενθουσίασε ήταν το «Blue Monday» από την Διόπτρα.

Περιέγραψε τον εαυτό σου με δέκα επίθετα.

Υπερήφανη, αισιόδοξη, δύσκολη, τρυφερή, ευγενική, ακούραστη, παθιασμένη, ειλικρινής, δίκαιη, οξύθυμη.

Ποιες είναι οι σκέψεις σου στο άκουσμα των λέξεων, Εκδόσεις Διόπτρα (χωρίς λογοκρισία).

Νιώθω ακριβώς όπως τις πρώτες μέρες ενός κεραυνοβόλου έρωτα. Δεν το πιστεύεις αυτό που σου συμβαίνει, πετάς στα σύννεφα από την χαρά σου και ταυτόχρονα ελπίζεις ότι ο έρωτάς σου θα έχει διάρκεια!

Ποιο είναι το αγαπημένο σου παιγνίδι;

Trivial pursuit, scrabble και nerfoπόλεμος με τα παιδιά μου και τους φίλους τους. Μου αρέσει και το κρυφτό αλλά έχω πολλά χρόνια να παίξω.

Χρώμα;

Κόκκινο, αν και δεν το φορώ ποτέ γιατί θεωρώ ότι δεν μού πάει.

Φαγητό;

Πίττα – γύρος ( δύο) με πατάτες τηγανιτές και μπύρα και μετά παγωτό βανίλια με σιρόπι βύσσινο. (5000 θερμίδες!!)

Λέξη;

Μπορώ.

Ιστορική περίοδος;

Χρυσός Αιώνας του Περικλή. Μόνο να είχα γεννηθεί άντρας, γιατί ως γυναίκα τότε θα έπληττα αφόρητα. Ή πάλι μπορεί και όχι!!

Ήρωας;

Ο άντρας μου o Χάρης γιατί είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει που δεν σταματάει να αγωνίζεται μέχρι να επιτύχει τον στόχο του.

Τι λατρεύεις στη ζωή;

Τα παιδιά μου, τον άντρα μου, τα άλογα, τη γνώση είτε ως δασκάλα είτε ως μαθήτρια, το διάβασμα, τη συγγραφή, τις μεγάλες στιγμές του Hollywood, να παρακολουθώ παραστάσεις όπερας (live), το τρέξιμο το πρωί στην παραλία, τα πάρτυ, να μαγειρεύω για τους αγαπημένους μου.

Κάτι άλλο που θα ήθελες να προσθέσεις;

Όταν ο άντρας μου ήταν 10 ετών διάβασε το βιβλίο «Ιστορίες από τον Ηρόδοτο» και αποφάσισε ότι πρέπει να γίνει αντάξιος των προγόνων μας γιατί πίστευε ότι τον βλέπουν από ψηλά και ότι όφειλε να τους κάνει υπερήφανους. Ίσως έχει έρθει η ώρα να σκεφτούμε όλοι -παιδιά και ενήλικες- το ίδιο πράγμα.

Παρακάτω μπορείτε να βρείτε την συνέντευξή μου στην επίσημη ιστοσελίδα των εκδόσεων Διόπτρα:

http://www.dioptra.gr/page.aspx?itemID=SPG479

Φωτογραφίες και σκέψεις από την παρουσίαση του "Μύθου" στον Πολιτιστικό Σύλλογο Λουτρακίου

Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα γραφείο Δημοσίων Σχέσεων. Μάλλον όχι σε «ένα» αλλά ΣΤΟ γραφείο Δημοσίων Σχέσεων της εποχής (1992). Ήμουν 23 και η αφεντικίνα μου ήταν ένα πλάσμα χαρισματικό. Ήταν η Καλύτερη. Είχε τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Ήταν σαν να σε χάιδευαν όταν σε κοιτούσε. Υπέρκομψα ντυμένη, πάντα νηφάλια όταν το σύμπαν κατέρρεε γύρω μας, μέσα σε όλα, πρώτη σε όλα. Δεν δίσταζε να χώσει τα τακούνια των Ferragamo παπουτσιών της στο γκαζόν και να τραβήξει ή έστω να προσπαθήσει να τραβήξει ΜΟΝΗ της ένα πιάνο με ουρά για να βγει πιο ωραίο στις φωτογραφίες μιας εκδήλωσης. Αυτό το τελευταίο το έχω δει με τα μάτια μου!!

Άντεξα ένα χρόνο και κάτι μήνες. Εγώ και οι Δημόσιες Σχέσεις… καμία σχέση!! Όμως έμαθα πολλά. Πάρα πολλά!!

Τα χρόνια πέρασαν και παραβρέθηκα σε πολλές εκδηλώσεις. Ασυναίσθητα τις έκρινα και το αποτέλεσμα σπάνια με ικανοποιούσε. Βλέπετε είχα μαθητεύσει δίπλα στην Καλύτερη.

Την Κυριακή που μας πέρασε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λουτρακίου μου έκανε την τιμή να οργανώσει μια εκδήλωση για την πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου. Η εκδήλωση ήταν απλά άψογη. Κοιτούσα γύρω μου και δεν πίστευα πως μία αγαπημένη παρέα ανθρώπων είχαν οργανώσει τόσο τέλεια τα πάντα. Και τότε θυμήθηκα κάτι που μού είχε πει η Καλύτερη.

«Οι Δημόσιες σχέσεις δεν χρειάζονται ανθρώπους με περγαμηνές για να εκπονηθούν. Χρειάζονται ανθρώπους με μεράκι, πάθος και αγάπη!»

Με ένα ακόμα τεράστιο ευχαριστώ στον «Πολιτιστικό Σύλλογο Λουτρακίου» και στους αγαπημένους ανθρώπους που πλαισίωσαν την εκδήλωση.

Για να δείτε τις φωτιογραφίες σε κανονικό μέγεθος, κάντε απλά αριστερό κλικ πάνω τους.

Η αφίσα του Πολιτιστικού Συλλόγου Λουτρακίου για την παρουσίαση του "Μύθου"

Ευχαριστώ τον Πολιτιστικό Συλλόγο Λουτρακίου για την φιλοξενία αλλά και την υπέροχη αφίσα της παρουσίας του "Μύθου" στην ιδιαίτερη πατρίδα μου!

Θα είναι χαρά μας να σας έχουμε κοντά μας, Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012 και ώρα 19.00μ.μ.

Black black heart

Το τραγούδι αυτό το λατρεύω. Έχει υπέροχους στίχους και υποβλητική μουσική. Ακούγεται και η αγαπημένη όπερα του Χάρη, η Lackmé . Το άκουγα στα αυτιά μου όταν ο Φοίβος είπε στη Δάφνη: «Σ’ αγαπώ όσο μπορεί να αγαπήσει η μαύρη μου καρδιά.» Η Γιώτα το μετουσίωσε (πάλι) σε έναν υπέροχο συνδυασμό μουσικής, εικόνων και λέξεων από το κείμενο μου.

Παρουσίαση "Μύθου" στον Πολιτιστικό Σύλλογο Λουτρακίου

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012 και ώρα 19.00μ.μ. σας περιμένουμε στον Πολιτιστικό Σύλλογο Λουτρακίου. Θα είναι χαρά μας να σας έχουμε κοντά μας!

Λάρα, το σκυλί θέατρο

Όλη μου τη ζωή προσπαθούσα να μην είμαι μία τυπική καθηγήτρια και πάλευα να μην είμαι μία τυπική μαμά. Προσπαθώ πάντοτε να θυμάμαι πώς ήμουν παιδί και να φέρομαι στα παιδιά αναλόγως. Ωστόσο υπήρχε μία τουλάχιστον περίπτωση όπου φερόμουν σαν εντελώς τυπική μαμά. Όταν τα παιδιά μου μού ζητούσαν ένα σκυλάκι, έλεγα τις ίδιες τυπικούρες που έλεγε και η δική μου μαμά : Σιχαίνομαι τις τρίχες μέσα στο σπίτι- ποιος θα σκουπίζει;;; Ποιος θα το βγάζει βόλτα κάθε πρωί; Εσείς;; Yes right! Τώρα δίνετε υποσχέσεις ότι θα το φροντίζετε αλλά στο τέλος πάλι σε εμένα και τον μπαμπά θα πέσει ο κλήρος… κ.τ.λ. Όταν έγραφα το «Μύθο» η Δάφνη για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο έπρεπε να έχει δύο σκυλιά. Τη Λάρα και την Κροφτ. Τη δε Λάρα τη φαντάστηκα σαν τη Λάσσυ που έβλεπα στην τηλεόραση παιδί, ένα πανέμορφο κόλεϋ τότε που ΕΓΩ παρακαλούσα τη μαμά μου να μού πάρει ένα σκυλάκι.

Το πρώτο πρωινό της στο σπίτι μας.

Μία ημέρα, ένα χρόνο πριν, έκανα τα συνηθισμένα πρωινά δρομολόγια των παιδιών. Επέστρεψα στο σπίτι και μόλις βγήκα από το αυτοκίνητο μία μαύρη μπάλα χώθηκε στα πόδια μου. Ίσα που πρόλαβα να την αποφύγω. Δεν έδωσα καμία σημασία στη μπάλα που αποδείχθηκε κουτάβι και μπήκα στο σπίτι. Λίγο αργότερα βγήκα για τρέξιμο στην παραλία. Το κουτάβι ήταν ακόμα έξω από την πόρτα μου και μού έκανε χαρές. Το αγνόησα. Με ακολούθησε για λίγο. Μετά το έχασα. Επέστρεψα. Το επίμονο κουτάβι ήταν ακόμα έξω από την πόρτα μας. Με πήρε από πίσω και προσπάθησε να περάσει την αυλόπορτα. Του έκανα «Ξου». Εδώ πρέπει να πω ότι δεν έχω κάνει ποτέ «Ξου» σε ζωάκι. Η φίλη μου η Κατερίνα που τα φοβάται τα έρμα τα ζωντανά ακόμα γελάει γιατί μία μέρα που μού ζήτησε τη βοήθεια μου - ως πιο γενναία- για να διώξω μία γάτα εγώ απευθύνθηκα στη γάτα ως εξής: «Φύγε γατούλα, φύγε!». Όμως στο επίμονο κουτάβι έκανα «Ξου» γιατί με τρόμαξε. Φοβήθηκα το τι θα ακολουθούσε. Για αυτό και δεν το κοίταξα στιγμή. Μέχρι που έφερα τη Νάντια από το σχολείο. Το κουτάβι ακόμα εκεί.

Όταν καταλαβαίνει ότι θα φύγουμε χωρίς να την πάρουμε μαζί κάνει μούτρα!!

«Αχ μαμά», λιγώθηκε η Νάντια «κοίτα το μαμά, κοίτα το!»

«Προσπαθώ να ΜΗΝ το κοιτάξω όλο το πρωί», απάντησα με τις άμυνές μου ήδη διαλυμένες και του έριξα ένα κλεφτό βλέμμα. Χριστέ μου αυτά τα μάτια του!!! Με κοίταξε και πήδησε πάνω μου, ως εκεί που έφτανε. Απέστρεψα το βλέμμα μου. Τράβηξα τη Νάντια κοντά μου και μπήκα μέσα στο σπίτι αποφασισμένη να μην ενδώσω.

Το απόγευμα ήρθε και το κουτάβι όχι μόνο ήταν ακόμα έξω από την πόρτα, αλλά πού και πού έβαζε τα ποδαράκια του στην καγκελόπορτα προσπαθώντας να δει τι γίνεται μέσα. Το κοιτούσα από το παράθυρο. Ήταν τόσο αδύνατο! Μούσκεψα ψωμάκι σε γάλα και πρόσθεσα λίγο ρύζι από το μεσημεριανό μας. Ο Χάρης είχε επιστρέψει και με κοιτούσε ανασηκώνοντας το ένα φρύδι.

«Ξέρεις, υπάρχουν παιδιά που πεινάνε εκεί έξω», μού είπε.

«Αν βρω στον δρόμο μου ένα πεινασμένο παιδί θα φροντίσω ένα πεινασμένο παιδί. Αυτή τη στιγμή βρέθηκε στο δρόμο μου ένα πεινασμένο κουτάβι και αυτό θα φροντίσω», του απάντησα.

Το ίδιο βράδυ την ανεβάσαμε στο σπίτι μας. Δεν έκλαψε, δεν φοβήθηκε. Μας κοιτούσε με λατρεία. Ταίριαξε απόλυτα στην οικογένεια μας. Μας μοιάζει σαν να την έχουμε γεννήσει. Αγαπάει όλο τον κόσμο. Παροιμιώδης έχει μείνει η ατάκα φίλου των παιδιών: «Δεν φοβάμαι μήπως με δαγκώσει, φοβάμαι που θα με κάνει μούσκεμα από το γλείψιμο».

Διαρκώς κλέβει τα παιχνίδια των παιδιών.

Όμως, αν θεωρήσει ότι κινδυνεύουμε μεταμορφώνεται σε αιμοβόρο κτήνος. Για παράδειγμα θυμώνει με ένα φιλήσυχο γείτονα που βγάζει βόλτα το κοκεράκι του και με μία γριούλα που έχει κυρτώσει από τα χρόνια. Όποτε τους βλέπει μπαίνει μπροστά μας και τους γαυγίζει αγριεμένα. Το σκυλί – θέατρο, παρατσούκλι που της κόλλησε η φίλη μου η Αγγέλα, κάθεται δίπλα μου τα βράδια που γράφω, αλλά όταν κατεβαίνω κάτω, πηγαίνει να κοιμηθεί με ένα από τα παιδιά. Όταν φεύγει ο Χάρης το πρωί έρχεται και ξαπλώνει στο πάτωμα δίπλα μου. Το σκυλί - θέατρο πηδάει με άνεση στο πόρτ μπαγκάζ όταν πάμε κάπου και βάζει το κεφάλι ανάμεσα στα παιδιά για να βλέπει τι γίνεται Αν το μαλώσουμε κρεμάει μούτρα, αν την αφήσουμε μόνη στο σπίτι δεν κάνει ζημιές αλλά, όταν επιστρέφουμε δεν μας πλησιάζει. Κάθεται στη σκάλα με σταυρωμένα τα μπροστινά πόδια και μας κοιτάζει επιτιμητικά. Μια μέρα βάζαμε τα πράγματά μας στην τσάντα του μπάνιου και ήρθε κι εκείνη και έριξε μέσα το παιχνίδι της. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Νομίζει πως είναι άνθρωπος!! Πήρε αγάπη και δίνει αγάπη. Πήρε προστασία και δίνει προστασία. Να φανταστείτε, έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι η γριούλα είναι στην πραγματικότητα κακιά μάγισσα και ο κυριούλης με το κόκερ, σήριαλ κίλερ!!

Κάθε βράδυ με συντροφεύει. Ποιος είπε ότι η συγγραφή είναι μία μοναχική διαδικασία;

Τα γράφω όλα αυτά γιατί σαν σήμερα ένα χρόνο πριν την βρήκαμε και επειδή θέλω να δηλώσω ότι ήμουν εντελώς ανόητη που φοβόμουν την ευθύνη να μαζέψω ένα σκυλάκι από το δρόμο. Και προτρέπω, όποιον δεν το έχει ήδη κάνει, να κάνει το ίδιο. Ξέρετε, μερικές φορές καλό είναι να ακολουθούμε την καρδιά μας και δύο καστανά μάτια γεμάτα εμπιστοσύνη και αγάπη.

Συνέντευξη στο "Περιοδικό" Κύπρου

Μια υπέροχη συνέντευξη που μου έκαναν την τιμή να δημοσιεύσουν στο "Περιοδικό" Κύπρου από την  Αμάντα Αγκαστινιώτου. Για να μεγαλώσετε την φωτογραφία και να διαβάσετε την συνέντευξη, απλά κλικάρετέ την.

Ζώντας για μια μέρα το "Μύθο" του Φοίβου και της Δάφνης στο Λουτράκι και στη Βουλιαγμένη

Πίσω μου ακριβώς ο βράχος από τον οποίο η Άρτεμις έριξε το βέλος της στον Τιτυό.

Με τη Γιώτα στο Λουτράκι.

Η Γιώτα στο Φάρο της Βουλιαγμένης.

Η Γιώτα και το βραχιολάκι των "Δώδεκα". Αν έχετε κι εσείς βραχιολάκι "Δώδεκα" φορέστε το και στείλτε μου φωτογραφία!! Τις μαζεύω!!

Παρουσίαση "Μύθου" στο Artist Book από τη Μαρία Κατσοπούλου

Ποιά μπορεί να είναι η κοινή μοίρα μιας δεκαεννιάχρονης φοιτήτριας κι ενός ενσαρκωμένου Θεού του Ολύμπου; Όταν η Δάφνη Δημητριάδη γνωρίζεται με τον καθηγητή μυθολογίας Φοίβο Κρίστιαν, δημιουργείται μεταξύ τους ένα μυστήριο δέσιμο. Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι πολλοί και ο έρωτάς τους περνάει από δοκιμασίες, ενώ οι εχθροί των Δώδεκα καραδοκούν, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθούν. Οι ιδιαιτερότητες της μικρής υπόσχονται σωτήριες, ωστόσο ανά πάσα στιγμή όλα μπορούν να ανατραπούν. Θα καταφέρει να παραμείνει ζωντανή;

Οι εκδόσεις Διόπτρα συστήνουν την πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα Βίβαν Φόρτη στο αναγνωστικό τους κοινό, με ένα μυθιστόρημα που μεταφέρει τον αναγνώστη στην πατρίδα των Ολύμπιων. Αμερική-Ελλάδα, Ναύπλιο-Όλυμπος το οδοιπορικό του βιβλίου, που με την περιγραφική μα άμεση γραφή του μεταδίδει ολοζώντανα την πλοκή του φανταστικού “Μύθου”. Χαλαρωτικό, αισθηματικό, περιπετειώδες, διασκεδαστικό, το πρωτόλειο της Βίβιαν Φόρτη είναι ένα ευχάριστο ταξίδι για τον αναγνώστη και η αρχή για μια δημιουργική και ανοδική συγγραφική πορεία για την ίδια.

Συγγραφέας: Βίβιαν Φόρτη

Τίτλος: Μύθος

Εκδόσεις: Διόπτρα

Παρακάτω μπορείτε να βρείτε την παρουσίαση στην επίσημη σελίδα του Artist Book: 

http://artistbook.gr/index.php?pid=9&mid=570

Απόλλων... the sequel

Απόλλων ο θεός της μαντικής

Ο Απόλλων, αποφάσισε να ιδρύσει ένα μαντείο που να φανερώνει στους ανθρώπους την αλάθευτη βουλή του πατέρα του. Διαλέγει τους Δελφούς και εκεί στους ιερούς τοίχους χαράσσονται τα δύο αποφθέγματα – ακρογωνιαίοι λίθοι της ελληνικής φιλοσοφίας; «Μηδέν άγαν» δηλαδή «τίποτα σε υπερβολή» και «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ» δηλαδή «να γνωρίζεις τον εαυτό σου». Οι άνθρωποι έρχονται στο μαντείο για να ζητήσουν τις συμβουλές του θεού για το μέλλον τους αλλά έρχονται επίσης και ως ικέτες άνθρωποι που έχουν διαπράξει φρικτά εγκλήματα και μένουν εκεί μέχρι να τους δοθεί άφεση, να επιτελεστεί η κάθαρση. Γιατί ο Απόλλων είναι ο πιο σκληρός πολεμιστής- πιο σκληρός και από τον Άρη ακόμα αλλά είναι ο θεός της συγχώρεσης και τον διακρίνει μεγάλη αγάπη για τον άνθρωπο.

Η σύγκρουση ανάμεσα στον Απόλλωνα και τον Ηρακλή

Απόλλων και ο Ηρακλής είχαν έρθει στα χέρια για αυτό το μαντείο. Ο Ηρακλής του «βούτηξε» το μαντικό του τρίποδα για να τον στήσει στο δικό του μαντείο. Εννοείται πως δεν πρόλαβε να κάνει και πολλά βήματα!!! Θυμηθείτε το αυτό στο μέλλον. Αγαπημένα αδέρφια, μεν, αλλά πάντα είχαν τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς.

Οι έρωτες του

Ο Απόλλων πόθησε την Κασσάνδρα την κόρη του Πρίαμου, ίσως και για αυτό να ήταν με το μέρος των Τρώων κατά τον τρωικό πόλεμο … αν και στη Δάφνη, άλλα λέει ότι τάχα οι Τρώες είχαν δίκιο, τι να πω, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι η Τρώες ήταν επίσης Έλληνες, της Μικράς Ασίας. Τέλος πάντων η πονηρή βασιλοπούλα του υποσχέθηκε να του δοθεί, αν της έδινε το χάρισμα της μαντικής. Ο θεός δέχτηκε, αλλά εκείνη, μόλις ένιωσε ότι το έχει το… κληρονομικό χάρισμα πήρε πίσω την υπόσχεσή της. Χμ… Ένα πράγμα κατάλαβα μετά από την ελάχιστη ενασχόλησή μου με την ελληνική μυθολογία. Δεν τα βάζουμε με τους Ολύμπιους, ειδικά με τον Απόλλωνα! Την εκδικήθηκε ως εξής: Είχε το χάρισμα να μαντεύει τα μελλούμενα αλλά αυτό το χάρισμα συνοδευόταν από την κατάρα να μην την πιστεύει κανείς! Τελικά έσμιξε μαζί του και γεννήθηκε ο Τρώιλος. Πάντως, ο Απόλλωνας δεν της έκανε την χάρη να την πιστεύουν οι άνθρωποι εξ’ ου και η έκφραση: «Οι Κασσάνδρες». Μας λένε αλήθειες αλλά δεν τις πιστεύουμε! Πολλές είναι οι ερωτικές του ιστορίες, πώς να μη ζηλεύει η Δάφνη!! Με τις μούσες Θάλεια και Καλλιόπη, την Θυία, τη Θυρώ, τη Δριόπη, την Κωρυκία, την Ψαμάθη, την Κυρήνη, τη Μαντώ…και φυσικά την Κορωνίδα με την οποία απέκτησε τον Ασκληπιό… Χάσατε τον λογαριασμό;; Πού να δείτε τι έπαθε η καημένη η Δάφνη όταν τα διάβασε όλα αυτά!!!

Τόσοι μύθοι για έρωτες και πάθη του θεού αφηγούνται τη θεϊκή του φύση το Απολλώνιο φως. Υπάρχει επίσης και η ιστορία του θεού με τον Υάκινθο που είναι καθαρά αλληγορική και έχει να κάνει με την αποξήρανση του βλαστού από το αυτή τη δύναμη του ηλιακού φωτός.

Ο Απόλλων πέφτει στη δυσμένεια του πατέρα του

Όταν ο αγαπημένος του γιος ο περήφημος ιατρός Ασκληπιός άρχισε με τη δύναμή του να ανασταίνει νεκρούς, ο Δίας το θεώρησε ύβρη. Έτσι τον κεραυνοβόλησε και τον σκότωσε, Ο Απόλλων, τρελός από θλίψη, εκδικήθηκε τον θάνατο του γιου του και ο σκληρός Δίας, ήταν έτοιμος να τον ρίξε στα Τάρταρα αλλά η Λητώ τον παρακάλεσε. Τον έριξε λοιπόν για δέκα χρόνια σε Λήθαργο όμοιο με θάνατο. Θα μιλήσουμε για αυτή την κατάσταση στο τρίτο βιβλίο της σειράς!! Υπομονή!

Ο δρόμος προς τη μύηση

Κατά τον συμβολισμό των Ορφικών Μυστηρίων, ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς πεθαίνει και κατόπιν ανασταίνεται – κρατήσετε το αυτό για το μέλλον. Ο θάνατος του συμβολίζει, τον θάνατο της τιτανικής του φύσεως, η οποία είναι η φύση στο ανθρώπινο επίπεδο και έχει πάθη, ελαττώματα και κακίες. Ως εκ τούτου, ο θάνατος της τιτανικής φύσεως του ανθρώπου είναι ο θάνατος των παθών του δηλαδή η αποβολή των ελαττωμάτων του. Κατόπιν ανασταίνεται και μεταμορφώνεται σε ουράνια θεότητα, τον Διόνυσο τον Ελευθερέα.

Ο μυημένος λοιπόν, θριαμβεύει ως ανθρώπινη φύση επί του νόμου του θανάτου και έτσι, η ανθρώπινη ψυχή δεν θα ξαναπεράσει πια από την διαδικασία του θανάτου γιατί έχει πλέον αποκτήσει τον πνευματικό της οργανισμό που είναι ένα αιώνιο οργανικό μέσο που της εξασφαλίζει την αιωνιότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποθέωσης είναι η περίπτωση του Ηρακλή – κρατήστε το αυτό για το μέλλον- διότι εκείνος εξάλειψε τα πάθη του μέσω των άθλων που επιτέλεσε ώστε ελεύθερος παθών και ανθρώπινης φύσης, θα οδηγηθεί στον πνευματικό Όλυμπο δηλαδή στην αποθέωσή του.

Ένα ταξίδι στην Δήλο...

...ένα ταξίδι εκεί που γεννήθηκε το φως... εκεί που γεννήθηκε ο Απόλλωνας... εκεί που γεννήθηκε ο δικός μου Φοίβος...

Απολλώνιο φως πάνω στην παραλία και δύο κομμάτια που απέμειναν από το γιγάντιο άγαλμα του θεού.

Ο Φοίνικας της Λητούς.

Ο Μύθος λέει ότι στη σκιά αυτού του φοίνικα γέννησε η Λητώ τον Απόλλωνα και την Αρτέμιδα.