"Κάπως έτσι φαντάζομαι τη Δάφνη..."
Ευχαριστώ όσους φίλους και αναγνώστες βρέθηκαν κοντά μας...
Σάββατο 30 Ιουνίου 2012
Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012
Συνέντευξη στην Γιώτα Παπαδημακοπούλου
Η Βίβιαν, την οποία πλέον μπορώ να χαρακτηρίσω ως φίλη, ζει στο Λουτράκι μαζί με τα δύο υπέροχα παιδιά της αλλά και τον γλυκύτατο σύζυγό της, που είναι σύντροφος ζωής, συνοδοιπόρος αλλά και ένθερμος υποστηρικτής της, γεγονός για το οποίο τον θαυμάζω και τον εκτιμώ και ας μην το έχω γνωρίσει ακόμα από κοντά.
Είναι καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας και υποψήφια διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών στη Διαπολιτισμική Εκπαίδευση και εύχομαι μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου κάθε επιτυχία γιατί πραγματικά, την αξίζει, όχι μόνο γιατί είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος αλλά γιατί δεν σταματάει πουθενά, θέλει να εξελίσσεται και να κάνει τα όνειρα και την αγάπη της πραγματικότητα.
Το πρώτο της βιβλίο με τίτλο "Μύθος", κυκλοφόρησε τη Δευτέρα 11 Ιουνίου από τις εκδόσεις Διόπτρα με σκοπό να μας καθηλώσει αλλά και να μας ταξιδέψει στους αρχαιοελληνικούς μύθους, συστήνοντας μας μια αγάπη που σου κόβει την ανάσα.
Η ίδια, δέχτηκε να μας μιλήσει για την ζωή της αλλά και για το πρώτο της συγγραφικό έργο και ειλικρινά την ευχαριστώ γι' αυτό.
Βίβιαν, μίλησέ μας λίγο για την ζωή σου. Πόσο εύκολη μπορεί να είναι η καθημερινότητα για μια εργαζόμενη γυναίκα, υποψήφια διδάκτωρ, έχοντας παράλληλα να ϕροντίσει δύο παιδιά και έναν σύζυγο;
Η καθημερινότητά μας είναι όσο εύκολη αποφασίζουμε εμείς να είναι. Από τότε πού ήμουν φοιτήτρια ανακάλυψα την έννοια της ελαστικότητας του χρόνου. Πάντα ο χρόνος μας φτάνει ίσα-ίσα, ότι και να κάνουμε. Σημασία έχει λοιπόν η επιλογή του τι θα θυσιάσουμε για να κάνουμε αυτά που επιθυμούμε αλλά και αυτά που οφείλουμε στην οικογένεια μας και στους αγαπημένους μας γενικότερα. Είτε αυτό λέγεται ύπνος, είτε κοινωνική εκδήλωση απέναντι σε ένα παιδικό πάρτυ που θα κάνει τα παιδιά σου ευτυχισμένα!
Πότε ήταν που αποϕάσισες να ασχοληθείς με την συγγραϕή;
Στην πραγματικότητα δεν το αποφάσισα. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα έγραφα μια ιστορία. Προέκυψε, αυθόρμητα, φυσικά με ένα τρόπο μαγικό σχεδόν.
Φαντάζομαι ότι θα είναι δύσκολο να απαντήσεις αλλά, αν σου ζητούσαν να επιλέξεις ανάμεσα στην καριέρα σου ως καθηγήτρια και ως συγγραϕέα, ποιο θα επέλεγες;
Πολύ δύσκολο, πράγματι. Αγαπώ τη διδασκαλία αλλά είμαι ερωτευμένη με τη συγγραφή. Νομίζω ότι, όπως πάντα στη ζωή μου θα επέλεγα τον έρωτα!
Πιστεύεις ότι υπάρχουν αναγνώσματα τα οποία έχουν επηρεάσει άμεσα την ζωή σου, έχουν καθορίσει κάποιο τμήμα της προσωπικότητάς σου και γιατί όχι, ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο αϕηγείσαι εσύ τις δικές σου ιστορίες;
Εννοείται πως ναι. Λατρεύω το διάβασμα, οι βιβλιοθήκες είναι ο φυσικός μου χώρος, αγαπώ τη μυρωδιά των βιβλίων και τα τυπωμένα γράμματα. Έχω επηρεαστεί βαθιά από τον ανθρωπισμό του Victor Hugo, από τις υπέροχες περιγραφές της Margaret Mitchell και σίγουρα από το παραμυθένιο περιβάλλον που δημιουργούν η Joan Rowling και η Ursula Le Guin. Ειδικά την Rowling την έχω ζηλέψει για τον τρόπο που γράφει.
Η συγγραϕή για σένα είναι μια ϕυσική διαδικασία ή χρειάζεσαι τον προσωπικό σου χρόνο και χώρο;
Εντελώς φυσική. Κάθομαι στο γραφείο μου και βυθίζομαι στον κόσμο που δημιουργώ, γίνομαι μέρος του και οι λέξεις απλά κυλούν από τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο και από εκεί στην οθόνη. Τόσο απλά!
Πότε ήταν που αποϕάσισες να δοκιμάσεις την τύχη σου στο συγγραϕικό στερέωμα;
Όταν τελείωσα το πρώτο μου βιβλίο, τον Μύθο. Ο άντρας μου ουσιαστικά με έπεισε ότι έπρεπε να προσπαθήσουμε να εκδοθεί.
Είχες ανθρώπους δίπλα σου που σε στήριξαν σε αυτή σου την προσπάθεια;
Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος. Ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου το οφείλω στο κοντινό μου περιβάλλον. Στον άντρα μου πρώτα από όλους. Είναι πάντα δίπλα μου, βράχος ακλόνητος και… πρόεδρος του Fun club όπως λέω εδώ και χρόνια με …αντιπρόεδρο τη μαμά μου η οποία σε περιόδους εξετάσεων – γιατί σπουδάζω ακόμα- συγγραφικού οίστρου και γενικότερου τρεξίματος αναλαμβάνει τη σίτιση και τη στήριξη των νεαρότερων μελών της οικογένειας.
Το πρώτο σου βιβλίο κυκλοϕόρησε από τις Εκδόσεις Διόπτρα με τίτλο, "Μύθος". Πώς γεννήθηκε μέσα σου η ιστορία της Δάϕνης και του Φοίβου;
Γεννήθηκε με ένα τρόπο μαγικό. Επιστρέφαμε από τις διακοπές μας στην Χαλκιδική το καλοκαίρι του 2009. Ο άντρας μου είχε δει μία εκπομπή για ένα ποταμόπλοιο που έκανε μία βόλτα στον Πηνειό, στο ύψος των Τεμπών. Όταν φτάσαμε στα Τέμπη γινόταν χαμός από κόσμο. Δεν ξέρω πως βρήκαμε θέση να παρκάρουμε… μάλλον με ζεν… Ο καπετάνιος μάς μίλησε για τον μύθο της Δάφνης και του Απόλλωνα που διαδραματίστηκε σε αυτά τα μέρη – η Δάφνη ήταν κόρη του Πηνειού- και τότε θυμήθηκα ότι αυτή ήταν η αγαπημένη μου ιστορία από την Ελληνική Μυθολογία. Μαγεύτηκα. Το βράδυ, παρά την κούραση του ταξιδιού και τα αλλεπάλληλα πλυντήρια που έβαλα- στοίβες τα άπλυτα των διακοπών- η ιστορία δεν έλεγε να φύγει από το μυαλό μου. Το πρωί ξύπνησα με τον «Μύθο» σχηματισμένο στο μυαλό μου.
Απ' ότι καταλαβαίνω, τρέϕεις βαθιά αγάπη για την ελληνική μυθολογία. Υπάρχει κάποιος που την καλλιέργησε μέσα σου απ' όταν ήσουν παιδί ή προέκυψε στην πορεία;
Είχα τη μεγάλη τύχη να γεννηθώ σε ένα σπίτι όπου όλοι αγαπούσαν πολύ το διάβασμα. Η μητέρα μου αγαπούσε την λογοτεχνία, ο πατέρας μου την ιστορία και κατ’ επέκταση τη μυθολογία. Θυμάμαι ακόμα ένα πράσινο βιβλίο, δερματόδετο με χρυσά γράμματα και τον τίτλο «Οι Δώδεκα Θεοί του Ολύμπου». Εκεί είχα διαβάσει πρώτη φορά την ιστορία του Απόλλωνα και της Δάφνης. Επίσης πολύ συχνά παίζαμε παιχνίδια γνώσεων στο σπίτι ή στις εκδρομές πολλά χρόνια πριν ανακαλύψουμε το “Trivial Pursuit’, οπότε ναι, νομίζω πως το περιβάλλον όπου μεγάλωσα βοήθησε πολύ.
Διαβάζοντας τον "Μύθο" αντιλαμβάνεται κανείς πως χρειάζεται εμπεριστατωμένη μελέτη για να παραθέσεις τόσα μυθολογικά γεγονότα, ορισμένα εκ των οποίων δεν είναι από εκείνα που θα τα χαρακτηρίζαμε ως 'κλασσικά'. Αϕιέρωσες πολύ χρόνο στο κομμάτι αυτό;
Αφιέρωσα ένα μήνα πολύ σοβαρής μελέτης, ούτε πανελλήνιες να έδινα. Κυκλοφορούσα μέσα στο σπίτι, χαμένη στον κόσμο μου με κάποιο από τους πέντε τόμους της «Ελληνική Μυθολογίας» του Ιωάννη Κακριδή υπό μάλης. Κι έπειτα έπρεπε να ψάξω πιο βαθιά σε άλλου είδους πηγές…Ευτυχώς που ήταν καλοκαίρι και ούτε εγώ ούτε τα παιδιά είχαμε μαθήματα!!
Πάνω απ' όλα ο "Μύθος", είναι μια ιστορία αγάπης δίχως όρια, για δύο ανθρώπους που είναι έτοιμοι να κάνουν οτιδήποτε αρκεί να είναι μαζί. Πιστεύεις ότι και στην πραγματική ζωή, με όλη την ρουτίνα και τη μιζέρια της καθημερινότητας, μπορούν να υπάρξουν τόσο δυνατά και ειλικρινή συναισθήματα;
Είμαι απολύτως βεβαία! Όσο για τη ρουτίνα και τη μιζέρια μόνοι μας τη δημιουργούμε και μετά γκρινιάζουμε. Στο χέρι μας είναι να ζούμε έντονα! Είναι απλό. Διαλέγεις τον έρωτα και όχι την ασφάλεια. Διαλέγεις το πνεύμα και όχι την ύλη… και συνεχίζεις έτσι.
Οϕείλω να ομολογήσω πως αγάπησα τη Δάϕνη, όχι μόνο για τον τρόπο με τον οποίο προσϕέρει απλόχερα την αγάπη της χωρίς συμβιβασμούς, περιορισμούς και όρια αλλά, για το ήθος και την ειλικρίνειά της, την επιθυμία της για γνώση και μάθηση; Θα έλεγες ότι ταυτίζεσαι μαζί της;
Η Δάφνη είναι ένα υπέροχο πλάσμα κι εγώ την αγαπώ πολύ. Όχι, δεν μοιάζω με τη Δάφνη, ούτε ταυτίζομαι μαζί της, στην πραγματικότητα η Δάφνη είναι χίλιες φορές καλύτερη από εμένα. Όμως έχουμε κοινά παιδικά και ως ένα βαθμό εφηβικά βιώματα και μοιραζόμαστε το ίδιο ιδιόλεκτο. Μακάρι η κόρη μου και οι συμμαθήτριές της αλλά και οι μαθήτριές μου να γίνουν σαν τη Δάφνη, έχουμε ανάγκη από τέτοια κορίτσια!
Το μυθιστόρημά σου ανήκει ουσιαστικά στην κατηγορία της λογοτεχνίας του ϕανταστικού. Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι το είδος αυτό στην Ελλάδα έχει περιορισμένο αναγνωστικό κοινό και ότι είναι επιϕυλακτικό απέναντι στους Έλληνες συγγραϕείς του είδους. Εσύ τι πιστεύεις πάνω σ' αυτό;
Θεωρώ ότι οι Έλληνες συγγραφείς έχουν εγκλωβιστεί – εντελώς λανθασμένα κατά τη γνώμη μου- σε πολύ συγκεκριμένα είδη και τρόπους γραφής. Νομίζω πως πρέπει να ανοίξουμε τα φτερά μας και τις ψυχές μας σε κάθε τι καινούριο. Εδώ, στα χώματά μας δημιουργήθηκε η λογοτεχνία και το θέατρο και η φιλοσοφία, γιατί να είναι καλύτεροι από εμάς οι άλλοι;
Οι μαθητές σου το διάβαζαν και αν ναι, ποιες είναι οι εντυπώσεις τους;
Έχω ακούσει υπέροχα, υπέροχα σχόλια που με συγκίνησαν και μού έδωσαν δύναμη να συνεχίσω. Τα παιδιά και οι έφηβοι είναι υπέροχα πλάσματα γεμάτα αγάπη και δύναμη, αλλά και οι πιο αυστηροί κριτές! Τους ευχαριστώ όλους πολύ!
Θα υπάρξει συνέχεια για τον "Μύθο"; Θα μάθουμε τελικά πως θα καταλήξει η ζωή της Δάϕνης και του Φοίβου;
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως ναι θα υπάρξει συνέχεια και ναι, θα μάθετε την συνέχεια αυτής της ιστορίας.
Τι όνειρα κάνεις για το μέλλον; Σε τι ελπίζεις;
Ελπίζω η χώρα μας να βγει από αυτόν τον κυκεώνα που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια και ελπίζω οι Έλληνες να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν και ποιοι αξίζουμε να είμαστε. Γιατί σίγουρα η εικόνα που κυκλοφορεί παγκοσμίως για εμάς δεν είναι παρά ένα άθλιο κακέκτυπο της πραγματικής μας φύσης.
Μπορείτε να βρείτε ολόκληρη το κείμενο στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://culture21century.blogspot.gr/2012/06/blog-post_29.html
Σάββατο 23 Ιουνίου 2012
Παρουσίαση "Μύθου" στο blog Το Μεγαλείο Των Τεχνών
ΜΥΘΟΣ
Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Το να ερωτευτείς τον καθηγητή σου είναι οπωσδήποτε κλισέ, αλλά και πώς μπορείς να το αποφύγεις όταν το βλέμμα του είναι τόσο σοφό και διαπεραστικό;
Η Δάφνη Δημητριάδη, δευτεροετής φοιτήτρια στην Αμερική, θα ερωτευτεί με την πρώτη ματιά τον εντυπωσιακό καθηγητή Φοίβο Κρίστιαν.
Αγνοώντας τα σημάδια της λογικής και ακολουθώντας το ένστικτό της, θα δέσει τη ζωή της με το επικίνδυνο πεπρωμένο του. Το πεπρωμένο και τη βαριά ευθύνη να ανήκεις στον μυστηριώδη κύκλο των Δώδεκα.
Προσωπική άποψη:
Αγαπώ την λογοτεχνία του φανταστικού, κάτι που για όσους είστε τακτικοί αναγνώστες, δεν είναι μυστικό. Μπορεί ορισμένοι να θεωρούν τα βιβλία αυτού του είδους εύπεπτα, ίσως και ανυπόστατα ωστόσο, δεν συμφωνώ. Με το να απορρίπτει κανείς πράγματα απλά και μόνο επειδή δεν μπορεί να τα δει, θεωρώ ότι περιορίζει τον ίδιο του τον νου και κατά συνέπεια, θα έπρεπε να απορρίψει και έννοιες με τις οποίες γαλουχούμαστε από κούνια, όπως είναι για παράδειγμα η ίδια μας η θρησκεία. Από την στιγμή που έχουμε πίστη σε έναν θεό που δεν συναντήσαμε ποτέ, πως μπορούμε να μην πιστεύουμε σε άλλες δυνάμεις που όχι μόνο μπορεί να υπάρχουν αλλά, να μας ξεπερνούν; Μήπως τελικά αυτό που μας τρομάζει, είναι η ίδια μας η άγνοια και η αδυναμία μας να την κατανοήσουμε, πόσο μάλλον, να την καταπολεμήσουμε ψάχνοντας και διεκδικώντας απαντήσεις; Και η αλήθεια είναι πως παρά που αρκετοί Έλληνες συγγραφείς έχουν έρθει τα τελευταία χρόνια σε επαφή με την φανταστική λογοτεχνία στη χώρα μας, πάντα δίσταζα να διαβάσω τις δουλειές τους, θεωρώντας ότι παρασύρονται από ένα ελληνιστικό στοιχείο που δεν ταιριάζει με αυτά που επιχειρούν να αφηγηθούν. Όμως ο "Μύθος" της πρωτοεμφανιζόμενης Βίβιαν Φόρτη, σε προκαλεί απλά και μόνο βλέποντας το μαγευτικό του εξώφυλλο.
Η Δάφνη είναι μια 19χρονη ελληνοπούλα, με καταγωγή από το πανέμορφο και πλούσιο σε ιστορία Ναύπλιο, που σπουδάζει Κοινωνικές Επιστήμες στην Αμερική. Έχει ανατραφεί με τις παραδοσιακές αρχές των οικογενειών της χώρας μας, έχοντας παράλληλα γαλουχηθεί με τους μύθους της αρχαίας μας ιστορίας που συντροφεύουν την εξέλιξή μας μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέγει το μάθημα της Μυθολογίας, όχι μόνο γιατί έχει πλεονέκτημα λόγω της καταγωγής της αλλά, γιατί βαθιά μέσα της υπάρχει ριζωμένη η αγάπη για όλα αυτά που η ίδια αντιπροσωπεύει καθώς και για τα μυστικά που κρύβει τα οποία στην πραγματικότητα, είναι περισσότερα απ' όσα μπορεί να φανταστεί και ακόμα πιο πολλά, απ' όσα μπορεί να χωρέσει ο κοινός νους. Τα μυστικά όμως αυτά δεν πρόκειται να μείνουν για πολύ ακόμα κρυφά, όχι από την ίδια τουλάχιστον και όχι από την στιγμή που θα ερωτευτεί κεραυνοβόλα τον Φοίβο, τον καθηγητή της στο προαναφερόμενο μάθημα για τον οποίο, από την πρώτη στιγμή που τον αντικρίζει δεν αισθάνεται απλά μια ακαταμάχητη έλξη αλλά, μια μυστηριακή δύναμη που τους ενώνει και που όσο κι αν θέλει να παλέψει, δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά του.
Εκεί ακριβώς είναι που ξεκινάνε τα προβλήματα για τους δύο πρωταγωνιστές του "Μύθου". Ο Φοίβος, κάθε άλλο παρά ένας κοινός θνητός είναι, κάτι που η Δάφνη δεν αργεί να αισθανθεί και πολύ σύντομα, να διαπιστώσει με πάσα βεβαιότητα. Ο καλός είναι ένας από εκείνους που εμείς αποκαλούμε, 12 Θεούς του Ολύμπου όμως τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά απ' όσο μάθαμε πίσω από τα σχολικά θρανία ή από τις αφηγήσεις των γονιών μας. Η καταγωγή της οικογένειάς του και η πορεία τους πάνω στη γη είναι πολύ πιο περίπλοκη απ' όσο αναλογιστήκαμε ποτέ όμως η Δάφνη δεν ανήκει στον μέσο όρο. Χαρακτηρίζεται από μια ευφυΐα και μια οξυδέρκεια, στοιχεία που της επιτρέπουν όχι μόνο να κατανοήσει τις πληροφορίες που λαμβάνει από τον ίδιο τον Φοίβο αλλά, να τις επεξεργαστεί συνδυαστικά και με τέτοιον τρόπο που την βοηθούν να καταλήγει στα σωστά συμπεράσματα, ακόμα και όταν εκείνος προσπαθεί να της κρύψει την αλήθεια, όχι γιατί δεν την εμπιστεύεται αλλά, γιατί η συγκεκριμένη γνώση κρύβει κινδύνους για την ίδια τους τη ζωή και την ύπαρξη, κινδύνους που ξεπερνάνε τους όρους της αξιοπρέπειας και της τιμής της οικογένειας.
Οφείλω πριν συνεχίσω, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κυρία Φόρτη που με το μυθιστόρημά της αυτό όχι μόνο με ταξίδεψε αλλά, με καθήλωσε σε σημείο που να μην μπορώ να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου, έχοντας μόνιμα ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη μου και καρδιοχτυπώντας για το τι θα συμβεί σε κάθε επόμενη σελίδα. Πραγματικά, θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό προσόν για κάθε συγγραφέα να μπορεί να μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη, πράγμα που στην προκειμένη περίπτωση συμβαίνει με περισσή ευκολία. Η συγγραφέας παντρεύει τους μύθους που γαλούχησαν τον λαό μας και τις αρχέγονες δοξασίες μας με την δικιά της πραγματικότητα, η οποία μπορεί να εξελίσσεται σε ένα φανταστικό παροντικό σύμπαν ωστόσο, μοιάζει τόσο ρεαλιστικό, τόσο σωστό και ισορροπημένο. Όχι μόνο σου συστήνει γοητευτικούς μύθους που ίσως να μην είχες ακούσει ποτέ, προκαλώντας σε να ψάξεις να μάθεις ακόμα περισσότερα γύρω από αυτούς αλλά, ψάχνει να βρει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την αρχική τους πλάση. Για κάθε έναν σαν εμένα που πιστεύει ότι κάθε μύθος, κάθε παραμύθι, κάθε μη αποδεδειγμένη ιστορικά αφήγηση έγινε ποτέ στα χρονικά, κρύβει μέσα της έστω και μικρά ψήγματα μιας συγκαλυμμένης αλήθειας που περιμένει όσους έχουν εκλεκτό, ανοιχτό και αγνό πνεύμα να τους ανακαλύψει, ο "Μύθος" δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο παρά ένα γοητευτικό μυστήριο.
Θα ήθελα στο σημείο αυτό να σταθώ στους δύο βασικούς πρωταγωνιστές της οι οποίοι είναι γοητευτικοί από κάθε άποψη. Ακόμα και η απολλώνια ομορφιά του Φοίβου, ωχριά μπροστά στην ομορφιά και το μεγαλείο της βασανισμένης του ψυχής, που είναι γεμάτη όμορφα συναισθήματα και παθιασμένη αγάπη που περίμενε το κατάλληλο πρόσωπο ώστε να μπορέσει να βγει προς τα έξω και να εκφραστεί. Ακόμα και ο θυμός του κατευθύνεται από τα καλοκάγαθα αυτά συναισθήματα με αποτέλεσμα, να μην μπορούμε να νιώσουμε στιγμή θυμό απέναντί του παρά ένα αίσθημα προστατευτικότητας και απέραντης αγάπης. Η Δάφνη από την άλλη, είναι το προσωπικό μου alter ego. Ευαίσθητη και εύθραυστη αλλά παράλληλα, με έναν ιδιαίτερο δυναμισμό και ένα πάθος που την καθοδηγεί τυφλά να υπερασπιστεί όσα αγαπά, ακόμα και όταν η μάχη μοιάζει μάταιη και είναι άνιση. Μα πάνω απ' όλα, είναι ένα πλάσμα αγνό και γεμάτο αγάπη, ένα πλάσμα ανιδιοτελές, με ήθος, που είναι έτοιμο να προσφέρει τα πάντα και το μόνο που η ίδια επιζητεί διακαώς, είναι η γνώση και η αξιοποίησή της, όχι για κάποιο υλικό όφελος αλλά, για την εξύψωση της ψυχής και του πνεύματός της, για όλα εκείνα που μπορούν να της δώσουν μια ευκαιρία να ζήσει έναν άπιστο έρωτα.
Η ελληνική μυθολογία συναντά μια εκδοχή της πραγματικής ιστορίας πίσω από τον μύθο, σε ένα παρόν σύγχρονο και ωστόσο, διαποτισμένο από τον σκοτεινό μυστικισμό και την καλά κρυμμένη, αρχαία γνώση ενός παρελθόντος που δεν μπορούμε καν να αγγίξουμε. Ναι, ο "Μύθος" είναι μια δυνατή ιστορία αγάπης όμως, δεν είναι μόνο αυτό και αυτός είναι ο λόγος που το εν λόγω βιβλίο είναι τόσο σημαντικό, τόσο ξεχωριστό. Είναι αυτό που είναι και δεν χρειάζεται ούτε να προσποιηθεί, ούτε να αποδείξει κάτι. Με καυστικό και έξυπνο χιούμορ, με μια τρυφερότητα που σπανίζει και αισθήματα που μοιάζουν στις μέρες μας πιο θολά από ποτέ, ο "Μύθος" είναι ένα μυθιστόρημα που οι ήρωές του δεν ψάχνουν απλώς την αγάπη αλλά, μια πιο βαθιά κι επικίνδυνη γνώση που μπορεί να τους επιτρέψει να είναι μαζί. Δεν υπάρχει εγωισμός, μόνο ανιδιοτέλεια και ειλικρίνεια. Δεν υπάρχουν ανούσια πάθη αλλά, μια ακαταμάχητη ανάγκη που μπορεί να παλέψει ενάντια σε Θεούς και Τιτάνες, ενάντια σε νόμους που οδηγούν στο θάνατο και τελικά, ενάντια σε μια ολόκληρη ιστορία αιώνων που θέλει να καταδικάσει το μέλλον το ίδιο αδυσώπυτα όπως το παρελθόν. Κι εμείς καρδιοχτυπάμε και αγωνιούμε κάθε λεπτό, συγκινούμαστε και φοβόμαστε γι' αυτά που θα έρθουν ωστόσο, φτάνουμε σε ένα ανατρεπτικό τέλος που το μόνο που καταφέρνει είναι να μας κάνει να διψάμε για λίγο ακόμα.
Βαθμολογία 10/10
Πηγή κειμένου:
http://culture21century.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8438.html
Με ένα τεράστιο ευχαριστώ στη Γιώτα Παπαδημακοπούλου για την υπέροχη κριτική της! Με εντυπωσίασε το πόσο σωστά απέδωσε την ψυχολογία των ηρώων!
Πηγή κειμένου:
http://culture21century.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8438.html
Με ένα τεράστιο ευχαριστώ στη Γιώτα Παπαδημακοπούλου για την υπέροχη κριτική της! Με εντυπωσίασε το πόσο σωστά απέδωσε την ψυχολογία των ηρώων!
Κυριακή 10 Ιουνίου 2012
"Μύθος" Book Trailer
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Διόπτρα γι' αυτό το υπέροχο book trailer του "Μύθου".
Η ιστορία της Δάφνης και του Φοίβου αρχίζει κάπου εδώ...
Σάββατο 2 Ιουνίου 2012
Συνέντευξη του καθηγητή Ηλία Μαριολάκου
Ηλίας Μαριολάκος: Γεωμυθολογία, η αποκωδικοποιήση των αρχαίων επών
- Μηνάς Παπαγεωργίου (aka Beetlejuice)
Κατά την παιδική μας ηλικία πολλοί γοητευόμασταν από τις ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας που μας διάβαζαν οι γονείς μας. Μεγαλώνοντας, αρχίσαμε δειλά δειλά να κρυφοκοιτάζουμε πίσω από τις συμβολικές παραστάσεις που περικλείονται μέσα στα πανάρχαια αυτά διηγήματα. Ομως, όσο οι κλάδοι της επιστήμης εξελίσσονται, οι σύγχρονοι ερευνητές είναι πλέον σε θέση να αποκωδικοποιήσουν τα νοήματα και τις γνώσεις που βρίσκονται κρυμμένες για αιώνες μέσα στα έπη του Ομήρου, στη Θεογονία του Ησιόδου, στις διηγήσεις του Πλουτάρχου, του Διόδωρου του Σικελιώτη και άλλων σοφών του αρχαίου κόσμου. O Μηνάς Παπαγεωργίου παρουσιάζει σήμερα έναν τέτοιο Ελληνα ερευνητή, τον κ. Ηλία Μαριολάκο. Ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών απαντά σε μια πληθώρα ερωτημάτων σχετικά με τη νέα επιστήμη της Γεωμυθολογίας, τους κατακλυσμούς που περιγράφονται στις μυθολογίες των λαών, την αποκωδικοποιήση των ελληνικών μύθων και τα ταξίδια του Ηρακλή ανά την υφήλιο.
Η συνέντευξη με τον Ηλία Μαριολάκο
Θα μπορούσατε να μας δώσετε έναν ορισμό του όρου «γεωμυθολογία» και να μας πείτε πότε χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά;
Ο όρος «γεωμυθολογία» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία ‘60-‘70 στην Αμερική. Αργότερα έπαψε να χρησιμοποιείται και στη συνέχεια πήρα την πρωτοβουλία να τον επανεισαγάγω κάπου στη δεκαετία του ‘90. Η γεωμυθολογία είναι ο κλάδος των γεωεπιστημών ο οποίος προσπαθεί να βρει τη σχέση μεταξύ των φυσικογεωλογικών διεργασιών που συμβαίνουν στη γη και της μυθολογίας.
Υπάρχει όμως αυτή η σχέση; Κατά την άποψή μου υπάρχει και χαρακτηρίζεται τόσο ως άμεση όσο και ως έμμεση. Αμεση είναι όταν, π.χ., ένα φαινόμενο «αντιπροσωπεύεται» από μια θεότητα και συγχρόνως το φαινόμενο ταυτίζεται με τη θεότητα. Για παράδειγμα, ο Ηφαιστος ταυτίζεται με το ηφαίστειο ενώ ο τιτάνας Ωκεανός έχει ταυτιστεί με το θαλάσσιο ωκεανό. Υπάρχει όμως και μια έμμεση σχέση. Υπάρχουν μύθοι οι οποίοι περιγράφουν φυσικογεωλογικές διεργασίες που έγιναν στο απώτατο παρελθόν. Για παράδειγμα, οι ποταμοί είναι θεοί και είναι τέκνα του Ωκεανού και της Πυθίας. Οι ποταμοί όμως συγχρόνως αναφέρονται και ως γεννήτορες νησιών: Σαλαμίνας. Είναι έτσι απλώς ένα αποκύημα της φαντασίας των αρχαίων; Αραγε ο Αχελώος είναι ο γεννήτορας των Εχινάδων νήσων; Υπάρχει κάποια σχέση; Αποδεικνύεται ότι υπάρχει!
Θεωρείτε ότι όλες ανεξαιρέτως οι μυθολογίες εμπεριέχουν πληροφορίες φυσικογεωλογικού ενδιαφέροντος;
Προσωπική μου άποψη είναι ότι όλες οι μυθολογίες συνδέονται με το Homo Sapiens. Στην Ελλάδα ο Homo Sapiens έφτασε πριν από 70.000 χρόνια. Ομως, το κλίμα από τα 70.000 μέχρι τα 18.000 χρόνια πριν ήταν περίπου το ίδιο. Οι μεταβολές έγιναν από το 18000 μέχρι το 6000 πριν από σήμερα. Σε εκείνη ακριβώς την περίοδο ήταν που έπλασαν οι περισσότεροι λαοί τους θεούς τους.
Όλες οι μυθολογίες αναφέρονται σε έναν κατακλυσμό. Εχουν όλες αυτές οι ιστορίες ένα κοινό γεγονός ως αφετηρία τους;
Για να μπορέσει να ερμηνεύσει κανείς τους κατακλυσμούς πρέπει να γνωρίζει πώς μεταβάλλεται το κλίμα. Το κλίμα μεταβάλλεται περιοδικά. Επομένως, μεταβάλλονται και οι βροχοπτώσεις και τα υδρομετεωρολογικά φαινόμενα. Αρα περιμένουμε να γίνονται κατακλυσμοί σε διαφορετικές περιόδους και η γεωλογική ανάλυση έχει δείξει ότι κάτι τέτοιο έχει συμβεί. Οι κατακλυσμοί όμως που περιγράφονται και αναφέρονται στις μυθολογίες είναι κυρίως από το χώρο εκείνον όπου είχε αναπτυχθεί ένας μεγάλος πολιτισμός. Και αυτός ο χώρος είναι αυτός της Μεσογείου, της Μεσοποταμίας μέχρι και το σημερινό Περσικό Κόλπο. Υπάρχει, λοιπόν, μια ομάδα μύθων σχετικά με τους κατακλυσμούς, που αναφέρονται σε μια συγκεκριμένη περίοδο γύρω στο 4000-5000 πριν από σήμερα, δηλαδή μεταξύ 2000 και 3000 π.Χ. Αυτή η περίοδος ουσιαστικά συμπίπτει με το λεγόμενο κλιματικό όπτιμουμ της Ολοκαίνου, μια περίοδο που είχαμε υψηλότερες βροχοπτώσεις και υψηλότερη θερμοκρασία από ό,τι έχουμε σήμερα.
Θα αναρωτηθείτε πώς έχουν χρονολογηθεί αυτά τα πράγματα. Στη Μεσοποταμία, όπως γνωρίζουμε, είχαν έναν πολύ παλιό πολιτισμό που ξεκίνησε το 5000 π.Χ. Κατά την 5η χιλιετία, φτάνουν στο Εριντού οι Σουμέριοι. Εκεί, λοιπόν, υπάρχουν διαφορές στις τομές των γεωλογικών στρωμάτων. Σε ορισμένα από αυτά παρατηρούμε και ανθρώπινη παρουσία μέσω θραυσμάτων από κεραμικά. Αν τα χρονολογήσουμε όλα αυτά, θα παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν περίοδοι όπου έχουμε άργιλο (που σημαίνει πλημμύρα – κατακλυσμό), μετά έχουμε εμφάνιση του ανθρώπου, μετά διακόπτεται αυτή η παρουσία και ούτω καθεξής. Εχουμε, λοιπόν, οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι ο λεγόμενος κατακλυσμός του Νώε συμπίπτει με έναν κατακλυσμό που στη μυθολογία των Σουμερίων αναφέρεται ως κατακλυσμός του Σιουσούρντα. Ή με έναν άλλον κατακλυσμό, αυτόν του Ουτναπιστίμ. Οι παραπάνω πρέπει να έχουν γίνει γύρω στο 2000 π.Χ. Για τους δικούς μας κατακλυσμούς, οι μελέτες δείχνουν το 1800 π.Χ. Ομως, αυτό δεν αποκλείει το να έχουν πραγματοποιηθεί και πιο πριν. Αναφέρομαι στους κατακλυσμούς του Δευκαλίωνα και του Ωγύγου. Υπάρχει βέβαια και ο κατακλυσμός του Δαρδάνου. Εκεί είναι λιγάκι μπερδεμένα τα πράγματα διότι υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές για τον Δάρδανο.
Υπάρχει η άποψη του καθηγητή Λυριτζή, ο οποίος υποστηρίζει ότι επρόκειτο για τοπικού χαρακτήρα καταστροφή κάπου στην Πελοπόννησο, σωστά;
Ναι. Η μία άποψη είναι ότι ο κατακλυσμός αυτός έχει γίνει στο οροπέδιο της Τρίπολης. Υπάρχει όμως και μια άλλη εκδοχή την οποία αναφέρει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης. Αναφερόμενος στον Δάρδανο από τη Σαμοθράκη, υποστηρίζει πως πρόκειται για τον άνθρωπο που θεμελίωσε την Τροία. Ομως, είναι γνωστό πως δεν υπάρχει μόνο μία Τροία, αλλά 7-8. Γεγονός που αποδεικνύεται στρωματογραφικά. Κάθε φορά καταστρέφεται, θεμελιώνεται ξανά, αναπτύσσεται και πάλι καταστρέφεται. Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Τροία βρίσκεται στη μεγάλη ρηξιγενή ζώνη της Ανατολίας και επομένως εκεί γίνονται τόσοι σεισμοί που οπωσδήποτε προκαλούν καταστροφές. Ομως, ο Δάρδανος (σύμφωνα πάντα με τον Διόδωρο Σικελιώτη) σχετίζεται με έναν κατακλυσμό που συνδέεται με τα νερά που έρχονται από τον Εύξεινο Πόντο. Λέει ο Διόδωρος πως γέμισε με νερό ο Εύξεινος Πόντος, τα νερά πέρασαν τον Βόσπορο και κατέκλυσαν το Αιγαίο. Ανέβηκε η στάθμη της θάλασσας στο Αιγαίο εξαιτίας της μεταφοράς του νερού, γι’ αυτό και στη Σαμοθράκη μαζεύουν οι ψαράδες κιονόκρανα από τη θάλασσα.
Προφανώς αναφέρεται στην περίοδο όπου μεγάλο μέρος του Αιγαίου αποτελείτο από στεριά.
Ναι, κάποτε ήταν στεριά. Ο Διόδωρος Σικελιώτης συνδέει την άνοδο της στάθμης στο Αιγαίο με τα νερά που ήρθαν από τη Μαύρη θάλασσα. Και περιγράφει το φαινόμενο ως συνεχές. Ερχεται, λοιπόν, τώρα η σύγχρονη επιστήμη και μπορεί να χρονολογήσει ακριβώς την περίοδο όπου τα νερά από τη Μαύρη Θάλασσα ήρθαν στο Αιγαίο. Ομως, κάποια στιγμή η «επικοινωνία» αυτή διακόπηκε. Ας μεταφερθούμε πίσω στο χρόνο, πριν από 18.000 χρόνια. Η παραμεσόγειος περιοχή και το Αιγαίο κατοικούνταν. Ε, λοιπόν, την εποχή εκείνη, οι παγετώνες που έφταναν μέχρι το Λονδίνο και το Ανόβερο ξεκίνησαν να λιώνουν και τα νερά κατέληγαν στην Κασπία, στην Αζοφική και στη Μαύρη Θάλασσα. Αρα τα νερά γέμισαν, λοιπόν, τη λεκάνη του Εύξεινου Πόντου και σιγά σιγά πέρασαν μέσα στον Βόσπορο. Ομως, η στάθμη του νερού ανέβαινε και έτσι, μέσω της θάλασσας του Μαρμαρά, βγήκαν στο Αιγαίο.
Ερχεται τώρα η σύγχρονη επιστήμη και βλέπει ότι η πλήρωση αυτή πρέπει να έχει γίνει γύρω στο 14500 π.Χ. και να διήρκεσε περίπου 2.000 χρόνια. Στη συνέχεια διακόπηκε. Εχουμε, δηλαδή, για 2.000 χρόνια μια επικοινωνία της Μαύρης Θάλασσας, του Εύξεινου Πόντου και του Αιγαίου. Επομένως, ο Διόδωρος Σικελιώτης είναι σωστός σε αυτήν την περιγραφή. Τίθεται, έτσι, το ερώτημα: Πώς τα γνώριζε όλα αυτά; Αυτοί, λοιπόν, που θεωρούν την ελληνική μυθολογία ως φαντασιώσεις μιλούν για συμπτώσεις. Ομως, οι συμπτώσεις δεν είναι μία και δύο… Ο Διόδωρος Σικελιώτης περιέγραψε μια φυσικο-γεωλογική διεργασία. Υπάρχουν άλλες δέκα παρόμοιες περιπτώσεις που παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Ποιος και με ποια γλώσσα μετέφερε αυτές τις περιπτώσεις στην ελληνική μυθολογία; Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι Ελληνες έχουν έρθει από τις Ινδίες, από την ινδοευρωπαϊκή ή κατ’ άλλους από την ινδογερμανική φυλή. Κατ’ άλλους έχουν έρθει από το βορρά, ενώ υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι εγκαταστάθηκαν εδώ από το 2000 π.Χ. Ποιος, λοιπόν, είπε στους Ελληνες που έφτιαξαν αυτήν τη μυθολογία να περιλάβουν και το προαναφερθέν στοιχείο στο μύθο τους; Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Μήπως δηλαδή όντως υπήρξαν κατά καιρούς αφίξεις διαφόρων λαών, όμως και η γλώσσα και οι παραδόσεις ήταν περίπου οι ίδιες, με αποτέλεσμα να περιγράφουν σε μια κοινή διάλεκτο όλα αυτά τα φυσικά φαινόμενα που τους εντυπωσίαζαν;
Θα μπορούσατε να μας αναφέρετε ένα αντίστοιχο παράδειγμα;
Ο μύθος λέει ότι οι Εχινάδες, που ήταν νύμφες και κατοικούσαν δεξιά και αριστερά από τον Αχελώο (θεός-ποταμός), θυσίαζαν σε όλους τους θεούς εκτός από τον Αχελώο. Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος οργίστηκε ο Αχελώος. Παίρνει, λοιπόν, τις Εχινάδες και τις πετάει στη θάλασσα μετατρέποντάς τες σε νησιά. Εάν δούμε πώς εξελίσσεται παλαιογραφικά η θάλασσα δυτικά από τη σημερινή ακτή, θα διαπιστώσουμε ότι το 18000 π.Χ. οι Εχινάδες νήσοι ήταν προέκταση της ξηράς. Ανέβηκε, λοιπόν, η στάθμη της θάλασσας σιγά σιγά και κατέκτησε την ξηρά αφήνοντας να προεξέχουν οι λόφοι. Αυτή η διεργασία ξεκίνησε 16.000-18.000 χρόνια πριν. Ο μύθος εδώ ταυτίζεται και πάλι με τη γεωλογία. Τίθεται, έτσι, και πάλι το ερώτημα πώς έμειναν όλα αυτά τα γεγονότα στη μνήμη των Ελλήνων που υποτίθεται ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους γηγενείς κατοίκους αυτού του τόπου, τους Πρωτοέλληνες ή τους Πελασγούς.
Το ερευνητικό σας έργο σχετίζεται με έναν από τους μεγάλους ήρωες της ελληνικής μυθολογίας, τον Ηρακλή. Σε ομιλία σας τον αποκαλέσατε «παγκόσμιο γεωλόγο και μηχανικό».
O Ηρακλής είναι γνωστός από τους 12 άθλους του. Αυτούς γνωρίζουμε οι περισσότεροι. Για παράδειγμα, είναι λιγότερο γνωστό ότι γεννήθηκε στη Θήβα και (ακόμα σημαντικότερο) ότι έζησε την τελευταία περίοδο της μυκηναϊκής εποχής. Η μυκηναϊκή εποχή ξεκινάει γύρω στα 1600 π.Χ. και ο Ηρακλής πρέπει να έζησε το 13ο αιώνα π.Χ., γύρω στα 80 χρόνια πριν από τον Τρωικό Πόλεμο. Οι 12 άθλοι του Ηρακλή, αν τους ταξινομήσει θεματολογικά κάποιος, θα δει ότι έχουν εμφανή σχέση με το νερό, με μεταλλεύματα και κυρίως με υδραυλικά έργα. Οπως οι στάβλοι του Αυγεία, για παράδειγμα. Ο καθαρισμός του στάβλου του Αυγεία έγινε με την εκτροπή των υδάτων ενός ή δύο ποταμών. Οι Στυμφαλίδες όρνιθες, πάλι, έχουν να κάνουν με λίμνη, με νερό. Η Λερναία Υδρα ομοίως. Τα χρυσά μήλα των εσπερίδων, η χρυσή ζώνη της Ιππολύτης και τα βόδια του Γηρυόνη (πατέρας του Γηρυόνη ήταν ο Χρυσάορας) σχετίζονταν άμεσα με τον χρυσό. Πέρα από αυτά, ο Ηρακλής σχετίζεται επίσης και με τα τεχνικά έργα των Μινύων στην Κωπαΐδα. Αν ξεφύγουμε από αυτούς τους 12 μύθους και πάμε στο τι λένε ο Στράβωνας, ο Διόδωρος Σικελιώτης και διάφοροι άλλοι, βλέπουμε ότι ο Ηρακλής έχει επισκεφθεί και ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο.
Σύμφωνα με μελέτη που έχετε παρουσιάσει, ο Ηρακλής εκτός από γεωλόγος και μηχανικός ήταν και δεινός ταξιδιώτης. Υπάρχουν πειστήρια για το πέρασμά του από άλλα σημεία του πλανήτη; Υπάρχουν σχετικές αναφορές σε τοπικές παραδόσεις άλλων λαών;
Ο άθλος με τα βόδια του Γηρυόνη εκτυλίσσεται στην Ιβηρική Χερσόνησο. Οι λεπτομέρειες αναφέρονται στον Διόδωρο Σικελιώτη, στον Στράβωνα και τον Πλούταρχο. Γιατί, λοιπόν, πήγε εκεί; Για να εκμεταλλευτεί τον χρυσό, τον άργυρο και τα διάφορα μέταλλα. Μην ξεχνάμε ότι η εποχή εκείνη ήταν η εποχή των μετάλλων. Υπάρχουν ορισμένες περιγραφές που αναφέρονται σε κοιτάσματα μετάλλων στα ιζήματα των ποταμών, όπως του Γουαδαλκιβίρ.
Πέρασε όμως και από τα Πυρηναία και πήγε στη Γαλατία. Γαλατία ονομάστηκε από το γιο του Ηρακλή, τον Γαλάτη. Εκεί, λοιπόν, ο Ηρακλής συνάντησε την Πυρίνη. Αυτή έμεινε έγκυος αλλά είχε διάφορες επιπλοκές με την εγκυμοσύνη και λέγεται ότι γέννησε ένα τέρας. Στεναχωρημένη, κατέφυγε στο βουνό, όπου και την κατασπάραξαν τα άγρια ζώα. Ο Ηρακλής βρήκε το πτώμα της, την έθαψε με τιμές πριγκίπισσας και από τότε τα βουνά λέγονται Πυρηναία. Τα προηγούμενα αποτελούν αναφορές της ίδιας της λατινικής μυθολογίας. Σε εκείνη την περιοχή ίδρυσε μια πόλη που είναι σήμερα γνωστή ως Αλέσια. Συνέχισε την ίδρυση νέων πόλεων εγκαθιστώντας σε αυτές δικές του κυβερνήσεις. Ο ίδιος ο Ηρακλής αποτελούσε κατά κάποιον τρόπο ένα διοικητή όλης αυτής της μεγάλης περιοχής υπό τον Ευρυσθέα (το βασιλιά των Μυκηνών).
Εκείνη ακριβώς η περίοδος χαρακτηρίζεται από τη μετάβαση στην εποχή του κασσιτέρου (είχε προηγηθεί η εποχή του μπρούντζου). Πήγε, λοιπόν, και στις Κασσιτερίδες Νήσους. Για να μπορέσει όμως να κάνει μεγάλη εκμετάλλευση, πραγματοποίησε διάφορα υδραυλικά έργα. Για την ευκολότερη μεταφορά του στρατού του άνοιξε δρόμους μέσα από τις Αλπεις για να κατέβει στην Ιταλία. Κυριάρχησε, λοιπόν, στην περιοχή, πέρασε στη Γαλλία και πήρε χρυσάφι από εκεί. Πέρασε στην Ιταλία, πέρασε στη Σικελία, συνεχίζοντας να ιδρύσει πόλεις όπως για παράδειγμα τη Λα Κορούνια ή το Κάντιθ.
Υπάρχει και το θέμα του φάρου της Λα Κορούνια, έτσι;
Το έμβλημα της πόλης, ο θυρεός της Λα Κορούνια, είναι ο φάρος που έχτισε ο Ηρακλής. Στη βάση του έχουμε μια νεκροκεφαλή με δύο κόκαλα που θεωρείται ότι είναι η κεφαλή του Γηρυόνη. Το Κάντιθ είναι τα παλιά Γάδειρα. Εκεί έχουν μέχρι και σήμερα επιγραφές αφιερωμένες στον Ηρακλή. Στην περιοχή υπάρχουν οι λεγόμενες στήλες του Ηρακλέους, οι πύλες του Γιβραλτάρ. Επίσης, στην τελετή έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελόνης το 1992 το γήπεδο ολόκληρο ήταν στολισμένο με κορδέλες και σεντόνια χρώματος μπλε και άσπρου παριστάνοντας τη Μεσόγειο. Και στο άκρο υπήρχε ένα πλοίο. Ενα πλοίο σαν και αυτά με τα οποία ταξίδευαν οι Μυκηναίοι… Τότε, λοιπόν, βγαίνει από το πλοίο μια φιγούρα, η οποία διασχίζει τη Μεσόγειο και πάει και ιδρύει τη Βαρκελόνη. Ο μύθος αναφέρει πως, κατερχόμενος ο Ηρακλής από τα Πυρηναία, κατάκοπος και καταϊδρωμένος όπως ήταν, έφτασε στην παραλία. Του άρεσε πολύ το τοπίο και άφησε πολλούς από τους δικούς του στρατιώτες εκεί να ξεκουραστούν. Ο ίδιος μπήκε μαζί με άλλους μέσα σε εννιά πλοία και ξεκινούν την πορεία τους προς το βορρά. Τους πιάνει όμως μια μεγάλη θαλασσοταραχή και καταστρέφονται οκτώ πλοία. Επιστρέφοντας εκεί από όπου ξεκίνησε, είδε πως οι άνδρες του είχαν αρχίσει να χτίζουν μια νέα πόλη, τη Βαρκελόνη. Τέλος, σύμφωνα με την παράδοση, ο Ηρακλής πήγε να πάρει τα μήλα των Εσπερίδων περνώντας από την Αραβία. Από εκεί λένε ότι έφτασε μέχρι την Αορνο Πέτρα που βρίσκεται στις Ινδίες και στον Ινδό ποταμό. Ουσιαστικά πρόκειται για το σημείο όπου έφτασε και ο Μέγας Αλέξανδρος.
Να περάσουμε και στο θέμα της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού;
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο Ηρακλής και οι άνθρωποί του είχαν πάει να συναντήσουν τους ανθρώπους του Κρόνου. Αυτοί βρίσκονταν σε τρία νησιά δυτικά της Ισλανδίας, η οποία με τη σειρά της βρίσκεται δυτικά από τη Βρετανία. Σε ένα, λοιπόν, από αυτά τα νησιά ήταν η βάση των ανθρώπων που κατάγονταν από τον Κρόνο. Συνεχίζει, λοιπόν, ο Πλούταρχος αναφέροντας πως οι άνθρωποι του Ηρακλή έφτασαν σε αυτό το νησί με σκοπό να περάσουν στη μεγάλη ήπειρο απέναντι, για να αντικαταστήσουν τους προηγούμενους Ελληνες που είχαν μείνει εκεί αρκετά χρόνια και είχαν εκβαρβαριστεί. Είχαν αρχίσει να ξεχνάνε τη γλώσσα τους, τα ήθη και τα έθιμά τους. Ποια είναι αυτή η ήπειρος δυτικά από την Ισλανδία και δυτικά από τα τρία μεγάλα νησιά; Μία είναι, δεν υπάρχει κάποια άλλη: η Αμερική. Ο Πλούταρχος αναφέρει πως το γεωγραφικό πλάτος της περιοχής όπου έφτασε ο Ηρακλής ήταν σε ευθεία με αυτό της Κασπίας. Μας λέει ότι από την περιοχή που έφτασαν έβλεπαν τον ήλιο να χάνεται μόνο μία ώρα το 24ωρο για ένα μήνα.
Υπάρχουν αρχαιολογικά δεδομένα σε αυτές τις περιοχές στην αμερικανική ήπειρο που να μαρτυρούν τέτοιου είδους δραστηριότητα;
Αρχαιολογικά δεδομένα δεν υπάρχουν διότι δεν έχουν γίνει στοχευμένες έρευνες προς αυτή την κατεύθυνση. Ενδείξεις όμως υπάρχουν. Οι ενδείξεις είναι ότι στην απέναντι πλευρά και στη συγκεκριμένη περιοχή, την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών όπου έχουμε μια μεταλλευτική δραστηριότητα που ξεκινά περίπου το 2500 π.Χ. και σταματάει το 1000 π.Χ. Δηλαδή ξεκινάει από τη μεσοελλαδική και πρωτοελλαδική εποχή και καταλήγει στους σκοτεινούς αιώνες, στην κατάρρευση του μυκηναϊκού κράτους. Εκεί αναφέρεται μια εξόρυξη 50.000 τόνων αυτοφυούς χαλκού.
Γνωρίζω πως όλα τα χάλκινα αντικείμενα που έχουν βρεθεί στην Αμερική δεν ξεπερνούν τους 17 τόνους.
Ετσι είναι. Να είναι 100, να είναι 1.000, να είναι 2.000 τόνοι! Πού πήγαν οι 50.000 τόνοι; Υπάρχουν διάφορα ευρήματα που βρίσκονται μέχρι τη Φλόριντα. Εχουμε διπλούς πέλεκεις όπως τους μινωικούς. Εχουμε ορισμένα άλλα εργαλεία που μοιάζουν ακριβώς με αυτά τα οποία χρησιμοποιούσαν εδώ στον ελλαδικό χώρο. Υπάρχουν, τέλος, και άλλες ενδιαφέρουσες ενδείξεις. Ξαναγυρνώντας όμως στον Ηρακλή, να αναφέρουμε ότι ο Παυσανίας υποστηρίζει ότι ο ήρωας έφτασε και μέχρι τη χώρα των Υπερβορείων.
Οι οποίοι πού τοποθετούνται γεωγραφικά;
Οπωσδήποτε βρίσκονταν βόρεια της Μαύρης Θάλασσας. Αλλοι τούς τοποθετούν στις Αλπεις, άλλοι βόρεια του Αίμου, άλλοι βόρεια της Θράκης. Κατά πάσα πιθανότητα, όμως, πρέπει να κατοικούσαν εκεί που έφτασαν οι Αργοναύτες. Εκεί, λοιπόν, πρέπει να πήγε ο Ηρακλής. Ο οποίος, μάλιστα, σύμφωνα με τον Παυσανία, πήρε από τους Υπερβόρειους μια αγριελιά, για να τη φυτέψει στην Ολυμπία. Δεν είναι λιγάκι περίεργο όλο αυτό; Πρέπει να υπήρχε μια πολιτισμική σχέση μεταξύ των λαών.
Και οι Υπερβόρειοι με τη σειρά τους όμως επισκέπτονταν τη Δήλο;
Ετσι. Οι ανασκαφές δύο Γάλλων αρχαιολόγων στο νησί έφεραν στο φως τους τάφους των Υπερβορείων παρθένων, που χρονολογούνται από το 15ο αιώνα π.Χ. Μιλάμε δηλαδή για την περίοδο ανάπτυξης της μυκηναϊκής εποχής. Υπάρχει, λοιπόν, η εκδοχή ότι οι Υπερβόρειες παρθένες κατέρχονταν από το Μαντείο της Δωδώνης, περνούσαν από τους Δελφούς, από εκεί στην Εύβοια για να καταλήξουν στη Δήλο με σκοπό να αφήσουν τα ετήσια δώρα τους. Κανένας δεν έχει ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα, το οποίο και θεωρώ καθοριστικής σημασίας διότι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ξεκινούν 5 παρθένες με δώρα για να πάνε από την Αγία Πετρούπολη στον Απόλλωνα της Δήλου παραμένοντας αλώβητες. Μπορεί να το φανταστεί κανείς; Αορνος Πέτρα, Υπερβορέα, Θούλη… Ολες τους συνδέονται με τον Ηρακλή. Αυτές οι περιοχές είναι υπαρκτές.
Σας έχει πλησιάσει κάποιος από την ελληνική Πολιτεία με σκοπό τη χρηματοδότηση για την ανάδειξη της ερευνητικής σας προσπάθειας;
Οχι, εδώ δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτά τα πράγματα… Δυστυχώς ακόμα είμαστε υποχείριο του «πνεύματος της Εσπερίας». Δηλαδή, αν δεν έχουν πει κάτι οι Αμερικάνοι, οι Αγγλοι, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, δεν το δεχόμαστε, πρέπει να μας το πουν αυτοί πρώτα για να το δεχτούμε.
Προσπαθούμε να εφαρμόσουμε, δηλαδή, εδώ το σκανδιναβικό πρότυπο. Αν πάει κανείς στη Φινλανδία το χειμώνα, ο ήλιος κάνει την εμφάνισή του 3 ώρες την ημέρα. Πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να μην καθίσει μέσα στο σπίτι του να σκεφτεί, να εργαστεί στο computer του; Είναι δυνατόν ο Ελληνας να περάσει μόλις 3 ώρες εκτός σπιτιού; Ο ίδιος ο ήλιος τον προκαλεί να κάνει το αντίθετο.
Σημείωση: Η συνέντευξη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο εβδομαδιαίο περιοδικό “Φαινόμενα” του Ελεύθερου Τύπου (τ. 19 – 5/2/2011)
