A quoi songeait l' écrivain -λέμε τώρα- dans la nuit?

Ξυπνάω μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, μάλλον πολύ αργότερα από τα άγρια μεσάνυχτα, δεδομένου ότι έγραφα μέχρι τη 1.00 και μετά διάβασα και λίγο πριν με πάρει ο ύπνος. Η σκέψη μου γεμάτη από μία εικόνα τόσο έντονη που είμαι σίγουρη ότι θα γίνει μία ωραία σκηνή… Οι έντονες εικόνες, ειδικά όταν σε ξυπνάνε, σχεδόν πάντα μετουσιώνονται σε ωραίες σκηνές. Ανασηκώνομαι, όσο πιο απαλά μπορώ για να μην ξυπνήσω τον Χάρη. Όμως η σκέψη είναι έντονη, υπερβολικά έντονη, με κυριεύει. Πρέπει να τη σημειώσω πριν τη χάσω. Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι στο φως της ημέρας θα δείχνει διαφορετική. Πρέπει να γράψω ΤΩΡΑ.

Μέσα στο ημίφως που προσφέρει το φεγγάρι και το μικρό φως στο διάδρομο αστράφτει ένα ολόλευκο παιδικό μολύβι. Είναι της κόρης μου και βρίσκεται στο κομοδίνο μου γιατί συγκρατούσε τα μαλλιά μου ψηλά τις ώρες που έγραφα. Είναι αφόρητη η ζέστη του Αυγούστου και απεχθάνομαι τα air condition, προτιμώ την ελάχιστη δροσιά που έρχεται που και που από το βουνό, βόρεια του σπιτιού μας. Όταν κατέβηκα για να κοιμηθώ κράτησα το μολύβι στα μαλλιά όση ώρα διάβαζα και μετά ξέχασα να το βγάλω μέχρι που ξάπλωσα. Να το λοιπόν! Τι καλή τύχη το ξεχασμένο μολύβι στο κομοδίνο μου! Το αρπάζω… Το στριφογυρίζω στα χέρια μου και ψάχνω να βρω κάπου να γράψω.

Ένα ποτήρι με νερό πάνω στο κομοδίνο. Ίσως έχει μία χαρτοπετσέτα από κάτω! Φτου! Πριν λίγες μέρες αποφάσισα ότι δεν ταίριαζε με την αισθητική της κρεβατοκάμαρας η χαρτοπετσέτα κάτω από το ποτήρι και την αντικατέστησα με ένα λευκό σουβέρ που έχει γύρω-γύρω δαντέλα Βρυξελλών. Το κοιτάζω και σκέφτομαι αν θα βγει το μολύβι από το λευκό λινό, αργότερα. Διώχνω γρήγορα την ιδέα αυτή από το μυαλό μου. Δεν χωράει η σκέψη και άλλωστε…η Μπάνα θα θυμώσει – ειδικά αν δεν καταφέρει να το καθαρίσει και θα το πει και στη μαμά μου η οποία είναι υπεύθυνη για την ύπαρξη τόσων χρηστικών αντικειμένων με δαντέλα Βρυξελλών ολόγυρά μας και πανωλούθε μας και τότε …αλλοίμονό μου! Αποφασίζω αύριο κιόλας να ξαναβάλω την χαρτοπετσέτα, κάτω από το ποτήρι, άσε που μπορεί να χρειαστεί να σκουπίσω και τη μύτη μου καμιά ώρα και πώς θα το κάνω αυτό, με το σουβέρ Βρυξελλών;

Ψαχουλεύω απελπισμένη, ένα σύννεφο έχει κρύψει εντελώς το φεγγάρι και τότε…Ναι! Πιάνω στα χέρια μου το αριστούργημα που διάβαζα πριν κοιμηθώ: «Edgar Allan Poe …21 ιστορίες και ‘ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ’ » Ζητώ, νοητά, συγνώμη από τον Άλλαν – είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνει – και γράφω – στα τυφλά σχεδόν- πάνω στην πρώτη λευκή σελίδα του βιβλίου σαν υπερμεγέθη αφιέρωση την ιδέα που άστραψε μες στο σκοτάδι της αυγουστιάτικής νύχτας. Κρατώ για λίγο το βιβλίο πάνω στην καρδιά μου. Ζητάω την ευχή του Άλλαν. Γαληνεμένη ξαπλώνω αποφασισμένη από την επόμενη μέρα να έχω δίπλα μου – εκτός από την καλή μου τη χαρτοπετσέτα κάτω από το ποτήρι με το νερό και ένα σημειωματάριο.