"Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός
πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι
οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά
πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με
το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό
αντίγραφο, με καρικατούρα...
μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και
αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε
εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.
Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε
τοσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα
έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα
έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος. Κανένας απο τους επανεμφανιζόμενους
εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα
μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια
του φθονου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να
διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους
Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη
την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι
κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδον πάντα τόσο τα άρματα άσο και τα
άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση
με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα
στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα."
Friedrich Nietzsche ("Η Γένεση της Τραγωδίας", κεφ. XV, 1872):
Πηγή κειμένου: Loutrakiblog.gr
Το βρήκα ενδιαφέρον. Εννοείται πως δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι ισχύει αυτή η άποψη.
