Βίβιαν Φόρτη Συγγραφέας του μήνα
Ποια ήταν η πηγή της έμπνευσης;
Μία εικόνα ενός κοριτσιού που σπούδαζε στην Αμερική και προσπαθούσε να επιβιώσει αντλώντας δύναμη από τους μύθους της πατρίδας της, και μία βόλτα με ένα ποταμόπλοιο στον Πηνειό, στο μέρος που διαδραματίστηκε η ιστορία του Απόλλωνα και της Δάφνης. Tο κορίτσι αυτό είναι σήμερα ομότιμη καθηγήτρια παιδαγωγικής και ο καπετάνιος του ποταμόπλοιου συνεχίζει να αφηγείται όμορφα αυτή την ιστορία.
Πόσο εύκολη είναι η συγγραφή;
Πιστεύω στη θεωρία του Στίβεν Πρέσσφιλντ. Η Μούσα θα σε επισκεφτεί φτάνει να σε βρει να δουλεύεις. Η Μούσα σε βοηθάει να βγάλεις στην επιφάνεια ικανότητες που αγνοείς, να ανασύρεις μνήμες που θεωρούσες χαμένες, εικόνες μαγικές βγαλμένες από όνειρα. Και τότε, με τρόπο μαγικό σχεδόν οι λέξεις απλά κυλούν από τα δάχτυλα.
Συνεχίζουν οι ήρωες του βιβλίου να υπάρχουν; Σκέφτεσαι άραγε κάποια φορά για το ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια της πορείας τους;
Ως γνωστόν οι ήρωες μου είναι Αθάνατοι και ως εκ τούτου συνεχίζουν να ζουν για πάντα!!
Θα άλλαζες κάτι στην ιστορία του βιβλίου αν μπορούσες;
Όσες φορές κι αν το διάβασα, μετά τις τελικές διορθώσεις, ποτέ δεν μού δημιουργήθηκε η ανάγκη να αλλάξω κάτι, ίσως επειδή εκφράζει απόλυτα τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.
Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που έδωσες να το διαβάσει, χειρόγραφο κιόλας;
Ο θείος του άντρα μου, ο υπέρτατος κριτής μου (Ραδάμανθυ τον φωνάζω, από το όνομα ενός από τους τρεις κριτές του Πλούτωνα) κατά κόσμον Χρίστος Φλουδόπουλος. Ένας άνθρωπος απαιτητικός, με απύθμενη γνώση και καυστικό χιούμορ, ο οποίος μού το επέστρεψε χαρίζοντας μου, αντί σχολίου, ένα πλατύ χαμόγελο. Πρέπει να ήταν μία από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής μου!
Τι αισθάνθηκες όταν κράτησες για πρώτη φορά στα χέρια σου τυπωμένο το έργο σου;
Το εξώφυλλο μού έκοψε την ανάσα. Νομίζω πώς το βράδυ ονειρεύτηκα πως βρισκόμουν μέσα σε αυτό το ομιχλώδες, ονειρικό δάσος.
Σχεδιάζεις ήδη το επόμενό σου βιβλίο;
Έχω ήδη γράψει το επόμενο βιβλίο μου, αυτή τη στιγμή γράφω το τρίτο και έχω σχηματισμένα στο μυαλό μου δύο ακόμα. Ελπίζω η Μούσα να εξακολουθήσει να με επισκέπτεται.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;
Τα βιβλία ήταν πάντα μέσα στη ζωή μου. Έμαθα να διαβάζω πολύ νωρίς και από τότε δεν σταμάτησα ποτέ. Από όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει όμως υπάρχει ένα που το ξεχωρίζω και το διάβασα όταν ήμουν μόλις 12 ετών. Είναι το «Όσα παίρνει ο άνεμος» της Μάργκαρετ Μίτσελ και ήταν ένα από τα πρώτα δώρα του μπαμπά μου στην μαμά μου.
Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασες;
Η τριλογία της Camilla Lackberg (Η Παγωμένη Πριγκίπισσα, Ο Ιεροκύρηκας, Οικογενειακά Μυστικά). Μού άρεσαν πολύ. Αλλά το τελευταίο ανάγνωσμα που με ενθουσίασε ήταν το «Blue Monday» από την Διόπτρα.
Περιέγραψε τον εαυτό σου με δέκα επίθετα.
Υπερήφανη, αισιόδοξη, δύσκολη, τρυφερή, ευγενική, ακούραστη, παθιασμένη, ειλικρινής, δίκαιη, οξύθυμη.
Ποιες είναι οι σκέψεις σου στο άκουσμα των λέξεων, Εκδόσεις Διόπτρα (χωρίς λογοκρισία).
Νιώθω ακριβώς όπως τις πρώτες μέρες ενός κεραυνοβόλου έρωτα. Δεν το πιστεύεις αυτό που σου συμβαίνει, πετάς στα σύννεφα από την χαρά σου και ταυτόχρονα ελπίζεις ότι ο έρωτάς σου θα έχει διάρκεια!
Ποιο είναι το αγαπημένο σου παιγνίδι;
Trivial pursuit, scrabble και nerfoπόλεμος με τα παιδιά μου και τους φίλους τους. Μου αρέσει και το κρυφτό αλλά έχω πολλά χρόνια να παίξω.
Χρώμα;
Κόκκινο, αν και δεν το φορώ ποτέ γιατί θεωρώ ότι δεν μού πάει.
Φαγητό;
Πίττα – γύρος ( δύο) με πατάτες τηγανιτές και μπύρα και μετά παγωτό βανίλια με σιρόπι βύσσινο. (5000 θερμίδες!!)
Λέξη;
Μπορώ.
Ιστορική περίοδος;
Χρυσός Αιώνας του Περικλή. Μόνο να είχα γεννηθεί άντρας, γιατί ως γυναίκα τότε θα έπληττα αφόρητα. Ή πάλι μπορεί και όχι!!
Ήρωας;
Ο άντρας μου o Χάρης γιατί είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει που δεν σταματάει να αγωνίζεται μέχρι να επιτύχει τον στόχο του.
Τι λατρεύεις στη ζωή;
Τα παιδιά μου, τον άντρα μου, τα άλογα, τη γνώση είτε ως δασκάλα είτε ως μαθήτρια, το διάβασμα, τη συγγραφή, τις μεγάλες στιγμές του Hollywood, να παρακολουθώ παραστάσεις όπερας (live), το τρέξιμο το πρωί στην παραλία, τα πάρτυ, να μαγειρεύω για τους αγαπημένους μου.
Κάτι άλλο που θα ήθελες να προσθέσεις;
Όταν ο άντρας μου ήταν 10 ετών διάβασε το βιβλίο «Ιστορίες από τον Ηρόδοτο» και αποφάσισε ότι πρέπει να γίνει αντάξιος των προγόνων μας γιατί πίστευε ότι τον βλέπουν από ψηλά και ότι όφειλε να τους κάνει υπερήφανους. Ίσως έχει έρθει η ώρα να σκεφτούμε όλοι -παιδιά και ενήλικες- το ίδιο πράγμα.
Παρακάτω μπορείτε να βρείτε την συνέντευξή μου στην επίσημη ιστοσελίδα των εκδόσεων Διόπτρα:
