Όλη μου τη ζωή προσπαθούσα να μην είμαι μία τυπική καθηγήτρια και πάλευα να μην είμαι μία τυπική μαμά. Προσπαθώ πάντοτε να θυμάμαι πώς ήμουν παιδί και να φέρομαι στα παιδιά αναλόγως. Ωστόσο υπήρχε μία τουλάχιστον περίπτωση όπου φερόμουν σαν εντελώς τυπική μαμά. Όταν τα παιδιά μου μού ζητούσαν ένα σκυλάκι, έλεγα τις ίδιες τυπικούρες που έλεγε και η δική μου μαμά : Σιχαίνομαι τις τρίχες μέσα στο σπίτι- ποιος θα σκουπίζει;;; Ποιος θα το βγάζει βόλτα κάθε πρωί; Εσείς;; Yes right! Τώρα δίνετε υποσχέσεις ότι θα το φροντίζετε αλλά στο τέλος πάλι σε εμένα και τον μπαμπά θα πέσει ο κλήρος… κ.τ.λ. Όταν έγραφα το «Μύθο» η Δάφνη για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο έπρεπε να έχει δύο σκυλιά. Τη Λάρα και την Κροφτ. Τη δε Λάρα τη φαντάστηκα σαν τη Λάσσυ που έβλεπα στην τηλεόραση παιδί, ένα πανέμορφο κόλεϋ τότε που ΕΓΩ παρακαλούσα τη μαμά μου να μού πάρει ένα σκυλάκι.
Το πρώτο πρωινό της στο σπίτι μας.
Μία ημέρα, ένα χρόνο πριν, έκανα τα συνηθισμένα πρωινά δρομολόγια των παιδιών. Επέστρεψα στο σπίτι και μόλις βγήκα από το αυτοκίνητο μία μαύρη μπάλα χώθηκε στα πόδια μου. Ίσα που πρόλαβα να την αποφύγω. Δεν έδωσα καμία σημασία στη μπάλα που αποδείχθηκε κουτάβι και μπήκα στο σπίτι. Λίγο αργότερα βγήκα για τρέξιμο στην παραλία. Το κουτάβι ήταν ακόμα έξω από την πόρτα μου και μού έκανε χαρές. Το αγνόησα. Με ακολούθησε για λίγο. Μετά το έχασα. Επέστρεψα. Το επίμονο κουτάβι ήταν ακόμα έξω από την πόρτα μας. Με πήρε από πίσω και προσπάθησε να περάσει την αυλόπορτα. Του έκανα «Ξου». Εδώ πρέπει να πω ότι δεν έχω κάνει ποτέ «Ξου» σε ζωάκι. Η φίλη μου η Κατερίνα που τα φοβάται τα έρμα τα ζωντανά ακόμα γελάει γιατί μία μέρα που μού ζήτησε τη βοήθεια μου - ως πιο γενναία- για να διώξω μία γάτα εγώ απευθύνθηκα στη γάτα ως εξής: «Φύγε γατούλα, φύγε!». Όμως στο επίμονο κουτάβι έκανα «Ξου» γιατί με τρόμαξε. Φοβήθηκα το τι θα ακολουθούσε. Για αυτό και δεν το κοίταξα στιγμή. Μέχρι που έφερα τη Νάντια από το σχολείο. Το κουτάβι ακόμα εκεί.
Όταν καταλαβαίνει ότι θα φύγουμε χωρίς να την πάρουμε μαζί κάνει μούτρα!!
«Αχ μαμά», λιγώθηκε η Νάντια «κοίτα το μαμά, κοίτα το!»
«Προσπαθώ να ΜΗΝ το κοιτάξω όλο το πρωί», απάντησα με τις άμυνές μου ήδη διαλυμένες και του έριξα ένα κλεφτό βλέμμα. Χριστέ μου αυτά τα μάτια του!!! Με κοίταξε και πήδησε πάνω μου, ως εκεί που έφτανε. Απέστρεψα το βλέμμα μου. Τράβηξα τη Νάντια κοντά μου και μπήκα μέσα στο σπίτι αποφασισμένη να μην ενδώσω.
Το απόγευμα ήρθε και το κουτάβι όχι μόνο ήταν ακόμα έξω από την πόρτα, αλλά πού και πού έβαζε τα ποδαράκια του στην καγκελόπορτα προσπαθώντας να δει τι γίνεται μέσα. Το κοιτούσα από το παράθυρο. Ήταν τόσο αδύνατο! Μούσκεψα ψωμάκι σε γάλα και πρόσθεσα λίγο ρύζι από το μεσημεριανό μας. Ο Χάρης είχε επιστρέψει και με κοιτούσε ανασηκώνοντας το ένα φρύδι.
«Ξέρεις, υπάρχουν παιδιά που πεινάνε εκεί έξω», μού είπε.
«Αν βρω στον δρόμο μου ένα πεινασμένο παιδί θα φροντίσω ένα πεινασμένο παιδί. Αυτή τη στιγμή βρέθηκε στο δρόμο μου ένα πεινασμένο κουτάβι και αυτό θα φροντίσω», του απάντησα.
Το ίδιο βράδυ την ανεβάσαμε στο σπίτι μας. Δεν έκλαψε, δεν φοβήθηκε. Μας κοιτούσε με λατρεία. Ταίριαξε απόλυτα στην οικογένεια μας. Μας μοιάζει σαν να την έχουμε γεννήσει. Αγαπάει όλο τον κόσμο. Παροιμιώδης έχει μείνει η ατάκα φίλου των παιδιών: «Δεν φοβάμαι μήπως με δαγκώσει, φοβάμαι που θα με κάνει μούσκεμα από το γλείψιμο».
Διαρκώς κλέβει τα παιχνίδια των παιδιών.
Όμως, αν θεωρήσει ότι κινδυνεύουμε μεταμορφώνεται σε αιμοβόρο κτήνος. Για παράδειγμα θυμώνει με ένα φιλήσυχο γείτονα που βγάζει βόλτα το κοκεράκι του και με μία γριούλα που έχει κυρτώσει από τα χρόνια. Όποτε τους βλέπει μπαίνει μπροστά μας και τους γαυγίζει αγριεμένα. Το σκυλί – θέατρο, παρατσούκλι που της κόλλησε η φίλη μου η Αγγέλα, κάθεται δίπλα μου τα βράδια που γράφω, αλλά όταν κατεβαίνω κάτω, πηγαίνει να κοιμηθεί με ένα από τα παιδιά. Όταν φεύγει ο Χάρης το πρωί έρχεται και ξαπλώνει στο πάτωμα δίπλα μου. Το σκυλί - θέατρο πηδάει με άνεση στο πόρτ μπαγκάζ όταν πάμε κάπου και βάζει το κεφάλι ανάμεσα στα παιδιά για να βλέπει τι γίνεται Αν το μαλώσουμε κρεμάει μούτρα, αν την αφήσουμε μόνη στο σπίτι δεν κάνει ζημιές αλλά, όταν επιστρέφουμε δεν μας πλησιάζει. Κάθεται στη σκάλα με σταυρωμένα τα μπροστινά πόδια και μας κοιτάζει επιτιμητικά. Μια μέρα βάζαμε τα πράγματά μας στην τσάντα του μπάνιου και ήρθε κι εκείνη και έριξε μέσα το παιχνίδι της. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Νομίζει πως είναι άνθρωπος!! Πήρε αγάπη και δίνει αγάπη. Πήρε προστασία και δίνει προστασία. Να φανταστείτε, έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι η γριούλα είναι στην πραγματικότητα κακιά μάγισσα και ο κυριούλης με το κόκερ, σήριαλ κίλερ!!
Κάθε βράδυ με συντροφεύει. Ποιος είπε ότι η συγγραφή είναι μία μοναχική διαδικασία;
Τα γράφω όλα αυτά γιατί σαν σήμερα ένα χρόνο πριν την βρήκαμε και επειδή θέλω να δηλώσω ότι ήμουν εντελώς ανόητη που φοβόμουν την ευθύνη να μαζέψω ένα σκυλάκι από το δρόμο. Και προτρέπω, όποιον δεν το έχει ήδη κάνει, να κάνει το ίδιο. Ξέρετε, μερικές φορές καλό είναι να ακολουθούμε την καρδιά μας και δύο καστανά μάτια γεμάτα εμπιστοσύνη και αγάπη.
