Απόλλων

Μετά τη ανάρτηση της 28/8/2012 «Περί έρωτος και περί περουβιανών σκουφιών» σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες πληροφορίες για τον μεγάλο πρωταγωνιστή της σκηνής αυτής. Τον Απόλλωνα. Για να δούμε λοιπόν ποιος είναι πραγματικά ο Θεός Απόλλωνας στηριζόμενοι πάντα σε όσα έχουν καταγραφεί για αυτόν.

Θα το γράψω σε συνέχειες για να μην σας κουράσω!!

«Ονομάζομαι Απόλλων ο Δήλιος, είμαι Θεραπευτής, Κιθαρωδός, Μάντης, Ηλιακός, εξ’ ου το ‘Φοίβος’. Άλλες επικλήσεις που μου έχουν δοθεί είναι Τελειότατος, Χαροποιός, Ανεξίκακος, Ηπιόχειρ, Ιατρός, Λοξίας και βέβαια Δαφναίος», αποκαλύπτει στη Δάφνη ο Φοίβος.

Ο δικός μου Φοίβος είναι ένα πλάσμα βασανισμένο, που φέρει εντός του το βαρύ φορτίο του να είσαι αθάνατος και να υπηρετείς ένα σκοπό, σχεδόν ξεχασμένο. Πάντα με γοήτευαν οι χαρακτήρες που έβαζαν το «Πρέπει» πάνω από το «Θέλω». Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον είναι σοφός, γιατί έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού και έχει γυρίσει πίσω. Γιατί όμως;;; Ας θυμηθούμε μερικές από τις ιστορίες του:

Γέννηση

Η Λητώ ούσα έγκυος από τον Δία, διωγμένη από παντού φτάνει στη Δήλο. Ζητάει ένα μέρος να σταθεί για να γεννήσει. Πάνω στην απελπισία της, ζητάει βοήθεια από το ίδιο το νησί. Η Δήλος της απαντάει ότι η τιμή αυτή είναι μεγάλη για ένα τόσο μικρό και άσημο νησί και την αποδέχεται, όμως την προειδοποιεί: «Πρέπει να ξέρεις ότι ο γιος που θα γεννήσεις θα είναι ζόρικος…Θα τον τιμήσουν σαν θεό μεγάλοι πολλοί κι άλλοι αθάνατοι».

Όμως ζητάει και τις διαβεβαιώσεις της. Δεσμεύει την Λητώ με όρκο μεγάλο πως ο πρώτος ναός και το πρώτο μαντείο που θα χτίσει θα είναι στα χώματά της επάνω. Η Λητώ ορκίζεται στα μαύρα νερά της Στύγας, που είναι ο πιο βαρύς όρκος των Αθανάτων πώς θα ιδρύσει βωμό και τέμενος πάνω στο νησί. Εννέα μερόνυχτα παιδεύεται από τους πόνους πάνω στο νησί. Μεγάλες και τρανές θεότητες μαζεύονται γύρω της για να της συμπαρασταθούν. Η Διώνη, η Ρέα, η Θέμιδα, η Ίριδα. Η τελευταία, μην αντέχοντας να βλέπει πόσο υποφέρει η Λητώ, αναλαμβάνει πρωτοβουλία. Βρίσκει μόνη της την Ειλειθυία, τη θεά του τοκετού την οποία η μητέρα της η Ήρα δεν αφήνει να παραστεί και να βοηθήσει και της τάζει δώρα πολλά. Η Ειλειθυία δέχεται. Όταν έρχεται η ώρα η Λητώ, αγκαλιάζει ένα φοίνικα και σε μια στιγμή το παιδί έρχεται στο φως, μέσα σε δοξαστικές κραυγές των γυναικών. Οι γυναίκες το παίρνουν, το φασκιώνουν, όπως ήταν τότε η συνήθεια και το βάζουν στην αγκαλιά της μητέρας του. Και τότε επιτελείται ένα θαύμα! Οι φασκιές λύνονται και το μωρό ξαφνικά μεγαλώνει! Ως μυθοπλάστης δεν χρειάζεται να σας πω τι σκέφτομαι εδώ!! Το μωρό ήταν τόσο μεγαλόσωμο που οι γυναίκες τρόμαξαν που το είδαν!! Θαμπωμένες οι γυναίκες τον κοιτάζουν! Όταν ανεβαίνει στον Όλυμπο όλοι οι άλλοι θεοί τον αντικρίζουν με ένα κρυμμένο φόβο. Και πολύ καλά κάνουν γιατί ο αγαπημένος μου θεός γρήγορα αποκτάει τη φήμη του πολύ άγριου άντρα!

Γέννηση Απόλλωνα και Αρτέμιδος στη νήσο Δήλο , Diana Scultori

Παραθέτω τον ορφικό μύθο που ήταν για εμένα η πηγή έμπνευσης για το δεύτερο βιβλίο της σειράς:

«Ελθέ μάκαρ Παιάν τιτυοκτόνε, Φοίβε Λυκωρεύ…

Χρυσολύρη, σπερμείος αρότριε, Πύθιε, Τιτάν…

Άγριε, φώσφορε δαίμον, εράσμιε, κύδιμε, κούρε…»

Αυτό το 'άγριε' ειδικά γύριζε στο μυαλό μου ξανά και ξανά μέχρι που γράφτηκε η σκηνή που δικαιολογούσε απόλυτα το επίθετο. Και μού αρέσει πολύ αυτή η σκηνή!

(Συνεχίζεται)