Η Ιστορία μιας «Γκουμούτσας»

Η λογοτεχνική μου πράκτορας Αγγέλα Γαβρίλη μίλησε για την πρώτη της συνάντηση με τον "Μύθο" ένα όμορφο απόγευμα που περάσαμε συντροφιά με νεαρές φίλες - αναγνώστριες. Όπως πάντα ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ!!

Λοιπόν, θα σας πω μια ιστορία από τη ζωή βγαλμένη και όχι ένα μύθο: πριν ενάμιση χρόνο περίπου, έφθασε στα χέρια ένα φωτοτυπημένο χειρόγραφο προς αξιολόγηση, το οποίο κανονικά και με το νόμο, μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε ως ''γκουμούτσα''. Στραβομουτσούνιασα όταν το είδα, διότι είμαι υπέρ της άποψης του Καλλίμαχου, του Αλεξανδρινού ποιητή και λόγιου, ''μέγα βιβλίον, μέγα κακόν''. Παρόλα αυτά, από επαγγελματική ευσυνειδησία και με την προτροπή του συνεργάτη μου Στέφανου Ξένου που μου είπε με νόημα ''διάβασέ το'', πήρα τη μισή γκουμούτσα μαζί μου στο επαγγελματικό ταξίδι μου. Άρχισα να το διαβάζω και δεν το άφηνα από τα χέρια μου, αλλά φευ! είχα μόνο το μισό!



Και αυτή ήτο η εκδίκηση της γκουμούτσας, διότι έμεινα πάνω στο καλύτερο και έπρεπε να επιστρέψω στην Αθήνα για να διαβάσω το υπόλοιπο. Όταν τελικά διάβασα ολόκληρο τον Μύθο, κατάλαβα ότι αυτό το βιβλίο - το έβλεπα ήδη ως βιβλίο, έχει να κάνει μακρύ ταξίδι και σίγουρα θα το αγαπήσουν πολλοί, με τον ίδιο τρόπο που το αγάπησα εγώ. Και σήμερα που ο Μύθος έγινε πραγματικότητα, και πράγματι το αγάπησαν πολλοί και θα το αγαπήσουν ακόμα περισσότεροι, χαίρομαι απίστευτα που ήρθε στα χέρια μας ή μάλλον, που η ''μαμά'' του μας διάλεξε για να μας το εμπιστευτεί. Κι επειδή είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας των Δώδεκα, φέρνει μαζί του και δύο ακόμα ''αδερφάκια'', που επίσης είμαι σίγουρη ότι θα αγαπηθούν από το αναγνωστικό κοινό.



Δύο λόγια μόνο για τον Μύθο, για όσους δεν τον έχουν διαβάσει. Τι είναι ο Μύθος;

Μια ιστορία αγάπης; Οπωσδήποτε είναι, μιας αγάπης ρομαντικής με την έννοια του πάθους και της απόλυτης αφοσίωσης. Όχι βέβαια της αγάπης που φαντασιώνεται κάποιος διαβάζοντας ''ροζ'' μυθιστορήματα αλλά εκείνης που αν την αξιωθείς είσαι τυχερός αλλά πρέπει να μπορέσεις να σταθείς και στο ύψος της.

Μια περιπέτεια φαντασίας; Επίσης είναι, με ήρωες, θεούς και δαίμονες - εδώ οι Τιτάνες, και όλα εκείνα τα στοιχεία που πλάθουν τους μύθους όλων των λαών από την απαρχή της ανθρωπότητας, από τότε που οι πρώτοι άνθρωποι άρχισαν να μαζεύονται γύρω από τη φωτιά και να αφηγούνται ιστορίες.

Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα; Ναι, γιατί η συγγραφέας όχι μόνο δούλεψε και δουλεύει αόκνως τα βιβλία της, αλλά κάνει και σοβαρή έρευνα όπως ακριβώς οφείλει κάθε επιστήμονας να κάνει σε κάθε του έργο.

Πάνω απ' όλα, όμως είναι ένα κάλεσμα για αφύπνιση, μας προτρέπει να ανακαλύψουμε ξανά το ελληνικό φως μέσα και γύρω μας. Οι αξίες του αρχαιοελληνικού πολιτισμού που είναι ταυτόχρονα και αξίες παναθρώπινες και γι' αυτό δεν αλλοιώνονται, μοιάζουν με ένα λαμπερό φως κρυμμένο σε μια βαθιά σπηλιά, στα έγκατα της γης. Το γεγονός ότι δεν το βλέπουμε, δεν σημαίνει ότι το φως δεν λάμπει. Είναι εκεί και μας καλεί και ο Μύθος, αυτό συμβολίζει και σε αυτό φιλοδοξεί, να μας θυμίσει την ύπαρξη αυτού του φωτός.



Κλείνοντας, θα ξαναθυμηθώ τον Καλλίμαχο και θα αφιερώσω στη συγγραφέα του Μύθου, Βίβιαν Φόρτη, τους ακόλουθους στίχους του:

‘’σε μένα ο Λύκιος Απόλλων είπε

σου παραγγέλω να πας εκεί που άμαξες δεν περνούν•

μην οδηγείς το άρμα σου στα χνάρια των άλλων,

μα σε μέρη απάτητα, παρόλο που στενότερο δρόμο θα πάρεις’’

Μύθος - της Βίβιαν Φόρτη


Ομολογώ εξαρχής ένα πράγμα: ΔΕΝ διαβάζω και δεν σκοπεύω να διαβάσω ποτέ βιβλία τύπου Twilight και Vampire Diaries. Διάβασα το Twilight κυριολεκτικά στα πεταχτά και δεν με κράτησε ούτε για μια στιγμή. Υποκειμενική άποψη μιας και έχω αποχαιρετήσει εδώ και χρόνια την εφηβεία και επιπλέον οι έφηβοι του σήμερα διαφέρουν από τους εφήβους της δικής μου, πλειστοκαίνου, εποχής όσο ο φάντης από το ρετσινόλαδο. Της ιδίας συνομοταξίας και του ιδίου σκεπτικού είναι και αυτό το βιβλίο ΑΛΛΑ θα το υποστηρίξω και θα σας συστήσω να το διαβάσετε γιατί: είναι ελληνικό, δεν είναι τόσο σοβαροφανές (χωρίς να καταντά γελοίο ή χαζοχαρούμενο) και έχει μια αξιόλογη κεντρική ιδέα την οποία προσαρμόζει έξυπνα στο σήμερα.



Η ιστορία μπορεί να ακουστεί παρατραβηγμένη αλλά πόσο παρατραβηγμένη μπορεί να ακουστεί μια ιστορία όταν έχει γραφτεί ήδη μια σειρά βιβλίων για τον έρωτα θνητής και βρικόλακα (σα να λέμε Ο Λυλύκος και η Μαίρη) και στο κάτω κάτω μυθιστόρημα διαβάζουμε κι όχι δοκίμιο. Λοιπόν η Δάφνη, γόνος άνετης σχετικά οικονομικώς οικογένειας, πάει στην Αμερική να σπουδάσει. Εκεί γνωρίζει κι ερωτεύεται τον καθηγητή της και το αίσθημα είναι αμοιβαίο. Έλα όμως που ο καθηγητής είναι ο θεός Απόλλωνας και η σχέση αυτή οργίζει το δωδεκάθεο! Είναι έτοιμη η Δάφνη να παλέψει γι\' αυτήν την αγάπη; Τι θα χρειαστεί να θυσιάσει για να ζήσει για πάντα (;) με τον αγαπημένο της Απόλλωνα; Ποιος εποφθαλμιά τη θέση των θεών και τους ζηλεύει οπότε εκμεταλλεύεται αυτήν την αναστάτωση για να επιτεθεί στους θεούς;



Αυτό που μου άρεσε στο κείμενο είναι το γεγονός ότι η ηρωίδα έχει χιούμορ και γενικά υπάρχει κάτι πιο χαλαρό στην ατμόσφαιρα κι όχι τόσο σοβαροφανές. Ειλικρινά αν διάβαζα ότι η Δάφνη ερωτεύτηκε τον Απόλλωνα και είχαμε ένα κάρο κομπορρημοσύνες και ψυχολογίες και \"ωχ, Θε μου, πάλι σκέφτεται\" θα το παρατούσα. Χωρίς να καταντά γελοίο ή χαζό, όπως έγραψα πιο πάνω, η ηρωίδα γεμίζει την ιστορία με υποδόρια ειρωνία, με στιγμές χιούμορ, παρουσιάζει μερικές φορές την κατάσταση στις πραγματικές της διαστάσεις (κι όντως αυτή η κατάσταση δεν συμβαίνει και κάθε μέρα). Έξυπνες παρατηρήσεις, έξυπνοι συνειρμοί, με όπλο τη γνώση της και το τσαγανό της καταφέρνει να κερδίσει και τον Δία και την Ήρα.



Αυτές οι παρατηρήσεις, οι αραιά σταχυολογημένες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για την ελληνική μυθολογία, η πολύ ωραία προσαρμογή των θεών στο σήμερα (η Δήμητρα έχει αμπελώνα, ο Άρης εκπαιδεύει στρατιώτες στην Αίγυπτο, η Άρτεμη είναι ακτιβίστρια κλπ.), η επανεμφάνιση των Τιτάνων και η πολύ ωραία γραμμένη Τιτανομαχία που ακολουθεί, τα ανθρώπινα αισθήματα των θεών που είχαν συγχωρέσει τους Τιτάνες αλλά τώρα που ξανασήκωσαν κεφάλι τους έσβησαν διά παντός από το χάρτη, η περιγραφή των ορφικών μυστηρίων, το υπέροχο δέσιμο της Δάφνης με την οικογένειά της, γενικώς αισθήματα και χαρακτήρες αρκετά αληθοφανή κι επιπλέον η συγγραφέας δεν πιέζει με το ζόρι την αρχαία Ελλάδα να προσαρμοστεί και να ενσωματωθεί στο σήμερα, το αφήνει χαλαρό το θέμα, δεν δίνει απάντηση σε όλες τις απορίες μας για τους αρχαίους θεούς, τονίζει ό,τι εκείνη κρίνει ενδιαφέρον και ουσιαστικό για την πληροφόρηση μιας θνητής.



Καλοδοσμένο, καλογραμμένο και καλοσερβιρισμένο. Ειλικρινά δεν νομίζω ότι θα ήταν άστοχη και μια συνέχεια της ιστορίας της Δάφνης.



Πάνος Τουρλής