Απόλλων

Μετά τη ανάρτηση της 28/8/2012 «Περί έρωτος και περί περουβιανών σκουφιών» σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες πληροφορίες για τον μεγάλο πρωταγωνιστή της σκηνής αυτής. Τον Απόλλωνα. Για να δούμε λοιπόν ποιος είναι πραγματικά ο Θεός Απόλλωνας στηριζόμενοι πάντα σε όσα έχουν καταγραφεί για αυτόν.

Θα το γράψω σε συνέχειες για να μην σας κουράσω!!

«Ονομάζομαι Απόλλων ο Δήλιος, είμαι Θεραπευτής, Κιθαρωδός, Μάντης, Ηλιακός, εξ’ ου το ‘Φοίβος’. Άλλες επικλήσεις που μου έχουν δοθεί είναι Τελειότατος, Χαροποιός, Ανεξίκακος, Ηπιόχειρ, Ιατρός, Λοξίας και βέβαια Δαφναίος», αποκαλύπτει στη Δάφνη ο Φοίβος.

Ο δικός μου Φοίβος είναι ένα πλάσμα βασανισμένο, που φέρει εντός του το βαρύ φορτίο του να είσαι αθάνατος και να υπηρετείς ένα σκοπό, σχεδόν ξεχασμένο. Πάντα με γοήτευαν οι χαρακτήρες που έβαζαν το «Πρέπει» πάνω από το «Θέλω». Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον είναι σοφός, γιατί έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού και έχει γυρίσει πίσω. Γιατί όμως;;; Ας θυμηθούμε μερικές από τις ιστορίες του:

Γέννηση

Η Λητώ ούσα έγκυος από τον Δία, διωγμένη από παντού φτάνει στη Δήλο. Ζητάει ένα μέρος να σταθεί για να γεννήσει. Πάνω στην απελπισία της, ζητάει βοήθεια από το ίδιο το νησί. Η Δήλος της απαντάει ότι η τιμή αυτή είναι μεγάλη για ένα τόσο μικρό και άσημο νησί και την αποδέχεται, όμως την προειδοποιεί: «Πρέπει να ξέρεις ότι ο γιος που θα γεννήσεις θα είναι ζόρικος…Θα τον τιμήσουν σαν θεό μεγάλοι πολλοί κι άλλοι αθάνατοι».

Όμως ζητάει και τις διαβεβαιώσεις της. Δεσμεύει την Λητώ με όρκο μεγάλο πως ο πρώτος ναός και το πρώτο μαντείο που θα χτίσει θα είναι στα χώματά της επάνω. Η Λητώ ορκίζεται στα μαύρα νερά της Στύγας, που είναι ο πιο βαρύς όρκος των Αθανάτων πώς θα ιδρύσει βωμό και τέμενος πάνω στο νησί. Εννέα μερόνυχτα παιδεύεται από τους πόνους πάνω στο νησί. Μεγάλες και τρανές θεότητες μαζεύονται γύρω της για να της συμπαρασταθούν. Η Διώνη, η Ρέα, η Θέμιδα, η Ίριδα. Η τελευταία, μην αντέχοντας να βλέπει πόσο υποφέρει η Λητώ, αναλαμβάνει πρωτοβουλία. Βρίσκει μόνη της την Ειλειθυία, τη θεά του τοκετού την οποία η μητέρα της η Ήρα δεν αφήνει να παραστεί και να βοηθήσει και της τάζει δώρα πολλά. Η Ειλειθυία δέχεται. Όταν έρχεται η ώρα η Λητώ, αγκαλιάζει ένα φοίνικα και σε μια στιγμή το παιδί έρχεται στο φως, μέσα σε δοξαστικές κραυγές των γυναικών. Οι γυναίκες το παίρνουν, το φασκιώνουν, όπως ήταν τότε η συνήθεια και το βάζουν στην αγκαλιά της μητέρας του. Και τότε επιτελείται ένα θαύμα! Οι φασκιές λύνονται και το μωρό ξαφνικά μεγαλώνει! Ως μυθοπλάστης δεν χρειάζεται να σας πω τι σκέφτομαι εδώ!! Το μωρό ήταν τόσο μεγαλόσωμο που οι γυναίκες τρόμαξαν που το είδαν!! Θαμπωμένες οι γυναίκες τον κοιτάζουν! Όταν ανεβαίνει στον Όλυμπο όλοι οι άλλοι θεοί τον αντικρίζουν με ένα κρυμμένο φόβο. Και πολύ καλά κάνουν γιατί ο αγαπημένος μου θεός γρήγορα αποκτάει τη φήμη του πολύ άγριου άντρα!

Γέννηση Απόλλωνα και Αρτέμιδος στη νήσο Δήλο , Diana Scultori

Παραθέτω τον ορφικό μύθο που ήταν για εμένα η πηγή έμπνευσης για το δεύτερο βιβλίο της σειράς:

«Ελθέ μάκαρ Παιάν τιτυοκτόνε, Φοίβε Λυκωρεύ…

Χρυσολύρη, σπερμείος αρότριε, Πύθιε, Τιτάν…

Άγριε, φώσφορε δαίμον, εράσμιε, κύδιμε, κούρε…»

Αυτό το 'άγριε' ειδικά γύριζε στο μυαλό μου ξανά και ξανά μέχρι που γράφτηκε η σκηνή που δικαιολογούσε απόλυτα το επίθετο. Και μού αρέσει πολύ αυτή η σκηνή!

(Συνεχίζεται)

Περί έρωτος και περί περουβιανών σκούφων

Πώς γίνεται να έχουμε πάντα τα χάλια μας όταν το αντικείμενο του πόθου μας είναι τόσο κοντά; Μήπως είναι μία προαιώνια κατάρα εναντίον των ερωτευμένων γυναικών;;

«Να περάσω;» ρώτησε, «ή θα με κεραυνοβολήσεις πάλι με την ετοιμολογία σου;»

Δεν μετακινήθηκα από την πόρτα.

«Μου είσαι ακόμα θυμωμένη;»

«Νομίζεις πώς κάνω πείσματα. Περί αυτού νομίζεις ότι πρόκειται; Για ένα παιχνίδι;»

«Δάφνη, είμαι πολύ μεγάλος για να παίζω».

«Κι όμως δείχνεις να το διασκεδάζεις πολύ».

Χαμογέλασε. Εγώ κοίταξα αλλού.

«Δεν το διασκεδάζω. Είμαι ευτυχισμένος όταν βρίσκομαι κοντά σου».

« Όχι ακριβώς… μια χαρά σε είδα και με την κυρία που συνοδεύεις αυτές τις μέρες!»

«Σου εξήγησα νομίζω ότι είναι συγγενής μου… δεν υπάρχει τίποτα άλλο μεταξύ μας»

Δεν πίστευα κι εγώ αυτό που ξεστόμισα στη συνέχεια:

«Θέλω να φύγεις, σε παρακαλώ», είπα μόνο.

Με κοίταξε στα μάτια.

«Δεν το εννοείς».

«Το εννοώ», είπα όσο μπορούσα πιο σταθερά.

«Κι όμως, αισθάνθηκα να με καλείς, με τον τρόπο σου».

«Έκανες λάθος».

Άπλωσε το χέρι και μού χάιδεψε τα μαλλιά.

«Εντάξει ψυχή μου. Σκέψου όμως… Σκέψου καλά τι θέλεις πραγματικά. Δες τον εαυτό σου σαν εικόνα και σκέψου, σκέψου καλά αν θέλεις να αποτελώ μέρος αυτής της εικόνας ή όχι. Σου ορκίζομαι ότι όποια απόφαση και να πάρεις θα την εφαρμόσω πιστά».

Και λέγοντας αυτά στράφηκε προς τις σκάλες. Είχα αρκετή αξιοπρέπεια ώστε να μη τρέξω πίσω του, ούτε να τον φωνάξω.

Αλλά λίγη ώρα αργότερα, εγώ και... η αξιοπρέπειά μου είχαμε σπαράξει στο κλάμα καθισμένες στο πάτωμα, δίπλα σε ένα σωρό από χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα που σε κάθε νέα κρίση λυγμών μεγάλωνε συνεχώς σε ύψος.

Ήταν πια απόγευμα όταν απάντησα στο τηλεφώνημα της Τίνας. Αν και προσπάθησα να το παίξω άνετη, προφανώς δεν την έπεισα γιατί σε ένα τέταρτο κατέφτασε ανήσυχη. Βλέποντας τα χάλια μου, είπε μόνο μια φράση:

«Ντύσου, θα βγούμε».

Ντύθηκα - ή περίπου, με μια φόρμα, ένα περουβιανό σκουφί που ξέθαψα στη ντουλάπα μου και με έκανε να μοιάζω με τη χαμένη αδερφή του Manu Chao κι ένα ζευγάρι τεράστια, μαύρα γυαλιά ηλίου τύπου ''κόσμο ακούω και κόσμο δεν βλέπω'', ώστε να κρύψω τα πρησμένα από το κλάμα μάτια μου.

Με αυτή την περιβολή- επιτομή της κομψότητας, περιφερόμασταν ασκόπως με την Τίνα στο εμπορικό κέντρο: εκείνη υποκρινόταν ότι χάζευε τα ρούχα στις βιτρίνες κι εγώ υποκρινόμουν ότι συμμετείχα στο window shopping . Όταν τελικά καθίσαμε για έναν καφέ, ένιωσα την ανάγκη να της πω αυτό που τόση ώρα είχα στο μυαλό μου καθώς την έβλεπα αγωνιωδώς να προσπαθεί να μου φτιάξει το κέφι

«Ευχαριστώ...»

Μου χάιδεψε απαλά το μπράτσο

«Ε, δεν είχε και μεγάλη επιτυχία η προσπάθειά μου!» μου απάντησε.

Χαμογελάσαμε η μία στην άλλη και συνεχίσαμε να πίνουμε τον καφέ μας χωρίς να μιλάμε πολύ. Ώσπου από το πουθενά προσγειώθηκε δίπλα μας η Άσλευ, η κουτσομπόλα της σχολής: αν έπεφτες στο στόμα της - και αργά ή γρήγορα όλοι έπεφταν, δεν είχες γλιτωμό!

Χωρίς καλά-καλά να μας χαιρετίσει, άρχισε να μας βομβαρδίζει με το τελευταίο καυτό νέο: ο θεός Φοίβος Κρίστιαν εθεάθη να κυκλοφορεί με επίσης θεά, μελαχρινή. Άλλοι λένε ότι είναι πάμπλουτη κληρονόμος, άλλοι ορκίζονται ότι πρόκειται για γνωστό μοντέλο ή ανερχόμενη σταρ του Χόλυγουντ αλλά όλοι συμφωνούν ότι μοιάζουν τρελά ερωτευμένοι. Τους βλέπουν παντού μαζί ακόμα και στο πανεπιστήμιο! Ανήκουστο! Και για να με αποτελειώσει, έσκυψε συνωμοτικά και μας εμπιστεύτηκε ότι γνωρίζει από έγκυρη πηγή ότι είναι ήδη αρραβωνιασμένοι!

Έπειτα, μας παράτησε σύξυλες κι έφυγε τρέχοντας για να μεταφέρει τα νέα σε μια άλλη παρέα συμφοιτητών μας που είδε να περνάει.

Ένιωθα λες και με είχαν χτυπήσει ξαφνικά στο κεφάλι με ένα βαρύ αντικείμενο: ζαλιζόμουν, η όραση σου είχε θολώσει, τ' αφτιά μου βούιζαν. Σηκώθηκα, και παραπατώντας στην αρχή, τρέχοντας στη συνέχεια, διένυσα σε χρόνο που σίγουρα θα μου χάριζε μετάλλιο στους Ολυμπιακούς τη σεβαστή απόσταση από το εμπορικό κέντρο στο πανεπιστήμιο. Ήταν η ημέρα που τον έβρισκε κανείς στο γραφείο του, να εργάζεται ως αργά το βράδυ πρόθυμος να απαντήσει σε κάθε ερώτηση και να λύσει κάθε απορία.

Όρμησα στον διάδρομο που οδηγούσε στα γραφεία των καθηγητών προσευχόμενη να τον βρω εκεί να εργάζεται. Δεν είχα πάει ποτέ στο γραφείο του. Περνούσα τη σειρά τον γραφείων με τις χρυσαφένιες πλάκες με τα ονόματα των καθηγητών χωρίς να εστιάζω πουθενά αλλού. Έξω από την πόρτα του δεν δίστασα στιγμή. Χτύπησα δυνατά - στο παρά πέντε κρατήθηκα και δεν την άρχισα στις κλωτσιές, και πριν ακόμα ακούσω «περάστε», εισέβαλα χωρίς κουβέντα στο γραφείου του.

A quoi songeait l' écrivain -λέμε τώρα- dans la nuit?

Ξυπνάω μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, μάλλον πολύ αργότερα από τα άγρια μεσάνυχτα, δεδομένου ότι έγραφα μέχρι τη 1.00 και μετά διάβασα και λίγο πριν με πάρει ο ύπνος. Η σκέψη μου γεμάτη από μία εικόνα τόσο έντονη που είμαι σίγουρη ότι θα γίνει μία ωραία σκηνή… Οι έντονες εικόνες, ειδικά όταν σε ξυπνάνε, σχεδόν πάντα μετουσιώνονται σε ωραίες σκηνές. Ανασηκώνομαι, όσο πιο απαλά μπορώ για να μην ξυπνήσω τον Χάρη. Όμως η σκέψη είναι έντονη, υπερβολικά έντονη, με κυριεύει. Πρέπει να τη σημειώσω πριν τη χάσω. Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι στο φως της ημέρας θα δείχνει διαφορετική. Πρέπει να γράψω ΤΩΡΑ.

Μέσα στο ημίφως που προσφέρει το φεγγάρι και το μικρό φως στο διάδρομο αστράφτει ένα ολόλευκο παιδικό μολύβι. Είναι της κόρης μου και βρίσκεται στο κομοδίνο μου γιατί συγκρατούσε τα μαλλιά μου ψηλά τις ώρες που έγραφα. Είναι αφόρητη η ζέστη του Αυγούστου και απεχθάνομαι τα air condition, προτιμώ την ελάχιστη δροσιά που έρχεται που και που από το βουνό, βόρεια του σπιτιού μας. Όταν κατέβηκα για να κοιμηθώ κράτησα το μολύβι στα μαλλιά όση ώρα διάβαζα και μετά ξέχασα να το βγάλω μέχρι που ξάπλωσα. Να το λοιπόν! Τι καλή τύχη το ξεχασμένο μολύβι στο κομοδίνο μου! Το αρπάζω… Το στριφογυρίζω στα χέρια μου και ψάχνω να βρω κάπου να γράψω.

Ένα ποτήρι με νερό πάνω στο κομοδίνο. Ίσως έχει μία χαρτοπετσέτα από κάτω! Φτου! Πριν λίγες μέρες αποφάσισα ότι δεν ταίριαζε με την αισθητική της κρεβατοκάμαρας η χαρτοπετσέτα κάτω από το ποτήρι και την αντικατέστησα με ένα λευκό σουβέρ που έχει γύρω-γύρω δαντέλα Βρυξελλών. Το κοιτάζω και σκέφτομαι αν θα βγει το μολύβι από το λευκό λινό, αργότερα. Διώχνω γρήγορα την ιδέα αυτή από το μυαλό μου. Δεν χωράει η σκέψη και άλλωστε…η Μπάνα θα θυμώσει – ειδικά αν δεν καταφέρει να το καθαρίσει και θα το πει και στη μαμά μου η οποία είναι υπεύθυνη για την ύπαρξη τόσων χρηστικών αντικειμένων με δαντέλα Βρυξελλών ολόγυρά μας και πανωλούθε μας και τότε …αλλοίμονό μου! Αποφασίζω αύριο κιόλας να ξαναβάλω την χαρτοπετσέτα, κάτω από το ποτήρι, άσε που μπορεί να χρειαστεί να σκουπίσω και τη μύτη μου καμιά ώρα και πώς θα το κάνω αυτό, με το σουβέρ Βρυξελλών;

Ψαχουλεύω απελπισμένη, ένα σύννεφο έχει κρύψει εντελώς το φεγγάρι και τότε…Ναι! Πιάνω στα χέρια μου το αριστούργημα που διάβαζα πριν κοιμηθώ: «Edgar Allan Poe …21 ιστορίες και ‘ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ’ » Ζητώ, νοητά, συγνώμη από τον Άλλαν – είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνει – και γράφω – στα τυφλά σχεδόν- πάνω στην πρώτη λευκή σελίδα του βιβλίου σαν υπερμεγέθη αφιέρωση την ιδέα που άστραψε μες στο σκοτάδι της αυγουστιάτικής νύχτας. Κρατώ για λίγο το βιβλίο πάνω στην καρδιά μου. Ζητάω την ευχή του Άλλαν. Γαληνεμένη ξαπλώνω αποφασισμένη από την επόμενη μέρα να έχω δίπλα μου – εκτός από την καλή μου τη χαρτοπετσέτα κάτω από το ποτήρι με το νερό και ένα σημειωματάριο.

"Δώδεκα"

"Η τιμή και η υποχρέωση να ανήκεις στον κύκλο των 12"

Φωτογραφίες από την παρουσίαση του "Μύθου" στο Public στο The Mall Athens

Την Τετάρτη 25/07 πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του "Μύθου" στο υποκατάστημα του Public στο The Mall Athens.

Ευχαριστώ από καρδιάς το Public για την φιλοξενία αλλά και όσους φίλους και αναγνώστες αψήφησαν τις υψηλές θερμοκρασίες για να βρεθούν κοντά μας.

Με την Ευμορφία Ζήση

Με την Ηλέκτρα

Ευχαριστώ και πάλι όσους με τίμησαν με την παρουσία τους... τα καλύτερα έρχονται!