Συνέντευξη στη University Press Νοεμβρίου

Για να μεγαλώσετε το άρθρο, απλά κλικάρετε τη φωτογραφία.

Ευχαριστώ τον Αλέξανδρο Κωνσταντάκη γι' αυτή την όμορφη συνέντευξη.

A review of a book by Theodor Stefanou

Σήμερα η φίλη μου η Κατερίνα είχε βάλει στο γιο μου να κάνει μία εργασία στα αγγλικά. Να γράψει το review ενός βιβλίου που διάβασε και τον ενθουσίασε. Ο Θοδωρής είναι ένας πραγματικός βιβλιοφάγος. Μέχρι πριν λίγο καιρό έλεγα «εκκολαπτόμενος βιβλιοφάγος», αλλά τώρα πια, έχει περάσει στην ενήλικη λογοτεχνία για τα καλά, οπότε το έχει ξεπεράσει αυτό το στάδιο!!

Προς μεγάλη μου έκπληξη, καθώς είναι στην εφηβεία και αμφισβητεί τον πατέρα του και εμένα ΔΙΑΡΚΩΣ, έγραψε Review για τον «Μύθο»! Τρελάθηκα!!! Συγχωρήστε με που φέρομαι ως περήφανη μαμά!! Σας το παραθέτω!!!

Review of a book:

If you like reading books this is definitely a book you have to read. It appeals to a twelve-years- old teenager as well as to an 80 years- old pensioner. It is fascinating for all ages!

Let’s get to the point, shall we?

Daphne who is the main character of the book is a student in an American university, There, she meets her Mythology teacher, professor Phoebus Christian. Some months later she gets deeper and deeper to the world of Phoebus Until she understands that he is Apollo, an ancient Greek god.

A girl will fight with Gods and Titans for love. Will she make it? Or will she sink into darkness?

The emotions and the scenes they present are so strong that you think you are part of the book. Vivian Fortis- Stefanou made a book that is so hard to put down. A masterpiece of it’s kind! I would definitely recommend it and if you don’t have a copy, make sure you get one!!
The opening chapters are appealing that you want to keep on reading. The plot is action-packed and full of suspense. It has also clever dialogues. Moreover it contains vivid description of the character and the scenes it portray their feelings successfully.

Run Forest, RUN!!!

Μία τέτοια στιγμή περιέγραψε η φίλη μου η Κατερίνα στην παρουσίαση του βιβλίου μου στον «Πολιτιστικό Σύλλογο Λουτρακίου»:

Την απόφαση της Βίβιαν να πραγματοποιήσει αυτό τα πρώτο και τόσο ελπιδοφόρο, συγγραφικό της βήμα, είχα το προνόμιο να τη μάθω από την αφετηρία της.

Από εκείνο δηλαδή το χρονικό σημείο που η ιδέα και το ένστικτο γίνονται ένα σύνολο ως θέληση του συγγραφέα να δώσει συντεταγμένες, στην έμπνευση του.

Εκδρομή με φίλους στα Τρίκαλα Κορινθίας το 2009. Ανάμεσα σε παρεϊστικα γέλια ένα βλέμμα. Ένα πολύ συγκεκριμένο βλέμμα, ένας οπτικός κώδικας που είχαμε αναπτύξει για τις περιπτώσεις που έπρεπε να είμαστε μόνες για να μοιραστούμε πολύ προσωπικές μας σκέψεις και ιδέες.

Απομακρυνθήκαμε και βγήκαμε στο μπαλκόνι. Σταθήκαμε κάτω από την τρυφερή σκιά ενός άγριου έλατου που μάταια προσπαθούσε να μας προστατεύσει από τις αχτίδες ενός Σεπτεμβριανού ήλιου. Από τα γεμάτα σπίθες μάτια της Βίβιαν ήξερα ότι θα γινόμουν αποδέκτης ενός νέου, ενός μυστικού.

«Γράφω» μού εκμυστηρεύτηκε.

Δίνοντας μου παράλληλα την εντύπωση, που αργότερα έγινε και πεποίθηση, ότι- μέσα σ’ ένα μικρό δισύλλαβο ρήμα είχε συγκεράσει τη διάθεση της να αναπνεύσουν συναισθήματα, σκέψεις, βιώματα και τη χαρά του ότι υπάρχει πέρασμα σε μία νέα ήπειρο όπου όλα αυτά αποτυπωμένα σε λέξεις μπορούν να μοιραστούν δημιουργικά ανάμεσα στον κόσμο.

Η σταθερή και σίγουρη χροιά της φωνής της, δεν μου άφησε περιθώρια, στο άκουσμα αυτού του μυστικού να νιώσω κάτι άλλο εκτός από ενθουσιασμό που, υπό την επίδραση μιας αλλόκοτης ίσως γεφυροποιού δύναμης μεταδόθηκε απ’ ευθείας από τους συναισθηματικούς της παλμούς στον δικό μου ψυχισμό.

Τιμή, γιατί σε μέρες εσωστρέφειας και κυρίως διαρκούς και ακατάληπτου φόβου, η φίλη μου με επέλεξε , μετά τον Χάρη, ως πρώτο κοινωνό της προσπάθειάς της να μιλήσει σε αόριστο αριθμό ανθρώπων για πράγματα ορισμένα και πολύτιμα όπως είναι η ματιά του καθενός μας για τη ζωή, την αγάπη, την αλήθεια, τα κρυφά μας όνειρα και για όσα μας καταδιώκουν ευχάριστα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, από ένα μικρό ταξίδι συντροφιά με φίλους, το βιβλίο της Βίβιαν Φόρτη άρχισε να χαράζει τη δική του αυτόνομη πορεία. Αυτό που από τη δική μου πλευρά θέλω να εκφράσω, είναι η ευχή και η προσδοκία μου, μέσα από τον «Μύθο» να συναντήσετε ή έστω να αναζητήσετε όσο το δυνατόν περισσότεροι την προσωπική σας κιβωτό και για ε΄σενα Βίβιαν- παραφράζοντας το στίχο του Λειβαδίτη- να συνεχίσεις να ανεβαίνεις τη φανταστική σκάλα που οδηγεί σε ένα ρόδο ΑΛΗΘΙΝΟ!!

Αντώνης Καραθανάσης: Μία κινητή βιβλιοθήκη!!!

Ο Αντώνης μίλησε για την «Μυθιστορία» στην παρουσίαση του βιβλίου μου στον Πολιτιστικό Σύλλογο Λουτρακίου:

"Όταν ήμασταν παιδιά διδαχθήκαμε από γονείς και δασκάλους με ιδιαίτερο ενθουσιασμό την Ελληνική Μυθολογία. Ταυτόχρονα μας έλεγαν όμως ότι πρόκειται για φανταστικές ιστορίες με διδακτικό κυρίως περιεχόμενο.

Μεγαλώνοντας μάθαμε να είμαστε περήφανοι για την σοφία των αρχαίων προγόνων, δεν μπορούσαμε να δεχθούμε όμως τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

Ανέκαθεν σε όλους τους λαούς και σε όλες τις εποχές υπήρχαν δύο θρησκείες ταυτόχρονα. Η θρησκεία των Μυστών και η λαϊκή θρησκεία.

Στην αρχαία Ελληνική Θρησκεία οι Μύστες, πίστευαν πάντα σε ένα τριαδικό Θεό δημιουργό, τον οποίο ονόμαζαν «ο Ωόν». Η ύπαρξη του εδιδάσκετο από τους Ορφικούς στα Ελευσίνια και στα Καβείρια Μυστήρια, μύστες των οποίων ήταν οι περισσότεροι από τους γνωστούς αρχαίους Έλληνες.

Ο λαός παραδοσιακά συνέχιζε να εκφράζει το θρησκευτικό του συναίσθημα με τον ίδιο τρόπο ακόμα και όταν άλλαξαν τα λατρευτικά πρόσωπα. Η αλλαγή των λατρευτικών προσώπων άφηνε πάντοτε κατάλοιπα των παλαιών Θεών και των δοξασιών. Η χρήση φυλακτών ανάγεται στην 7η χιλιετία π.Χ. Κάποια από αυτά κρέμονταν με ιμάντα από τον λαιμό και λέγονταν «περίαπτα». Η χρήση του πέτρινου σταυρού σε τελετουργίες αλλά και ως φυλακτό «περίαπτον» ανάγεται στην 4η χιλιετία π.Χ. τουλάχιστον.

Σήμερα χαρακτηρίζεται χαρακτηρίζουμε ένα ιδιαίτερα σπουδαίο έργο ως «Τιτάνιο έργο». Κάποιος που κατέβαλε υπεράνθρωπη προσπάθεια λέμε ότι είχε «Τιτάνιες δυνάμεις». Χαρακτηρίζουμε κάποιον ως «Ολύμπιο» αποδίδοντας του συγκεκριμένη ανωτέρα στάση ζωής. Ομιλούμε για «Κρόνια» ή «Απολλώνια αισθητική» για να περιγράψουμε τις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες αξιολογήσεις του ωραίου. Χρησιμοποιούμε επίσης την έκφραση «έγινε θυσία στον Μολόχ της ασφάλτου» για αδικοχαμένους σε τροχαία ατυχήματα.

Φαίνεται, κάποτε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Γκαίτε να ερωτάται από τους μαθητές του τι να μελετήσουν. Τους απάντησε «Τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς». «Και όταν τους διαβάσουμε, δάσκαλε, τι να μελετήσουμε στη συνέχεια;» ξαναρώτησαν οι μαθητές. Ο Γκαίτε τους απάντησε «Ξανά τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς».

Σήμερα όλοι μιλούμε για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Πλάτωνα χωρίς πραγματικά να έχουμε μελετήσει, ορισμένοι δε, χωρίς να έχουμε καν διαβάσει το έργο τους. Η γνώση δεν ήταν ποτέ δεδομένη!

Η Μυθολογία διαφοροποιείται από τόπο σε τόπο, από εποχή σε εποχή και από συγγραφέα σε συγγραφέα. Παρατηρούνται αντιφάσεις ελλείψεις ιστορικής συνέχειας, και μεγάλα κενά. Σημειώνεται επίσης η σκόπιμη απόκρυψη γνώσεων από του Μύστες.

Η προσπάθεια τοποθετήσεως των μυθολογικών γεγονότων σε ιστορική βάση μοιάζει με την προσπάθεια συναρμολογήσεως ενός τεράστιου παζλ με αρκετές χιλιάδες τεμάχια. Είναι μία ιδιαιτέρως επίπονη προσπάθεια, ιδίως όταν λείπουν αρκετά τεμάχια, μα συνάμα υπέροχη.

Το μεγάλο ερώτημα όμως παραμένει. Υπήρξαν οι Θεοί; Και αν ναι, τι πραγματικά ήταν;

Η άποψη που προσωπικά πιστεύω σήμερα είναι:

α. Κάποια στιγμή στο απώτατο παρελθόν, οντότητες με υπεράνθρωπες δυνάμεις ήρθαν στη Γη. Αυτούς και τα παιδιά τους ονομάσαμε «Τιτάνες».

β. Από τις προσμίξεις τους εκτός από ανθρωπόμορφες υπάρξεις γεννήθηκαν και τερατόμορφες οντότητες που τις ονομάσαμε «Γίγαντες» και «Δεινά Πέλωρα». Οι οντότητες αυτές ήταν ιδιαιτέρως καταστρεπτικές για τους ανθρώπους.

γ. Η «Τιτανομαχία» έγινε για την διεκδίκηση της εξουσίας στο απώτατο παρελθόν. Κάποιοι την προσδιορίζουν χωρίς σοβαρή τεκμηρίωση στο 40.000 π.Χ. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι μάλλον παλαιότερη. Αποτελεί ιστορικό γεγονός.

δ. Η «Γιγαντομαχία» έγινε από τους Ολύμπιους Θεούς, υποστηριζομένων από Τιτάνες εναντίον των Γιγάντων που αμφισβήτησαν την εξουσία τους. Αποτελεί επίσης ιστορικό γεγονός και τοποθετείται χρονικά πιθανότατα στο τέλος της 10ης χιλιετίας π.Χ.

ε. Από την ένωση των παιδιών των Τιτάνων με ανθρώπους προέκυψε το γένος των «Ημιθέων» και των «Ηρώων». Αυτοί διαθέτοντας υπεράνθρωπες δυνάμεις και μεγάλη μακροζωία απήλλαξαν το ανθρώπινο γένος από πολλές τερατόμορφες οντότητες. Είναι ιστορικά πρόσωπα που έζησαν στην 5η και 4η χιλιετία π.Χ.

στ. Έως και την εποχή του Τρωικού Πολέμου η παρουσία των Ολυμπίων Θεών ήταν μία καθημερινή πραγματικότητα. Κάπου μεταξύ του 10ου και του 7ου αιώνα π.Χ. οι Ολύμπιοι Θεοί εγκαταλείπουν τους ανθρώπους και χάνονται. Ίσως η τελευταία πιθανή εμφάνισή τους γίνεται το 395 μ. Χ – ναι μ.Χ.- όταν οι Βησιγότθοι με τον Αλάριχο φθάνουν προ των Αθηνών. Βλέπουν πάνω στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως την Αθηνά πρόμαχο και μία ανδρική φιγούρα που την αναγνωρίζουν ως τον Αχιλλέα να τους περιμένουν απειλητικά. Από τον φόβο τους εγκατέλειψαν την προσπάθεια.

Πώς και γιατί οι Θεοί χάθηκαν δεν είναι γνωστό. Διάφορες, διατυπωθείσες θεωρίες αποτελούν απλές εικασίες.

Η Παρασκευή Φόρτη - Στεφάνου γράφοντας τον «Μύθο» δεν προσπάθησε να γράψει ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Παρ’ όλα αυτά διάβασε πολύ και πιστεύω ότι ανέτρεξε για πληροφορίες σε κάθε πηγή που μπορεί να έχει υπ’ όψιν της.

Η άποψη που εκφράζει ότι οι Θεοί ήρθαν από άλλο πλανήτη δεν αντιτίθεται απόλυτα στην Ελληνική Μυθολογία, μια που οι Τιτάνες προέρχονται εκτός Γης. Η θέση αυτή λαμβάνεται χάριν της δημιουργίας της πλοκής του μυθιστορήματος, προκειμένου να εξηγήσει την σημαντική υπαρξιακή διαφορά του Φοίβου με την Δάφνη.

Η χρήση υπερτεχνολογίας από τους Ολύμπιους στην αντιμετώπιση του κινδύνου στον Όλυμπο δεν είναι καθόλου υπερβολική αν διαβάσει κάποιος τα περιγαρφόμενα στα Ομηρικά Έπη.

Η ενασχόληση του Φοίβου με την διδασκαλία της Ελληνικής Μυθολογίας, της Αρτέμιδος με τις Οικολογικές Οργανώσεις και του Άρη με την στρατιωτική σχολή του West Point είναι τουλάχιστον ευρηματική.

Το επιλεχθέν επίθετο «Κρίστιαν του Φοίβου, προερχόμενο από τον Σιβηλικό Χρησμό όπου ο Απόλλων φαίνεται να λέει «Χριστός εμού Θεός εστί», καθώς και το επίθετο «Φόρεστερ» (= προστάτιδα των δασών), που επέλεξε η Άρτεμις είναι αριστουργηματικά. Είναι πραγματικά θλιβερή μα συνάμα τόσο αληθινή ηδιαπίστωση της Αρτέμιδος για το «πόσο λίγο παρατηρητικοί είναι οι άνθρωποι»

Την αγαπητή μας Βίβιαν …….

Θέλω να την διαβεβαιώσω ότι δεν «είπε απλά μία ιστορία», αλλά μας πρόσφερε μία αληθινά μαγευτικά υπέροχη ιστορία."

Παρουσίαση "Μύθου" στο βιβλιοπωλείο Μπατσιούλας

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012 και ώρα 18.00μ.μ. σας περιμένουμε στο βιβλιοπωλείο Ν. & Σ. Μπατσιούλας. Θα είναι χαρά μας να σας έχουμε κοντά μας!

Giota: My parabatai

Την Γιώτα δεν την ήξερα. Δεν είχα ακούσει ποτέ ούτε για την ίδια, ούτε για το blog της, αν και πρόκειται για το blog που ανακηρύχθηκε με την ψηφοφορία του κοινού Νο 1 blog για 2012. Το βράδυ που και εκείνη και η δουλειά της μπήκαν στη ζωή μου το θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν 21 Ιουνίου το βιβλίο μου είχε μόλις 10 ημέρες κυκλοφορίας. Έγραφα και όπως πάντα όταν γράφω είχα πατημένη την ελαχιστοποίηση στο FB. Ήρθε ειδοποίηση για μήνυμα και για κάποιο περίεργο λόγο – ένστικτο;;- το άνοιξα αμέσως. Ήταν ένα ταραγμένο μήνυμα. Εννοείται πως το έχω κρατήσει. Σας το παραθέτω:

"Αγαπητή κυρία Φόρτη καλησπέρα!

Ονομάζομαι Γιώτα Παπαδημακοπούλου και μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του ΜΥΘΟΥ και με μια λέξη μπορώ να πω πως έχω συγκλονιστεί.

Τελικά η Αλεξάνδρα είχε δίκιο... είναι ένα υπέροχο βιβλίο και το λάτρεψα.

Αυτή τη στιγμή, ετοιμάζω την παρουσίασή του στο blog μου και θα σας ενημερώσω με σχετικό link όταν με το καλό ανέβει στην σελίδα μου στην επόμενη ώρα.

Ελπίζω κι εύχομαι να υπάρξει και συνέχεια.

Με εκτίμηση και ένα μεγάλο ευχαριστώ για το χαμόγελο που δεν έσβησε από τα χείλη μου καθ' όλη την διάρκεια της ανάγνωσης."

Τα έχασα. Αλήθεια δεν το περίμενα. Την ευχαρίστησα ευγενικά και μού ζήτησε να μιλάμε στον ενικό. Οι άνθρωποι που με ξέρουν γνωρίζουν ότι ο ενικός δεν μού είναι πολύ εύκολος… Λίγη ώρα αργότερα διάβασα την παρουσίαση της στο blog της. Ήρθε η ώρα να απαντήσω εγώ ταραγμένα…στον ενικό. Ούτε προσφώνηση ούτε αποφώνηση. Μόνο λέξεις στη σειρά:

"Με έχεις αφήσει άφωνη! Δεν πίστευα ποτέ ότι κάποιος θα έγραφε τόσο όμορφα λόγια για το βιβλίο μου! Και τι ωραία εκφορά λόγου! Πόσο όμορφα γράφεις και πόσα καταλαβαίνεις. Κανείς δεν μού έχει μιλήσει έτσι για το Φοίβο και τη Δάφνη, ούτε ο άντρας μου που με γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλο άνθρωπο στον κόσμο, ούτε οι παιδικοί μου φίλοι. Νομίζω πως είσαι το ίδιο σπάνια με εκείνη. Αυτή τη στιγμή, ειλικρινά, δεν μπορώ να συνεχίσω. Σ’ ευχαριστώ!"

Κι αυτή ήταν η αρχή μιας υπέροχης φιλίας. 

Η Γιώτα ήρθε στο Λουτράκι και μίλησε για τον «Μύθο»:

Τη Βίβιαν Φόρτη τη γνώρισα αρχικά ως συγγραφέα μέσα από τον "Μύθο" και μπορώ να πω μετά βεβαιότητας πως, από τις πρώτες κι όλας σελίδες, κατάφερε να αιχμαλωτίσει την καρδιά μου και να με κάνει να πιστέψω πως πρόκειται για έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο, γεμάτο αρετές και όμορφα συναισθήματα. Λίγες μέρες αργότερα, συναντηθήκαμε στην έκθεση βιβλίου της Ηλιούπολης και είχα την χαρά και την τιμή να διαπιστώσω και από κοντά πως όλα όσα πίστεψα αρχικά για εκείνην, όχι μόνο ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα αλλά, την ξεπερνούσαν. Και αν μπορώ να νιώσω περήφανη για μια νέα φιλία, σίγουρα η Βίβιαν ανήκει στους ανθρώπους εκείνους που το αξίζουν γιατί πέραν του ότι είναι ένας υπέροχος και γλυκός άνθρωπος, μου θύμισε πόσο όμορφο είναι να διαβάζεις ιστορίες για οικογένειες και ανθρώπους με αξίες και αρχές, με την έννοια της αγάπης βαθιά ριζωμένη μέσα τους και με το θάρρος που χρειάζεται κανείς για να παλέψει για όλα αυτά.

Η λογοτεχνία φανταστικού, αν και τα τελευταία χρόνια κάνει δυναμική την παρουσία της και στην χώρα μας, θεωρείται από ορισμένους εύπεπτη και ανυπόστατη, μια άποψη που προσωπικά δεν με βρίσκει σύμφωνη αλλά αντίθετα, πολέμια. Με το να απορρίπτει κανείς πράγματα απλά και μόνο επειδή δεν μπορεί να τα δει, θεωρώ ότι περιορίζει τον ίδιο του τον νου και κατά συνέπεια, θα έπρεπε να απορρίψει και έννοιες με τις οποίες γαλουχούμαστε από την στιγμή της γέννησής μας, όπως είναι για παράδειγμα η ίδια μας η θρησκεία. Από την στιγμή που έχουμε πίστη σε έναν θεό που δεν συναντήσαμε ποτέ, πως μπορούμε να μην πιστεύουμε σε άλλες δυνάμεις που όχι μόνο μπορεί να υπάρχουν αλλά, να μας ξεπερνούν; Μήπως τελικά αυτό που μας τρομάζει, είναι η ίδια μας η άγνοια και η αδυναμία μας να την κατανοήσουμε, πόσο μάλλον, να την καταπολεμήσουμε ψάχνοντας και διεκδικώντας απαντήσεις; Και η αλήθεια είναι πως δεν είναι λίγοι οι Έλληνες συγγραφείς που έχουν επιχειρήσει τα τελευταία χρόνια να προσεγγίσουν το είδος του φανταστικού όμως, κανένας δεν το έχει πετύχει όσο η Βίβιαν και αυτό γιατί ο "Μύθος" δεν προσπαθεί να ενστερνιστεί δοξασίες και θρύλους που δεν μας είναι οικείοι, που δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας αλλά αντίθετα, βασίζεται σε κάτι ολότελα δικό μας.

Η 19χρονη Δάφνη, με καταγωγή από το πανέμορφο και πλούσιο σε ιστορία Ναύπλιο, σπουδάζει Κοινωνικές Επιστήμες στην Αμερική. Έχει ανατραφεί με τις παραδοσιακές αρχές των οικογενειών της χώρας μας, έχοντας παράλληλα γαλουχηθεί με τους μύθους της αρχαίας μας ιστορίας που συντροφεύουν την εξέλιξή μας μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέγει το μάθημα της Μυθολογίας, όχι μόνο γιατί έχει πλεονέκτημα λόγω της καταγωγής της αλλά, γιατί βαθιά μέσα της υπάρχει ριζωμένη η αγάπη για όλα αυτά που η ίδια αντιπροσωπεύει καθώς και για τα μυστικά που κρύβει τα οποία στην πραγματικότητα, είναι περισσότερα απ' όσα μπορεί να φανταστεί και ακόμα πιο πολλά, απ' όσα μπορεί να χωρέσει ο κοινός νους. Τα μυστικά όμως αυτά δεν πρόκειται να μείνουν για πολύ ακόμα κρυφά, όχι από την ίδια τουλάχιστον και όχι από την στιγμή που θα ερωτευτεί κεραυνοβόλα τον Φοίβο, τον καθηγητή της στο προαναφερόμενο μάθημα για τον οποίο, από την πρώτη στιγμή που τον αντικρίζει δεν αισθάνεται απλά μια ακαταμάχητη έλξη αλλά, μια μυστηριακή δύναμη που τους ενώνει και που όσο κι αν θέλει να παλέψει, δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά του.

Εκεί ακριβώς είναι που ξεκινάνε τα προβλήματα για τους δύο πρωταγωνιστές του "Μύθου". Ο Φοίβος, κάθε άλλο παρά ένας κοινός θνητός είναι, κάτι που η Δάφνη δεν αργεί να αισθανθεί και πολύ σύντομα, να διαπιστώσει με πάσα βεβαιότητα. Ο Φοίβος, είναι ένας από εκείνους που εμείς αποκαλούμε, 12 Θεούς του Ολύμπου όμως τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά απ' όσο μάθαμε πίσω από τα σχολικά θρανία ή από τις αφηγήσεις των γονιών μας. Η καταγωγή της οικογένειάς του και η πορεία τους πάνω στη γη είναι πολύ πιο περίπλοκη απ' όσο αναλογιστήκαμε ποτέ όμως η Δάφνη δεν ανήκει στον μέσο όρο. Χαρακτηρίζεται από μια ευφυΐα και μια οξυδέρκεια, στοιχεία που της επιτρέπουν όχι μόνο να κατανοήσει τις πληροφορίες που λαμβάνει από τον ίδιο τον Φοίβο αλλά, να τις επεξεργαστεί συνδυαστικά και με τέτοιον τρόπο που την βοηθούν να καταλήγει στα σωστά συμπεράσματα, ακόμα και όταν εκείνος προσπαθεί να της κρύψει την αλήθεια, όχι γιατί δεν την εμπιστεύεται αλλά, γιατί η συγκεκριμένη γνώση κρύβει κινδύνους για την ίδια τους τη ζωή και την ύπαρξη, κινδύνους που ξεπερνάνε τους όρους της αξιοπρέπειας και της τιμής της οικογένειας.

Αν διάβασα το τελευταίο διάστημα κάποιο βιβλίο που δεν μπορούσα να αφήσω από τα χέρια μου και που έφερε ένα μόνιμα κολλημένο στα χείλη μου χαμόγελο, τότε αυτό είναι δίχως άλλο ο "Μύθος". Η μεγαλύτερη επιτυχία για έναν συγγραφέα είναι να μιλάει άμεσα στην καρδιά κάθε αναγνώστη, κάτι που η Βίβιαν πετυχαίνει μέσα από το έργο της αβίαστα. Παντρεύοντας τους μύθους που γαλούχησαν τον λαό μας και τις αρχέγονες δοξασίες μας με την δικιά της πραγματικότητα, δημιουργεί ένα δικό της φανταστικό, παροντικό σύμπαν που όμως μοιάζει τόσο ρεαλιστικό, τόσο σωστό και ισορροπημένο. Όχι μόνο σου συστήνει γοητευτικούς μύθους που ίσως να μην είχες ακούσει ποτέ, προκαλώντας σε να ψάξεις να μάθεις ακόμα περισσότερα γύρω από αυτούς αλλά, ψάχνει να βρει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την αρχική τους πλάση. Για κάθε έναν σαν εμένα που πιστεύει ότι κάθε μύθος, κάθε παραμύθι, κάθε μη αποδεδειγμένη ιστορικά αφήγηση έγινε ποτέ στα χρονικά, κρύβει μέσα της έστω και μικρά ψήγματα μιας συγκαλυμμένης αλήθειας που περιμένει όσους έχουν εκλεκτό, ανοιχτό και αγνό πνεύμα να τους ανακαλύψει, ο "Μύθος" δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο παρά ένα γοητευτικό μυστήριο.

Θα ήθελα στο σημείο αυτό να σταθώ στους δύο βασικούς πρωταγωνιστές της οι οποίοι είναι γοητευτικοί από κάθε άποψη. Ακόμα και η απολλώνια ομορφιά του Φοίβου, ωχριά μπροστά στην ομορφιά και το μεγαλείο της βασανισμένης του ψυχής, που είναι γεμάτη όμορφα συναισθήματα και παθιασμένη αγάπη που περίμενε το κατάλληλο πρόσωπο ώστε να μπορέσει να βγει προς τα έξω και να εκφραστεί. Ακόμα και ο θυμός του κατευθύνεται από τα καλοκάγαθα αυτά συναισθήματα με αποτέλεσμα, να μην μπορούμε να νιώσουμε στιγμή θυμό απέναντί του παρά ένα αίσθημα προστατευτικότητας και απέραντης αγάπης. Η Δάφνη από την άλλη, ευαίσθητη και εύθραυστη αλλά παράλληλα, με έναν ιδιαίτερο δυναμισμό και ένα πάθος που την καθοδηγεί τυφλά να υπερασπιστεί όσα αγαπά, ακόμα και όταν η μάχη μοιάζει μάταιη και είναι άνιση, δεν μπορεί να μην αποτελεί πηγή έμπνευσης και παράδειγμα προς μίμηση. Μα πάνω απ' όλα, είναι ένα πλάσμα αγνό και γεμάτο αγάπη, ένα πλάσμα ανιδιοτελές, με ήθος, που είναι έτοιμο να προσφέρει τα πάντα και το μόνο που η ίδια επιζητεί διακαώς, είναι η γνώση και η αξιοποίησή της, όχι για κάποιο υλικό όφελος αλλά, για την εξύψωση της ψυχής και του πνεύματός της, για όλα εκείνα που μπορούν να της δώσουν μια ευκαιρία να ζήσει έναν άπιαστο έρωτα.

Η ελληνική μυθολογία συναντά μια εκδοχή της πραγματικής ιστορίας πίσω από τον μύθο, σε ένα παρόν σύγχρονο και ωστόσο, διαποτισμένο από τον σκοτεινό μυστικισμό και την καλά κρυμμένη, αρχαία γνώση ενός παρελθόντος που δεν μπορούμε καν να αγγίξουμε. Ναι, ο "Μύθος" μπορεί είναι μια δυνατή ιστορία αγάπης όμως, δεν είναι μόνο αυτό και αυτός είναι ο λόγος που το εν λόγω βιβλίο είναι τόσο σημαντικό, τόσο ξεχωριστό. Δεν χρειάζεται ούτε να προσποιηθεί πως είναι κάτι άλλο, ούτε να αποδείξει κάτι. Με καυστικό και έξυπνο χιούμορ, με μια τρυφερότητα που σπανίζει και αισθήματα που μοιάζουν στις μέρες μας πιο θολά από ποτέ, ο "Μύθος" είναι ένα μυθιστόρημα που οι ήρωές του δεν ψάχνουν απλώς την αγάπη αλλά, μια πιο βαθιά κι επικίνδυνη γνώση που μπορεί να τους επιτρέψει να είναι μαζί. Δεν υπάρχει εγωισμός, μόνο ανιδιοτέλεια και ειλικρίνεια. Δεν υπάρχουν ανούσια πάθη αλλά, μια ακαταμάχητη ανάγκη που μπορεί να παλέψει ενάντια σε Θεούς και Τιτάνες, ενάντια σε νόμους που οδηγούν στο θάνατο και τελικά, ενάντια σε μια ολόκληρη ιστορία αιώνων που θέλει να καταδικάσει το μέλλον το ίδιο αδυσώπητα όπως το παρελθόν. Κι εμείς καρδιοχτυπάμε και αγωνιούμε κάθε λεπτό, συγκινούμαστε και φοβόμαστε γι' αυτά που θα έρθουν ωστόσο, φτάνουμε σε ένα ανατρεπτικό τέλος που το μόνο που καταφέρνει είναι να μας κάνει να διψάμε για λίγο ακόμα.

Το μόνο που μπορώ να πω κλείνοντας είναι πως, είναι χαρά μου να έχω την τιμή και την υποχρέωση να ανήκω στον κύκλο των "Δώδεκα".

Συνέντευξη στον "Αστρολόγο" Νοεμβρίου

Για να μεγαλώσετε το άρθρο, απλά κλικάρετε τη φωτογραφία.